ارم

آرم. آرم ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
آرم یا نشان خانوادگی
نشان واره یا لوگو یا نامواره
آرم هولدینگز یک شرکت تولید پردازنده های نهفته است

اِرَم
کلمه ای که فقط یک بار در قرآن (فجر، ۷) با صفت «ذات العماد» (ستون دار) به کار رفته و بسیار نیز مناقشه برانگیز بوده است. دربارۀ این واژه چند نظریه مطرح شده است: ۱. نام قبیله ای بوده است؛ ۲. ارم لقب عاد پسر سام، پسر نوح بوده است؛ ۳. برخی گویند ارم همان شهری است که شدّاد بن عاد، به تقلید از بهشت در نزدیکی عدن ساخته بود. بعضی منابع اسلامی آن را با دمشق منطبق دانسته اند.

[ویکی فقه] اِرَم نام قوم یا سرزمینی باستانی است.
واژه «ارم» فقط یک بار در سوره فجر ، در گزارشی از قوم «عاد» ذکر شده است: «اَلَم تَرَ کیفَ فَعَلَ رَبُّک بِعاد اِرَمَ ذاتِ العِماد».

ارم در لغت
ارم در لغت به معنای نشانه ای از سنگ و مانند آن است که در گذشته برای راهنمایی رهگذران در بیابان ها نصب می شده است. جمع این واژه به صورت «آرام» و «اروم» گزارش شده است. در فرایند ریشه یابی این کلمه، میان واژه پژوهان و به پیروی از آنان مفسّران، به اتّفاق نظری نمی توان دست یافت. بیش تر کسانی که در صدد کاوش درباره این واژه بوده یا به تفسیر آیه مزبور پرداخته اند، ارم را واژه ای عربی دانسته و در تکاپوی استدلال های گوناگون بر مدّعای خویش، از قرائت ها و ترکیب آیه بهره برده اند.
برخی از پژوهندگان واژه های غیر عربی در قرآن، در دیدگاهی متفاوت با مشهور لغویان، اختلاف قرائت های آیه را بر عجمی بودن «اِرم» گواه گرفته و به جستجوی ریشه این واژه در زبان های دیگر پرداخته و عدّه ای از آنان با استناد به وجود واژه ای شبیه به آن در عهد عتیق، آن را واژه ای عبری دانسته اند که در زبان عربی به صورت «اِرم» در آمده است.
به هر حال، همان گونه که از آیات ۶ ـ ۷ فجر برمی آید، خداوند متعال در تذکری به پیامبراکرم(ص) و همه مخاطبان قرآن، از سرنوشت قومی که در پی سرپیچی از دستور های خداوند و طغیان و سرکشی، گرفتار عذاب شده و سرانجامی ناگوار برای آنان رقم خورده است، خبر می دهد: «اَلَم تَرَ کیفَ فَعَلَ رَبُّک بِعاد».
مفسّران درباره تفسیر این آیه و آیه بعد «اِرَمَ ذاتِ العِماد» بر یک نظر نیستند.
جمهور مفسّران، مقصود از «عاد» را همان «عاد أُولی» می دانند که در آیه «واَنَّهُ اَهلَک عادًا الاولی». ، و «وفی عاد اِذ اَرسَلنا عَلَیهِمُ الرّیحَ العَقیم». ، از نابودی آنان به وسیله طوفانی سهمگین، خبر داده شده است. هم چنین مفسّران با توجّه به دید گاههای گوناگون در ترکیب ادبی آیه «اِرَمَ ذاتِ العِماد»، تفاسیر مختلفی از آن ارائه کرده اند. بیش تر آنان به پیروی از نظر مشهور در ترکیب آیه به صورت «بعاد اِرَمَ ذاتِ العِماد» بنابراین که «ارم» بدل یا عطف بیان از عاد باشد، آن را نام «قبیله ای» می دانند. در توجیه این نام گذاری گفته شده: «ارم» نام جد یا مادر عاد یا لقب خود او بوده، ازاین رو قبیله اش بدین نام شهرت یافته اند. در فرض دیگری «ارم» مضافٌ الیه برای «عاد» یا مضاف محذوفی مانند «اهل» یا «صاحب» گزارش شده است. بنابراین فرض، مقصود از آن، نام شهر یا سرزمینی خواهد بود. محمد بن کعب قرظی، آن شهر را «اسکندریه» و سعید بن مسیب و عکرمه آن را «دمشق» دانسته اند. برخی از گزارش ها، ارم را همان شهر افسانه ای می دانند که شداد بن عاد با جمع آوری جواهرات، سنگ های قیمتی و ... در طول سیصد سال و با مشکلات فراوان بنا کرد، ولی هرگز نتوانست از آن بهره ای ببرد. همچنین در حکایت افسانه ای دیگر گفته شده: این شهر، در کنار نهری بزرگ بوده است که هر سال، ماهی عظیمی در آن عبور می کرد و مردم از آن بهره می بردند و سال های بعد این جریان تکرار می شد. در برخی از اشعار عربی که مجاهد، آن ها را نقل کرده، «ارم» به معنای «امّت» یا «امت قدیمه» آمده است. ابو عبیده گفته: دو عاد وجود داشته است: عاد نخست که همان ارم است و آیه ۵۰ سوره نجم درباره اش نازل شده و عاد دیگری که در برخی از آیات مانند آیه۱۳ سوره فصلت آمده است.