برق کافت

برق کافت یا الکترولیز در شیمی و صنعت، شیوه ای برای جداسازی عنصرها و ترکیب هایی است که با پیوند شیمیایی به هم متصل هستند. این جداسازی با گذراندن جریان الکتریکی مستقیم (DC) از میان این مواد صورت می گیرد. برای مثال زمانی که جریان الکتریکی از آب می گذرد اتم های هیدروژن و اکسیژن از هم جدا شده و به گاز تبدیل می شوند. این واکنش شیمیایی فرایندی غیر خودبخودی (بدون رغبت و تمایل non-spontaneous) است که در غیر این صورت به وقوع نمی پیوندد.
۱۸۰۰ - ویلیام نیکولسون و یوهان ریتر، آب را به هیدروژن و اکسیژن تجزیه کردند.
۱۸۰۷ - سر هامفری دیوی پتاسیم پرمنگنات را کشف کرد.
روش برق کافت را دانشمند فیزیکدان و شیمیدان انگلیسی مایکل فارادی مطرح کرد. او مشاهده کرد که هنگام عبور جریان برق از درون محلول یک ترکیب شیمیایی فلز دار یک واکنش شیمیایی در آن به وقوع می پیوندد. اجرای این آزمایش بعدها به کشف الکترون ها توسط جوزف جان تامسون در ۱۸۹۷ و دیگران انجامید و بار هر الکترون 1.602X10−19 کولن تخمین زده شد. در آن زمان رابطهٔ میان اتم و الکترون کشف نشده بود.
از دیدگاه صنعتی و تجاری تکنیک الکترولیز یک مرحلهٔ مهم در جداسازی عنصرها از از منابع و صورت طبیعی آن ها مانند سنگ معدن یا کانسنگ است. ولتاژی که برای رخ دادن الکترولیز مورد نیاز است پتانسیل تجزیه نامیده می شود.
اولین فعالیت های مربوط به حوزه الکتروشیمی را سر هامفری دیوی اجرا نمود. او با گذراندن جریان الکتریکی از میان محلول های آبکی، توانست واکنش های شیمیایی انجام دهد و شش عنصر جدید را از این طریق کشف کرد.بعدها شاگرد وی، به نام مایکل فارادی به فعالیت های کمّی در این حوزه پرداخت و توانست بین مقدار بار الکتریکی و مقدار ماده ارتباط پیدا کند (بخش بعدی را ملاحظه فرمایید).

رجوع شود به:الکترولیز (شیمی)