سرگین

روث , وحل

فضله چهارپایان، ازقبیل اسب والاغ وواستر
( اسم ) فضله چارپایان مانند اسب استر خر گاو و جز آن ها پهن .

(س یا سَ ) [ په . ] (اِ. ) فضلة چارپایان ، پهن ، تاپاله .

سرگین. [ س َ / س ِ ] ( اِ ) پهلوی «سَرگین » . فضله حیوانات مانند گاو و خر و استر و اسب خصوصاً وقتی که آن را خشک و جهت سوزاندن تهیه کرده باشند. ( ازحاشیه برهان قاطع چ معین ). زبل. ( دهار ). فرث. روث.سرجین و سرقین معرب آن است. ( آنندراج ) :
هرگز تو به هیچ کس نشایی
بر سرت دو شوله خاک و سرگین.نه همی بازشناسند عبیر از سرگین
نه گلستان بشناسند ز آبستنگاه.کسی را کش تو بینی درد قولنج
بکافش پشت و زو سرگین برون لنج.بجای مشک نبویند هیچکس سرگین
بجای باز ندارند هیچکس ورکاک.وزاین همه که بگفتم نصیب روز بزرگ
غدود و زهره و سرگین و خون و بوکان کن.گر این اسب سرگین و آب افکند
وگر خشت آن خانه را بشکند.عیب ناید بر عنب چون بودپاک و خوب و خوش
گرچه از سرگین برون آید همی تاک عنب.ملک ارسلان به حکم شفقت پدری می خواست که از سرگین ترنجی سازد. ( تاریخ سلاجقه کرمان ).
ور شکستی ناگهان سرگین خر
خانه ها پرگند گردد سربسر.که کند خود مشک با سرگین قیاس
آب را با بول و اطلس با پلاس.دست سلطان دگر کجا بیند
چون به سرگین دراوفتاد ترنج.

فضلۀ چهارپایان از قبیل اسب و الاغ و استر.