«فَاِن اَعرَضوا فَقُل اَنذَرتُکم صـعِقَةً مِثلَ صـعِقَةِ عاد و ثَمود ، از احوال آنان خبر داده است. در قرائت شاذّی نیز «ارم» به صیغه فعل ماضی «أَرَّمَ» (به فتح و تشدید راء) یا «أَرَمَّ» (به فتح و تشدید میم)، به معنای «هلکوا» قرائت شده است. ابن ابی حاتم از ضحاک نقل کرده که «الارم» به معنای «الهلاک» است، و با همین مناسبت گفته می شود: «ارم بنو فلان»، یعنی «هلکوا». البتّه ابن حجر این معنا را فقط بنابر قرائت «اَرَّمَ» (به فتح هر دو و تشدید راء) صحیح دانسته است. بنابراین قرائت، «ذات العماد»، مفعولٌ به و منصوب است. چنان چه «ارم» بدل یا عطف بیان از «عاد» یا مضافٌ الیه باشد، به دلیل وجود دو عامل «تأنیث» و «علمیت» غیر منصرف و مفتوح خواهد بود. مفسّران در تفسیر «ذات العماد» نیز همانند «ارم»، دیدگاه های گوناگونی را مطرح کرده اند که برخی از آن ها بر تفاسیری که از «ارم» ارائه شده، مبتنی است. در روایت عطا از ابن عبّاس، و کلبی از قتاده نقل شده که «ذات العماد» از «عمود» به معنای «ستون» گرفته شده. زیرا این قوم به سبب کوچ نشینی دارای چادر هایی بوده اند که در فصل بهار به سوی صحرا ها و مناطق گیاه خیز کوچ می کردند و هنگامی که گیاهان خشک می شدند، به خانه های خود باز می گشتند. برخی مفسّران با استفاده از معنای لغوی «عماد» و با توجّه به این که، عرب مرد قد بلند را «معمّد» می نامد، بر این باورند که این قوم دارای قدهای بلندی بوده و از نظر طول قامت شهرت یافته اند. در برخی از نقل ها، طول قد های آن ها از ۱۱ تا ۶۰ ذراع گزارش شده است. گروهی از مفسّران با استشهاد به آیه بعد «اَلَّتی لَم یخلَق مِثلُها فِی البِلـد». ، و با ارجاع ضمیر «ها» در این آیه به «ذات العماد»، مقصود از آن را صاحبان بنا های رفیع و مستحکم دانسته اند. بنابر این تفسیر، «تخلق» به صیغه مؤنّث و به صورت مجهول قرائت شده و بیان کننده این است که تا آن هنگام هیچ کس همانند آن ساختمان ها را بنا نکرده است. ابن کثیر با بهره گیری از معنای لغوی «ارم» که به «علامت» و «نشانه» ترجمه شده، ذات العماد را به معنای برج ها و اسطوانه هایی می داند که برای راهنمایی رهگذران در اطراف شهرها یا در صحرا ها نصب می کردند. با وجود اختلاف نظر هایی که از مفسّران درباره تفسیر «ارم» و «ذات العماد» مطرح شد، با استفاده از قرائت مشهور که آیه را به صورت «بعاد اِرَمَ ذاتِ العِماد» قرائت کرده اند. و با کمک از این نظریه ادیبان قرآنی مانند: فرّاء، کسائی، ابن انباری و ... که ارم را «بدل» یا «عطف بیان» از عاد گرفته اند، این دیدگاه که ارم نام قبیله یا شهری باشد که قوم عاد در آن می زیسته اند و ذات العماد صفت بنا های رفیع آنان بوده است، تقویت می شود. افزون بر این که این تفسیر با آیات دیگری که به گونه ای از احوال قوم عاد گزارش داده اند، سازگاری دارد: «وفی عاد اِذ اَرسَلنا عَلَیهِمُ الرّیحَ العَقیم». ، «کذَّبَت قَبلَهُم قَومُ نوح وعادٌ وفِرعَونُ ذو الاَوتاد». به ویژه این که درباره آیه دوم، برخی از مفسّران، «ذو الاَوتاد» را به معنای صاحبان بنا ها و ساختمان ها دانسته اند. و این معنا با «ذات العماد» که در وصف «ارم» آمده است، سازگاری بیش تری دارد.

