قصه

قصّه یا افسانه معمولاً روایتی است از کارهای آدم ها که راست پنداشته می شود.
آتلانتیس
آب زندگانی
جام مقدس
شاه آرتور
سنگ جادو
رابین هود
شانگری-لا
داستان و افسانه و حکایت برخی از مفهوم های همانند قصّه هستند که گاه مرز روشنی ندارند.

رجوع شود به:حکایت

[ویکی فقه] قصه در لغت به معنای خبر، داستان و گزارش آمده است. در معنای اصطلاحی، قصه به آثاری گفته می شود که در آن تاکید بر حوادث خارق العاده، بیشتر از تحول و پرورش آدم ها و شخصیت هاست. در قصه محور ماجرا بر حوادث خلق الساعه است.
قصه و داستان گاه در معنای همدیگر به کار می روند و بعضاً این دو واژه را یکی می پندارند؛ اما، در معنای دقیق کلمه، قصه با داستان تفاوت دارد.در ادبیات فارسی آنچه به عنوان متن روایی و داستانی وجود دارد، عموماً قصه است و داستان با تعاریفی که برای آن می شود، بیشتر از نوع غربی تأثیر پذیرفته است، ژانری است که قدمت چندانی ندارد و تقریباً با داستان «یکی بود، یکی نبود» جمال زاده (در سال ۱۳۰۰) شروع می شود. ۱) رکن اساسی و بنیادین قصه، حادثه است؛ حوادثی که رابطه علّی و معلولی با هم ندارند و در نتیجه پیرنگ ضعیف، جزء ویژگی اصلی قصه است (بر خلاف داستان که محور اساسی بر شخصیت پردازی است و پیرنگ استوار، ویژگی اصلی آن است). ۲) خرق عادت و شگفت آوری ویژگی مهم دیگر قصه است. ۳) از آنجا که مشی کلی قصه سرگرم کردن مخاطب و ملزم کردن او به پایان بردن قصه است، قصه گر به دنبال رشتۀ منطقیِ حوادث نیست. ۴) زمان و مکان در قصه ها نامعلوم است و شخصیت ها یا مطلقاً خوبند یا بد، و حد وسطی وجود ندارد. ۵) اغلب پایان حوادث خوش است و خوبی بر بدی پیروز می شود. ۶) زبان آن ها اغلب نزدیک به گفتار و محاوره عامه مردم و پر از اصطلاح ها و ضرب المثل های عامیانه است. بنابراین منظور از قصه، همه آثار خلاقانه ای است که پیش از دوره مشروطیت، به عنوان های حکایت، افسانه، سرگذشت، اسطوره و ... در متن های ادبی گذشته آمده است.
تاریخچه
قصه تاریخچه ای بسیار قدیمی دارد. مجموعه ای از قصه های جادوگران، از فرهنگ و تمدن مصری باقی مانده است که تاریخ آن به حدود چهار هزار سال پیش از میلاد مسیح می رسد.
← اولین
معروف ترین قصه های بلند فارسی عبارتند از: سمک عیار، داراب نامه، سندبادنامه، حسین کرد شبستری و ... .
انواع قصه
...