اثبات گرایی

اثبات گرایی،(یافت باوری) (انگلیسی: Positivism) هر گونه فلسفه علم بر اساس این دیدگاه است که در علوم طبیعی و اجتماعی، داده های برگرفته شده از «تجربه حسّی» ، تنها منبع همه شناخت های معتبر است. داده هایی که می توان از راه حس ها به دست آورد را «شواهد تجربی» گویند.
http://plato.stanford.edu/entries/vienna-circle
Oxford Dictionary of Philosophy
نظریه های جامعه شناسی. دکتر غلامعباس توسلی
اثبات گرایی اصطلاحی فلسفی است که حداقل به دو معنیِ متفاوت به کار رفته است. این اصطلاح در قرنِ هجدهم توسطِ فیلسوف و جامعه شناسِ فرانسوی. اگوست کنت ساخته شده و به کار رفت. کنت بر این باور بود که جبری تاریخی بشریت را به سمتی خواهد برد که نگرشِ دینی و فلسفی از بین رفته و تنها شکل از اندیشه که باقی می ماند متعلق به اندیشهٔ قطعی (positive) و تجربی علم است. در این عصرِ جدیدِ تاریخ، نهادهایِ اجتماعیِ مربوط به دین و فلسفه از بین خواهد رفت.
در قرنِ بیستم در آلمان و انگلستان فلاسفه ای که تحقیقاتِ عمیق و وسیعی در رابطه با روشِ علم در شناختِ جهان انجام می دادند برایِ آن که خود را از پوزیتیویست هایِ فرانسوی جدا کنند نامِ «پوزیتیویسمِ منطقی» را بر نگرشِ خود نهادند. این فلاسفه معتقد بودند که تنها بخشِ غیرِتجربی (پیشینیِ) دانشِ بشر اصولِ منطق است که از تجربه حاصل نمی شوند و اندیشیدن را پیشاپیش محدود می کنند. هر شناخت دیگری که انسان می تواند کسب کند باید از راهِ تجربه به دست آید. اما بسیاری از گزاره هایی که ما در زندگی یا در فلسفه به کرات به کار می بریم اگر به درستی تحلیل شوند هیچ جا به تجربه متصل نمی شوند.
اثبات گرایی منطقی گذشته از اعتقاد به اعتبارِ علم تعریفِ دقیقی دارد: به هر گزاره ای که از جنسِ گزاره هایِ خبری باشد یک «شرایط صدق» تعلق می گیرد. شرایطِ صدق بیان می کنند که گزاره در چه شرایطی صادق و در چه شرایطی کاذب است. توجه کنید که «صدق» با «اثبات» خلط نشود. مثلاً گزارهٔ «باران می بارد» در برخی شرایط صادق است و در برخی شرایط کاذب. به عبارتِ دیگر شرایطِ صدق بیان می کنند که گزاره چه «وضعی از امور» (state of affairs) را توصیف می کند. پوزیتیویسمِ منطقی یعنی این اعتقاد که «معناًیِ هر گزاره همان شرایطِ صدقِ آن است». به این ترتیب هر گزاره ای که همیشه صادق یا همیشه کاذب یا همیشه نامعلوم باشد کاملاً بی معنا است. مثلاً این گزاره که «این اتفاق که افتاد قسمت بود» از نظرِ پوزیتیویست بی معنا ست، زیرا هر وضعی از امور پیش بیاید باز هم می توان این حرف را زد. پس این گزاره در واقع هیچ وضعی از امور را توصیف نمی کند.اثبات گرایی' />

اِثبات گرایی
رجوع شود به:پوزیتیویسم