ارم در عهدین
اگر چه در هیچ جای عهدین، واژه «ارم» به صراحت نیامده است، با این حال، برخی از واژه پژوهان اذعان داشته اند که این واژه از ریشه ای عبری اشتقاق یافته است. در صورت پذیرش این دیدگاه می توان با جستجوی عهدین به کاربرد های متفاوت این واژه که برخی از آن ها با معانی و کاربرد های قرآن سازگاری دارند، دست یافت. در عهدین، ارام گاهی به معنای سرزمین، نام قوم یا برخی افراد آمده است. در عهد عتیق از سه شخص با این نام یاد شده: ارام بن سام بن نوح . ارام نوه ناحور (برادر ابراهیم(ع)) و ارام یکی از نیاکان عیسی(ع). در گزارشی دیگر، ارام به نام مملکتی نزدیکی شام آمده است که عبرانیان آن را برای تمام املاکی که در شمال فلسطین قرار داشته و در جهت شرق، از دجله امتداد می یافته و تا دریای اوسط می رسیده و در جهت شمال تا سلسله کوه های «تاروس» کشیده می شده است، به کار می بردند. در این صورت، این منطقه، الجزیره را که عبرانیان آن را «ارام نهریم» یا «پَدن ارام» (یعنی دشت ارم) می گفتند، شامل می شود؛ هم چنین در گزارشی دیگر، از شهرهایی مانند: «ارام دمشق»، «ارام مَعَکه»، «ارام جشور» و «ارام صُوبه»، نام برده شده است. گاهی نیز «ارام نهریم» و «پَدَّن ارام» نامی برای شهر ها دانسته شده است. مانند گزارش عهد عتیق از سفر غلام ابراهیم(ع)به «ارام نهریم» ، و ازدواج اسحاق(ع) با «رِبِکا» دختر «بتوئیل ارامی» در شهر «پَدَّن ارام».

بازتاب ارم در ادبیات عربی و فارسی
...

