ابن ابی حاتم

[ویکی فقه] اِبْن ِ اَبی حاتِم ، عبدالرحمان بن محمد بن ادریس بن منذِرِ تمیمی حنظلی رازی (۲۴۰-۳۲۷ق /۸۵۴ - ۹۳۸م )، مفسر، متکلم ، فقیه و محدث بنام اسلامی .
ظاهراً ابن ابی حاتم در ری زاده شد و سال های نخستین زندگیش را در همین شهر گذراند و از پدر خود ابوحاتم و ابوزُرْعه رازی دانش و حدیث آموخت و نیز از فضل بن شاذان نیشابوری قرائت قرآن فرا گرفت . ابن ابی حاتم یک بار در ۲۵۵ق /۸۶۹م و بار دیگر در ۲۶۰ق همراه پدر به حج رفت . سپس خود در ۲۶۲ق به طلب علم رهسپار شام و مصر گردید و ۷ ماه در مصر اقامت گزید و از عالمان و فقیهان و محدّثان آن دیار فقه و حدیث آموخت . آن گاه در ۲۶۴ق / عازم اصفهان شد. روشن نیست که در چه زمانی از این سفرها به ری بازگشته ، اما قطعی است که در ری درگذشته است .
جای گاه علمی
از قراین چنین بر می آید که وی در عراق و بغداد، که در آن روزگار کانون فقه و حدیث بود، از شهرت و منزلت علمی بسیار برخوردار بوده است .
اساتید
ابن ابی حاتم افزون بر پدرش و ابوزرعه و فضل بن شاذان ، نزد کسان دیگری فقه و حدیث آموخت که بنام ترین آنان عبارتند از: جعفر بن منیر رازی ، احمد بن سنان قَطّان ، احمد بن منصور رمادی ، یونس بن حبیب اصفهانی ، ابوالحسین احمد بن محمد بن ابی سلم رازی ، ابوبکر محمد بن فضل موسی قسطانی رازی ، ابو سعید اَشَج ّ، علی ابن منذر طریقی ، حسن بن عرفه ، یونس بن عبدالاعلی ، محمد اسماعیل اَحمسی ، حجاج بن شاعر، محمد بن حسان ازرق ، محمد بن عبدالملک ابن زنجویه ، محمد بن مسلم بن واره، صالح بن احمد بن حنبل ، احمد بن اصرم ، علی بن جنید و مسلم بن حجاج .
راویان
...