خاندان بحرالعلوم

خاندان بحرالعلوم گروهی از سادات ایرانی و اصالتاً اهل بروجرد هستند. لقب بحرالعلوم نخستین بار به سید محمدمهدی طباطبایی معروف به سید بحرالعلوم از فقیهان برجسته قرن دوازدهم و سیزدهم هجری داده شده است.
سید محمدرضا بحرالعلوم فرزند سید محمدمهدی (علامه بحرالعلوم)
سید حسین بحرالعلوم فرزند سید محمدرضا
سید محمدتقی بحرالعلوم فرزند سید محمدرضا
سید علی بحرالعلوم فرزند سید محمّدرضا
سیدابراهیم بحرالعلوم فرزند سید حسین
سید محمد بحرالعلوم فرزند سید محمدتقی
سید جعفر بحرالعلوم فرزند سید محمدباقر
سید محمدمهدی بحرالعلوم فرزند سیدحسن
سید حسن بحرالعلوم فرزند سیدابراهیم
سید محمدعلی بحرالعلوم فرزند سیدعلی نقی
سید مهدی بحرالعلوم فرزند سید محسن
سید علی بحرالعلوم فرزند هادی
سید محمدتقی بحرالعلوم فرزند سیدحسن
سید محمدصادق بحرالعلوم فرزند سیدحسن
خاندان بحرالعلوم از خاندان سادات طباطبائی محسوب می شوند و نسب آنها به طباطبا از فرزندان امام حسن مجتبی می رسد. فرزند سید محمدمهدی بحرالعلوم، با نام سید محمدرضا طباطبائی سر دودمان خاندان بحرالعلوم نجفی محسوب می شود و سایر افراد این خاندان تا زمان آیت الله العظمی بروجردی همه از فرزندان سید محمدرضا بوده اند
معروفترین و سرسلسه سادات بحرالعلوم، سید محمد مهدی طباطبایی معروف به علامه بحرالعلوم است.

[ویکی شیعه] خاندان بحرالعلوم؛ از سادات حسنی و عالمان شیعی امامی قرن دوازدهم تا چهاردهم قمری در ایران و عراق که سر سلسله این خاندان مشهور به علم و ادب، به سید محمّد مهدی طباطبائی بروجردی، معروف به سید بحرالعلوم می رسد. این خانواده، در اواخر قرن یازدهم قمری از بروجرد به عراق رفتند و در کربلا و نجف ساکن شدند.
افراد این خاندان از آن رو به بحرالعلوم شهرت یافته اند که سرسلسله آن سیّد محمّد مهدی طباطبایی چنین عنوانی داشته است. اینکه آل بحرالعلوم به طباطبایی نیز مشهور است، بدین جهت است که از ابراهیم طباطبا فرزند اسماعیل دیباج نسب می برد، او نخستین شخص از این خاندان است که ملقب به این عنوان شده است.
نیاکان آل بحرالعلوم، نخست در سرزمین حجاز و عراق و بعضی از شهرهای عربی دیگر می زیستند و بر اثر ستم حاکمان اموی و عباسی بر سادات و شیعیان، در حال کوچ دایمی بودند. از این رو در نیمه قرن سوم قمری به ایران که در آن سادات از امنیت بیشتری برخوردار بودند، پناه آوردند و نخست در اصفهان و پس از آن در بروجرد ماندگار شدند. در اوایل قرن ۱۲ق/۱۸م، بسیاری از اینان به قصد تحصیل علوم دینی یا زیارت به عراق رفته و در عتبات به ویژه نجف و کربلا اقامت گزیدند و دیگر بازنگشتند.