دانشگاه مجازی یا دانشگاه الکترونیکی که به دانشگاه قرن ۲۱ هم معروف است، از زمانی که اینترنت همگانی شد مطرح گردید. بررسی ها نشان می دهد آمریکا اولین کشوری بود که دانشگاه مجازی تأسیس کرد. البته فکر اولیه این گونه دانشگاه ها مربوط به انگلستان است که تحت عنوان دانشگاه باز (به انگلیسی: Open University) از سال ها قبل در این کشور فعال بوده و هست؛ ولی دانشگاه مجازی توسعه داده شده توسط آمریکایی ها است که به طور عملی به این مقوله پرداخته اند. برای تحصیل در این سیستم آموزشی حداقل پیش نیاز دانشجو برای شرکت در دوره های آموزشی دسترسی به دستگاه رایانه، شبکهٔ اینترنت و انگیزهٔ قوی برای موفقیت در یک کلاس غیر سنتی است.ایجاد دانشگاه سنتی و تدریس از طریق رایانه و اینترنت فراتر از قید زمان و مکان صورت می گیرد. با این روش دانشجو می تواند در هرزمان و در هرجایی به آموزش دسترسی داشته باشد. در ایران نیز به دنبال گسترش و پیشرفت شبکه، گسترش ضریب نفوذ فناوری اطلاعات و ارتباطات، سیستم آموزش الکترونیکی در دستور کار قرار گرفته و از چند سال قبل تأسیس دانشگاه مجازی از ایده به عمل درآمد.
مطالبی که در دانشگاه مجازی ارائه می شود، مطالب مجازی نیست بلکه همان مطالبی است که در دانشگاه حقیقی توسط استاد تدریس می شود. با این تفاوت که در دانشگاه مجازی از ابزار خاصی استفاده می شود تا فضای دانشگاه جابه جا شده و ارتباط استاد و دانشجو در بستر فناوری از راه دور ایجاد گردد. این بستر همان IT یا بستر اینترنتی است. باتوجه به وجود شبکه های اینترنتی، مطالب تدریس شده توسط استاد به مدت طولانی باقی می ماند و دانشجو با استفاده از گیرنده (رایانه) می تواند در هرلحظه از شبانه روز از آن درس تولید شده بهره گیرد.
دانشگاه مجازی در واقع یک حالت خاصی از دانشگاه حقیقی یا نقطهٔ مقابل آن است. یعنی در دانشگاه حقیقی میز، صندلی و دیگر ابزار و امکانات از جمله استاد و دانشجو به صورت فیزیکی وجود دارد درحالی که در دانشگاه مجازی، در محیطی دیگر، رایانه، اینترنت و ماهواره خط ارتباطی بین استاد و دانشجو و کلاس هستند.
در ایران پذیرش دانشجوی دانشگاه مجازی از طریق آزمون سراسری انجام می گیرد و دانشگاه های صنعتی شریف، صنعتی امیر کبیر، علم و صنعت، صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران(مرکز آموزش های الکترونیکی دانشگاه تهران)، شیراز، اصفهان و چند مؤسسه آموزش عالی غیرانتفاعی به ارائهٔ دروس مجازی پرداخته اند.
مطالبی که در دانشگاه مجازی ارائه می شود، مطالب مجازی نیست بلکه همان مطالبی است که در دانشگاه حقیقی توسط استاد تدریس می شود. با این تفاوت که در دانشگاه مجازی از ابزار خاصی استفاده می شود تا فضای دانشگاه جابه جا شده و ارتباط استاد و دانشجو در بستر فناوری از راه دور ایجاد گردد. این بستر همان IT یا بستر اینترنتی است. باتوجه به وجود شبکه های اینترنتی، مطالب تدریس شده توسط استاد به مدت طولانی باقی می ماند و دانشجو با استفاده از گیرنده (رایانه) می تواند در هرلحظه از شبانه روز از آن درس تولید شده بهره گیرد.
دانشگاه مجازی در واقع یک حالت خاصی از دانشگاه حقیقی یا نقطهٔ مقابل آن است. یعنی در دانشگاه حقیقی میز، صندلی و دیگر ابزار و امکانات از جمله استاد و دانشجو به صورت فیزیکی وجود دارد درحالی که در دانشگاه مجازی، در محیطی دیگر، رایانه، اینترنت و ماهواره خط ارتباطی بین استاد و دانشجو و کلاس هستند.
در ایران پذیرش دانشجوی دانشگاه مجازی از طریق آزمون سراسری انجام می گیرد و دانشگاه های صنعتی شریف، صنعتی امیر کبیر، علم و صنعت، صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران(مرکز آموزش های الکترونیکی دانشگاه تهران)، شیراز، اصفهان و چند مؤسسه آموزش عالی غیرانتفاعی به ارائهٔ دروس مجازی پرداخته اند.
wiki: دانشگاه مجازی