کامبوزیا پرتوی

کامبوزیا پرتوی (زاده ۱۳۳۴ در رشت) فیلمنامه نویس و کارگردان اهل ایران است.او ۴ بار موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه از جشنواره فیلم فجر شده است و از این نظر رکورددار است.
کامیون (۱۳۹۶)
پرده (۱۳۹۱)
کافه ترانزیت (۱۳۸۳)
ننه لالا و فرزندانش (۱۳۷۵)
افسانه دو خواهر (۱۳۷۳)
بازی بزرگان (۱۳۶۹)
گربه آوازخوان (۱۳۶۹)
گلنار (۱۳۶۷)
ماهی (۱۳۶۶)
پرتوی تحصیلاتش را در دانشکده هنرهای دراماتیک سابق (دانشکده سینما و تئاتر) دانشگاه هنر ناتمام گذاشت و در دوران دانشجویی چند فیلم کوتاه مستند و داستانی برای تلویزیون ایران کارگردانی کرد.
او برای ساخت فیلم ماهی جایزه بهترین فیلم جشنواره فیلم جیفونی ایتالیا و جایزه یونیسف از جشنواره فیلم برلین و جایزه بهترین فیلم جشنواره فیلم آدلاید استرالیا را به دست آورد.
پرتوی برای کارگردانی کافه ترانزیت جایزه جشنواره بین المللی فیلم ماردل پلاتا و جایزه فیپرشی جشنواره بین المللی فیلم داکا و همچنین سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه را از جشنواره فیلم فجر و تندیس زرین جشن خانه سینما را کسب کرد و نامزد هوگو طلایی جشنواره بین المللی فیلم شیکاگو، نامزد جایزه بالن طلایی جشنواره سه قاره در سال ۲۰۰۵ شد. وی همچنین برای کارگردانی این فیلم در بخش بهترین کارگردان کاندیدا شد.

کامبوزیا پرتوی (رشت 19 آبان 1334ش- )
کارگردان و فیلم­نامه ­نویس ایرانی. فعالیت هنری ­اش را با ساخت فیلم­ های کوتاه در سینمای آزاد دماوند آغاز کرد. تحصیلاتش را در دانشکده ­ی هنرهای دراماتیک دانشگاه_هنر ناتمام گذاشت و چند فیلم کوتاه مستند و داستانی برای تلویزیون کارگردانی کرد. در اوائل دهه ی 1360، به سفارش شبکه ی دو «صدا و سیما»، فیلمی داستانیبه نام عینک را کارگردانی کرد و با این اثر و فیلم سینمایی ماهیکار حرفه ایخود را شروع نمود. از آثار به یادماندنی او در زمینه­ ی کارگردانی، می ­توان به فیلم­ کافه ترانزیت اشاره کرد. این فیلم در دوران اوج بحث های "گفت وگوی تمدن ها" در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی و با همین درون مایه ساخته شده است.
پرتوی تاکنون برای بهترین فیلم­نامه ­ی سینمایی (فیلم­های کافه ترانزیت- من ترانه 15 سال دارم- فراری-کامیون) 4 سیمرغ جشنواره­ ی فجر را دریافت کرده و از این حیث رکورددار سینمای ایران است. از جمله ­ی جوایز دیگریکه او دریافت کرده، به این موارد می­ توان اشاره کرد: خرس نقره­ای جشنواره ­ی فیلم برلین (2013/این فیلم به صورت مشترک توسط او و جعفر پناهی کارگردانی شده) و جایزه­ ی بهترین فیلم جشنواره­ ی فیلم جیفونی ایتالیا برای فیلم ماهی.
پرتوی سابقه­ ی یک­ دوره داوری در جشنواره ­ی فیلم فجر، یک دوره در جشن خانه سینما، دو دوره در جشنواره­ ی بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان و همچنین، حضور در هیات داوران جشنواره­ ی فیلم شیکاکو را در کارنامه یهنری­ ا ش دارد. او به عنوان نویسنده ی مشترک یا نویسنده­ ی مستقل در نگارش فیلم نامه یفیلم هایی چون شیرک (داریوش_مهرجویی- 1366)، برخورد (سیروس_الوند- 1370)، دایره (جعفر پناهی- 1378)، دیشب باباتو دیدم آیدا (رسول صدر عاملی- ۱۳۸۳)، هرشب تنهایی (رسول صدرعاملی- 1386)،خیابان­های آرام (کمال_تبریزی- 1389) و محمد رسول ­الله (مجید_مجیدی- 1394) نیز همکاری داشته است. همچنین، او در نگارش فیلم­نامه­ ی ایستگاه متروک (به کارگردانی علیرضا رئیسیان) از طرح عباس_کیارستمی استفاده کرده است.
فرشته صدرعرفایی همسر اول کامبوزیا پرتوی بوده است. فیلم­های پرتوی تا اوائل دهه ی 1380 در گونه ­ی سینمای کودک و نوجوان قرار می­ گیرند. از کارهای پربیننده ­ی او در تلویزیون، باید به مجموعه ­­ی گل پامچال (به کارگردانی محمدعلی_طالبی و نویسندگی پرتوی) اشاره کرد که با موضوعی درباره ­ی عواقب جنگ، طی سال 1370 از شبکه ­ی یک سیما پخش می ­شد و عنوان پربیننده ­ترین سریال سال را به دست آورد.
فیلم ­شناسی (در نقش کارگردان)
ماهی (۱۳۶۶)؛ گلنار (۱۳۶۷)؛ گربه آوازخوان (۱۳۶۹)؛ بازی بزرگان (۱۳۶۹)؛ افسانه دو خواهر (۱۳۷۳)؛ ننه لالا و فرزندانش (۱۳۷۵)؛ کافه ترانزیت (۱۳۸۳)؛ پرده (۱۳۹۱) و کامیون (۱۳۹۶).
منابع:
http://yon.ir/CueMN

کامبوزیا پرتوی (۱۹۵۵) کارگردان ایرانی.
• «سینما نمی تواند سیاسی باشد و وارد دعواهای سیاسی شود، چون سینما، هنر است و فرهنگ است و رسانه. سینما همیشه راه خودش را رفته، باز هم راه خودش را می رود. به طورکلی همیشه هنر راه خودش را رفته و جسارت خودش را داشته است.»• «سرانه تیراژ کتاب در ایران به هزار نسخه تنزل پیدا کرده. اصلاً کتاب خوانی جای خود را به استفاده از رسانه های دیجیتالی کم ارزش داده است. خیلی راحت طلب شده ایم و انگار همه می خواهند فقط خوش باشند. عادت کتاب خواندن که تأثیر بسیار زیادی روی فیلم نامه نویسی دارد، فراموش شده است. کتاب فروشی ها خلوت شده اند.»• «ضعف سینمای ما فیلم نامه هست، ولی نه آن قدر که گفته می شود. فیلم نامه هم بخشی از مشکلات است، ولی مسئله اصلی نیست. مشکل سینمای ما حضور برخی از تهیه کننده های بی سواد است که فیلم نامه برایشان اهمیتی ندارد. بیشتر تمایل دارند کلیشه هایی را که جواب پس داده اند، به کار بگیرند تا فیلم شان بفروشد. البته پیدایش شبکه خانگی باعث شد ساخت آثار نازل در سینما کمتر شود.»