کوزوو

مختصات: ۴۲°۳۶′شمالی ۲۰°۵۱′شرقی / ۴۲٫۶°شمالی ۲۰٫۸۵°شرقی / 42.6; 20.85
استان خودمختار کوزوو و متوهیا
استان سوسیالیستی خودمختار کوزوو
کوزوو (به آلبانیایی: Kosovës، در صربی: Kosovo، Косово) با نام رسمی جمهوری کوزوو (به آلبانیایی: Republika e Kosovës، در صربی: Republika Kosovo، Република Косово) کشوری در شبه جزیره بالکان در جنوب خاوری اروپا است. کوزوو در سال ۲۰۰۸ از صربستان اعلام استقلال کرد اما صربستان این استقلال را به رسمیت نشناخته و آن را بخشی از خاک خود می داند. ۱۱۰ کشور دنیا تا ۲۷ فوریه ۲۰۱۷ کوزوو را به رسمیت شناخته اند و این کشور به عضویت نهادهای بین المللی همچون بانک جهانی و صندوق بین المللی پول درآمده است. اما روسیه و چین دو عضو دائم شورای امنیت استقلال کوزو را به رسمیت نشناخته اند و این کشور به عضویت سازمان ملل درنیامده است.
کوزوو پس از اعلام استقلال یک جانبه نام خود را از اقلیم کوزوو به جمهوری کوزوو تغییر داد. این کشور با مساحت ۱۰٬۸۸۷ کیلومتر مربع، صد و شصت و نهمین کشور جهان از نظر مساحت است. همچنین با جمعیتی در حدود ۱٬۸۵۹٬۰۰۰ نفر (برآورد ۲۰۱۴) صد و پنجاهمین کشور جهان از نظر جمعیت است. جمهوری کوزوو از غرب با آلبانی و مونته نگرو، از شمال و شرق با صربستان و از جنوب با مقدونیه همسایه است. بزرگترین شهر و پایتخت این جمهوری پریشتینا است. از شهرهای مهم آن می توان به پریزرن، فریزای، میتروویتسا، گیاکووا و پچ اشاره کرد.
بیشتر قومیت این جمهوری را آلبانی تبارها تشکیل می دهند، اما ۴ درصد صرب و ۴ درصد دیگر اقوام هستند. دین بیشتر مردم اسلام است، اما اقلیت های ارتدوکس و کاتولیک و دین های دیگر نیز در آن ساکن هستند. یورو واحد پول جمهوری کوزوو است و سیستم حکومتی جمهوری پارلمانی با یک مجلس قانونگذاری در آن حاکم است.

کوزوو (ابهام زدایی). کوزوو ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
کوزوو
جمهوری کوزوو
استان خودمختار کوزوو و متوهیا
استان سوسیالیستی خودمختار کوزوو

کوزُوو (Kosovo)
نمایی از شهر پریشتینا، ناحیۀ خودمختار از ۱۹۴۵ تا ۱۹۹۰ در جنوب صربستان، با ۱۰,۹۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲,۳۲۵,۰۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۱). مرکز آن پریشتینا است. تولیدات آن شراب، نیکل، سرب و روی است. در ۱۹۹۰، بین پلیس و آلبانیایی تبارهایی که خواستار وحدت کوزوو با آلبانی بودند، و صرب های کوزوو که خواستار ادغام آن در بقیۀ صربستان بودند، زد و خوردهایی درگرفت. مجلس صربستان، در سپتامبر، کوزوو را رسماً ضمیمه کرد و سربازان صرب به آن جا اعزام شدند (۱۹۹۸). در ۱۹۹۹، پس از عملیات بمباران یازده هفته ای بر ضد صرب ها، نیروهای ناتو به منظور حفظ صلح و آرامش وارد کوزوو شدند و سازمان ملل متحد، ادارۀ مدنی استان را بر عهده گرفت. پس از آغاز نبردها، در فوریۀ ۱۹۹۰ وضعیت فوق العاده اعلام شد و در ژوئیۀ ۱۹۹۰ مجلس و دولت منحل شدند. نهادها و رسانه های آلبانیایی سرکوب شدند و برای اخراج همۀ کارفرمایان آلبانیایی تبار از صنایع در تمام سطوح، «قانون اضطراری» به اجرا درآمد. مجمع کوزوو، به رغم انحلال رسمی، در ۱۹۹۱ همه پرسی برگزار کرد که ۹۹درصد به حاکمیت کوزوو رأی دادند. در مه ۱۹۹۲، اکثریت آلبانیایی تبار با برپایی انتخابات غیرمجاز، ابراهیم روگووا را به ریاست جمهوری برگزیدند و نمایندگان مجلس ۱۳۰ نفری خود را انتخاب کردند. اما، دیده بان حقوق بشر، در ماه اوت از حمله های منظم آلبانیایی تبارها به صرب ها و کولی ها در کوزوو گزارش داد و مدعی شد که بیش از ۱۶۴هزار صرب مجبور به فرار از کوزوو شده اند. از کشتار صرب ها در منطقه مدارک تازه ای به دست آمده است. در پنج هفتۀ نخست پس از امضای پیمان صلح حدود ۶۰۰هزار آواره به کوزوو بازگشتند. در ۲۰۰۸ کوزوو اعلام استقلال کرد و امریکا و آلبانی از استقلال آن پشتیبانی کردند، امّا روسیه با این امر مخالف بود. صاحب نظران احتمال می دهند که کوزوو آخرین مرحلۀ تجزیۀ کامل یوگسلاوی سابق باشد.