بی غایت گرایی

بی غایت گرایی یا نافرجام گرایی یا (بی نظمی و بی غایتی)، دیدگاهی فلسفی است که بر این است هستی هیچ غایت و علل اربعه ای حاصل از طراحی هدفمند ندارد. اصطلاح "dysteleology" واژه ای نوساخت است که توسط ارنست هکل رواج یافت. بی غایت شناسی، نوعی بی خدایی علم-محورِ تهاجمی ولی خوشبینانه است که اولین بار به هکل و پیروان او ارتباط داده شده بود، ولی شاید بیشتر با سبک بی خدایی کسانی چون ریچارد داوکینز، سم هریس و کریستوفر هیچنز وابستگی داشته باشد. فلسفه غربی از زمان کوپرنیک به طور فزاینده ای بی غایت گرا بوده است. برخلاف دیدگاه های فلسفی سنتی یا دینی، طبیعت گرایی فلسفی مدرن، هستی یا وجود را دارای هیچ هدف یا غایت خاصی نمی داند. برخی مکاتب فلسفی، بی غایتی را نمی پذیرند؛ از جمله ایدئالیسم آلمانی (شامل فلسفه های هگل و شلینگ)، تئوری انتگرال، و برخی پیروان اصل انسان نگر.
بی خدایی
برهان طراحی ضعیف
معرفت شناسی
ایمان و عقلانیت
سورن کییرکگور
ماده باوری
معنی زندگی
فریدریش نیچه
فلسفه دین
برهان نظم
غایت شناسی
خداباوری