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
نام قوم یا سرزمینی باستانی.
واژه «ارم» فقط یک بار در آیه 7 سوره فجر/89 ، در گزارشی از قوم «عاد» ذکر شده است: «أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ × إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ».
ارم در لغت به معنای نشانه ای از سنگ و مانند آن است که در گذشته برای راهنمایی رهگذران در بیابان ها نصب می شده است. جمع این واژه به صورت «آرام» و «اروم» گزارش شده است.
در فرایند ریشه یابی این کلمه، میان واژه پژوهان و به پیروی از آنان مفسران، به اتفاق نظری نمی توان دست یافت. بیشتر کسانی که در صدد کاوش درباره این واژه بوده یا به تفسیر آیه مزبور پرداخته اند، ارم را واژه ای عربی دانسته و در تکاپوی استدلال های گوناگون بر مدعای خویش، از قرائت ها و ترکیب آیه بهره برده اند.
برخی از پژوهندگان واژه های غیرعربی در قرآن، در دیدگاهی متفاوت با مشهور لغویان، اختلاف قرائت های آیه را بر عجمی بودن «اِرم» گواه گرفته و به جستجوی ریشه این واژه در زبان های دیگر پرداخته و عده ای از آنان با استناد به وجود واژه ای شبیه به آن در عهد عتیق، آن را واژه ای عبری دانسته اند که در زبان عربی به صورت «اِرم» درآمده است.
به هر حال، همان گونه که از آیات 6 ـ 7 سوره فجر/89 برمی آید، خداوند متعالی در تذکری به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و همه مخاطبان قرآن، از سرنوشت قومی که در پی سرپیچی از دستورهای خداوند و طغیان و سرکشی، گرفتار عذاب شده و سرانجامی ناگوار برای آنان رقم خورده است، خبر می دهد: «أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ».
مفسران درباره تفسیر این آیه و آیه بعد «إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ» بر یک نظر نیستند. جمهور مفسران، مقصود از «عاد» را همان «عاد أُولی» می دانند که در آیه «وَأَنَّهُ أَهْلَکَ عَادًا الْأُولَی» (سوره نجم/53، 50) و «وَفِی عَادٍ إِذْ أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمُ الرِّیحَ الْعَقِیمَ» (سوره ذاریات/51، 41) از نابودی آنان به وسیله طوفانی سهمگین، خبر داده شده است.

[ویکی الکتاب] معنی إِرَمَ: بنایی از سنگ نام شهری از قوم عاد (ارم نام شهری برای قوم عاد بوده شهری آباد و بینظیر و دارای قصرهای بلند و ستونهای کشیده و که آثارشان به کلی از بین رفته است)
معنی عَرِمِ: سد در مقابل رودخانه ، که آب را حبس میکند - باران سیل آسا (منظور از سیل عرم عذابی است که شامل مردم سبأ شد وسدی که برروی رودخانه بسته بودند شکسته شد وباعث هلاک آن قوم تبه کار گردید)
تکرار در قرآن: ۱(بار)

[ویکی اهل البیت] اِرَم. این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
نام قوم یا سرزمینی باستانی.
واژه «ارم» فقط یک بار در آیه 7 سوره فجر/89 ، در گزارشی از قوم «عاد» ذکر شده است: «أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ × إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ».
ارم در لغت به معنای نشانه ای از سنگ و مانند آن است که در گذشته برای راهنمایی رهگذران در بیابان ها نصب می شده است. جمع این واژه به صورت «آرام» و «اروم» گزارش شده است.
در فرایند ریشه یابی این کلمه، میان واژه پژوهان و به پیروی از آنان مفسران، به اتفاق نظری نمی توان دست یافت. بیشتر کسانی که در صدد کاوش درباره این واژه بوده یا به تفسیر آیه مزبور پرداخته اند، ارم را واژه ای عربی دانسته و در تکاپوی استدلال های گوناگون بر مدعای خویش، از قرائت ها و ترکیب آیه بهره برده اند.
برخی از پژوهندگان واژه های غیرعربی در قرآن، در دیدگاهی متفاوت با مشهور لغویان، اختلاف قرائت های آیه را بر عجمی بودن «اِرم» گواه گرفته و به جستجوی ریشه این واژه در زبان های دیگر پرداخته و عده ای از آنان با استناد به وجود واژه ای شبیه به آن در عهد عتیق، آن را واژه ای عبری دانسته اند که در زبان عربی به صورت «اِرم» درآمده است.