کمیت بن زید اسدی

کُمَیْت بن زید اسدی (کوفه ۵۹ـ ۱۲۸ق)
شاعر برجستۀ عرب عهد امویان. در کوفه معلم بود و به سبب آشنایی با شاعرانی چون فَرَزدَق و رُبیع بن عجّاج، شاعری پیشه کرد و پس از پیوستن به نهضت زیدیه، مبلّغ این فرقه شد. شعرش از لحاظ بیان و تخیل شباهت بسیار با شعر بَدو دارد، اما در معنا و مفهوم آرمان خواه و سیاسی است. آثار کمیت خشم هشام بن عبدالملک، خلیفۀ اموی، را چنان برانگیخت که فرمان قتل او را داد، اما این حکم به اجرا درنیامد. گویند در خطابه، سوارکاری و تیراندازی نیز معروف بود و با زبان و ادب عرب و تاریخ و انساب و اخبار آن ها آشنایی کامل داشت. اگرچه از اصحاب امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود، گاه با تقیه به امویان می پیوست. از آثار مشهورش: هاشمیات، قصایدی در نعت و منقبت پیامبر (ص)، علی (ع)، حسین (ع) و زید بن علی، که مهم ترین اثر اوست و چاپ و به آلمانی نیز ترجمه شده است (لیدن، ۱۹۰۴)؛ مُذَهَبّه، در هجو یکی از قبایل جنوبی عرب یمن؛ مَلحَمه، در ستایش قبیلۀ قریش.

[ویکی شیعه] ابومستهل کمیت بن زید اسدی (۶۰-۱۲۶ق)، از شاعران عرب زبان شیعه و از مدیحه سرایان اهل بیت (ع) است. لغت شناسی آشنا به تاریخ عرب و از سخنوران قبیله مُضَر بوده است. وی محضر امام سجاد (ع)، امام باقر (ع) و امام صادق (ع) را درک کرد.
کمیت در روزگار بنی امیه می زیست و از روی تقیه شعری نیز در نزد هشام بن عبدالملک در مدح بنی امیه سرود. معروف ترین اشعارش قصاید هاشمیات خوانده می شود.
کمیت فرزند زید بن خنیس بن مخالد اسدی در سال ۶۰ قمری به دنیا آمد و شهادتش در کوفه و در زمان خلافت مروان بن محمّد در سال  ۱۲۶ قمری اتفاق افتاد. امام زین العابدین (ع) در زمان کمیت برای شهادت او دعا کرده بود.