سالومه

wiki: تراژدی نوشته ی اسکار وایلد است. نمایشنامه در یک پرده روایت انجیلی سالومه دخترخوانده ی هرود، والی یهودیه، را بازگو می کند که در ازای رقصیدن «رقص هفت چادر» سرِ یحیی تعمید دهنده را بر سینی از هرود درخواست می کند.
هرود آنتیپاس، پادشاه یهودیه
جوان سوری، فرمانده ی نگهبانان
تیگلینوس، جوان رومی
هرودیاس، همسر هرود
غلامِ هرودیاس
نعمان، دژخیم
سالومه، دختر هرودیاس
یحیی، پیامبر
مرد نوبه ای
مرد کاپادوکیایی
سپاهی اول
یهودیان، مردان ناصری، و غیره
سپاهی دوم
غلامان سالومه
نسخه ی اصلی سالومه را اسکار وایلد به فرانسوی نوشته است. این نسخه در ۱۸۹۱ به چاپ رسیده و سه سال پس از آن ترجمه ی انگلیسی آن زیر نظر وایلد منتشر شده است. وایلد در این باره که چرا سالومه را به زبان فرانسوی نوشته است، در روزنامه ی پال مال گزت به تاریخ ۲۹ جون ۱۸۹۲ چنین گفته:«یک ابزار هست که می دانم در فرمان دارم و آن زبان انگلیسی ست. ابزاری دیگر نیز بود که تمام زندگی ام به آن گوش داده بودم، و می خواستم یک بار آن را در دست گرفته ببینم که آیا می توانم از آن چیزی زیبا بیرون بکشم یا نه.»ترجمه ی انگلیسی سالومه کار لرد آلفرد داگلاس است. لرد داگلاس همو ست که رابطه ی عاشقانه اش با وایلد جنجال آفرین شد و کار وایلد را به زندان کشانید. در ۱۱ فوریه ۱۸۹۶ که سالومه برای نخستین بار در پاریس بر صحنه می رفت وایلد در زندان بود.پیش تر در لندن، سارا برنار، هنرپیشه ی سرشناس آن دوران، کوشیده بود سالومه را بر صحنه ببرد اما دربار انگلستان به بهانه ی این که در این نمایشنامه شخصیت های کتاب مقدس حضور دارند و قانون چنین چیزی را منع کرده، از اجرای آن جلوگیری کرد.اما نمایشنامه در انگلستان و در سرتاسر اروپا منتشر شد و هواداران بسیار یافت. ریشارت شترواس بر پایه ی ترجمه ی آلمانی هدویگ لاخمان اپرایی به همین نام ساخت که شهرتش با شهرت نمایشنامه برابری می کند. آنتوان مَریوُت، آهنگساز فرانسوی، نیز اپرایی بر پایه ی متن اصلی ساخته است.
اصل ماجرای سالومه از عهد جدید است. وایلد گفته است که نخستین بار در کتاب «سه افسانه» نوشته ی گوستاو فلوبر به این ماجرا برخورده است. او سپس تر با توصیفی که در کتاب «بیراه» نوشته ی یوریس کارل هویسمانس از نقاشی سالومه، اثر گوستاو مورو، می خواند دوباره به سوی این داستان کشیده می شود. وایلد همچنین در این کار از مترلینگ و مالارمه و هاینه تاثیر پذیرفته است.در میان انجیل های چهارگانه، انجیل مرقس روایتی کامل تر از این ماجرا به دست می دهد. عین روایت مرقس در ترجمه ی فارسی کتاب مقدس: «زیرا هیرودیس فرستاده، یحیی را گرفتار نموده، او را در زندان بست، به خاطر هیرودیا زن برادرش فیلیپس که او را در نکاح خویش آورده بود. از آن جهت که یحیی به هیرودیس گفته بود نگاه داشتن زن برادرت بر تو روا نیست پس هیرودیا از او کینه داشته می خواست او را به قتل رساند اما نمی توانست. زیرا که هیرودیس از یحیی می ترسید چون که او را مردی عاقل و مقدس می دانست و رعایتش می نمود و هر گاه از او می شنید بسیار به عمل می آورد و به خوشی سخن او را اصغا می نمود. اما چون هنگام فرصت رسید که هیرودیس در روز میلاد خود اُمرای خود و سرتیپان و رؤسای جلیل را ضیافت نمود. و دختر هیرودیاس به مجلس درآمده رقص کرد و هیرودیس و اهل مجلس را شاد نمود. پادشاه بدان دختر گفت که آنچه خواهی از من بطلب تا به تو بدهم. و از برای او قسم خورد که آن چه از من خواهی حتی نصف مُلک مرا هر آینه به تو عطا کنم. او بیرون رفته به مادر خود گفت چه بطلبم؟ گفت سر یحیی تعمید دهنده را. در ساعت به حضور پادشاه درآمده خواهش نموده گفت که می خواهم الان سر یحیی را در طبق به من عنایت نمایی. پادشاه به شدت محزون گشت لیکن به جهت پاس قسم خود و خاطر اهل مجلس نخواست او را محروم نماید. بی درنگ پادشاه جلادی فرستاده، فرمود تا سرش را بیاورند. و او به زندان رفته سر او را از تن جدا ساخته و بر طبقی آورده و بدان دختر داد و آن دختر آن را به مادر خود سپرد. چون شاگردانش شنیدند آمدند و بدن او را برداشته دفن کردند. (انجیل مرقس ۶ : ۱۷ - ۳۰)در روایت اسکار وایلد اما انگیزه ی سالومه در طلب سر یحیی، عشق پر شور و شر او به این پیامبر است که ناکام مانده و در عوض نوازش، دشنام و نفرین شنیده است. در واقع جوهر تراژیک این نمایشنامه همین عشق و کین ستانی هولناک است.پژوهشگر لبنانی Christopher Nassaar معتقد است وایلد در طرح شخصیت سالومه از کوبله ایزدبانوی پگانی بهره گرفته است. ایزدبانویی که دوشیزگی خود را نگاه می دارد و همزمان نابود کردن نیروی جنسی مردانه را خوش دارد. وی معتقد است ماه و تغییر رنگ آن در طول نمایش کوبله را بازنمایی می کند. نمایشنامه با این دیالوگ میان جوان سوری و غلام هرودیاس آغاز می شود:جوان سوری: چه زیباست امشب شاهدخت سالومه!غلام هرودیاس: ماه را بنگر. چه شگفت می نماید ماه. زنی را می ماند که از گور برمی خیزد. زنی مرده را می ماند. گویی در پی مردگان می گردد.جوان سوری: چه رخسار شگفتی دارد. شاهدخت جوانی را ماند که برقعی زرد بر رخسار انداخته و پایی از سیم دارد. شاهدخت جوانی را ماند با دو کبوتر به جای پاهایش. گویی به رقص آمده است.غلام هرودیاس: زنی مرده را می ماند. چه آرام چه آرام می رود.(ترجمه ی عبدالله کوثری؛ نشر هرمس. ص ۱۲)
برخی ترجمه های فارسی این نمایشنامه عبارتند از:

wikijoo: نمایش نامه نوشته و ساخته شده است که از آن میان روایت هاینریش هاینه به نام آتاترول از همه مهم تر و مشهورتر است.