عباسی

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ ) (996 - 1038 هَ . ق .) علیرضا. از مشاهیر خطاطان و خوش نویسان رسمی دربار شاه عباس کبیرو از نقاشان و هنرمندان عصر خود بود. آثار هنری او گران بها و در موزه های بزرگ اروپا یافت میشود. وی در انواع خط ثلث و نسخ و نستعلیق وقوف کامل داشت . و در نقاشی و طراحی و تذهیب کاری کم نظیر بود. وی اهل تبریزبود و در زمان شاه عباس اول به اصفهان رفت و مورد عنایات و توجه شاه عباس واقع گردید و نگاشتن بعضی از کتبیه های مساجد و عمارات بدو محول شد. و به نقاشی و تذهیب کاری کتابخانه ٔ همایونی پرداخت . کتبیه های دربهای مسجد شاه و مسجد شیخ لطف اﷲ و مسجد مقصود بیک به خطاوست . و اکنون غیر از کتبیه های معدود چیزی از او باقی نمانده است . وی شعر نیز میگفت و از اشعار اوست :
من خانه ٔ دل خراب کردم ز غمت
تو خانه نشین شدی و من خانه خراب .
(از ریحانة الادب و پیدایش خط و خطاطان ص 180).

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ ) بنی عباس یا آل عباس . رجوع به آل عباس شود.

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ ) تیره ای از ایل بویراحمدی کوه کیلویه ٔ فارس . (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 88).

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ ) در رجال لقب ابراهیم بن هاشم و هشام بن ابراهیم راشدی و جمعی دیگر است و نسبت بعضی ایشان به جد و بعضی دیگر به مکان و محل است . (از ریحانة الادب ج 3).

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ ) دهی است از دهستان حیات داود بخش گناوه ٔ شهرستان بوشهر. واقع در 16هزارگزی شمال خاور گناوه و سه هزارگزی شوسه ٔ گناوه به گچساران . ناحیه ای است واقع در جلگه . هوای آن گرمسیر است و 340تن سکنه دارد. آب آن از چاه تأمین میشود. محصولات آن غلات دیمی و خرماست . اهالی به کشاورزی اشتغال دارند. راه فرعی دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7).

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ ) نام یکی از دهستان های چهارگانه بخش بستان آباد شهرستان تبریز است ، این دهستان در جنوب خاوری بخش واقع و دارای آب و هوای نسبتاً سرد و سالم است . راه شوسه ٔ تهران و تبریز از این دهستان عبور میکند. آب آن از قنوات و رودخانه های کوچک محلی باسم رود شهری تأمین میشود. مرکز دهستان قره چمن (سیاه چمن ) است که 1298 تن سکنه دارد و از 44 آبادی بزرگ و کوچک تشکیل شده . و جمعیت قراء از 1749 تن تشکیل یافته . و مهمترین دهات آن تکمه داش شنگول آباد، چونخوران بالا، قپچاق ، قرانقیه است . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4).

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ )عبدالرحیم بن عبدالرحمان مصری قاهری اسلامبولی عبادی عباسی شافعی . از بزرگان علمای مصر است . وی در تفسیر و حدیث و ادب و تاریخ و اشعار عرب وحید عصر خود بود.از تألیفات اوست : شرح خزرجیه در علم عروض و شرح صحیح بخاری و شرح مقامات حریری و کتابهای دیگر. و به سال 963 هَ . ق . در اسلامبول درگذشت . (ریحانة الادب ).

عباسی . [ ع َب ْ با ] (ص نسبی ) منسوب به عباس . رجوع به عباس شود. || سرخ به کبودی مایل . || کنایت از رنگ سیاه است چرا که خلفای عباسی لباس سیاه رامقبول خود ساخته بودند. (غیاث اللغات ) (آنندراج ).

عباسی . [ع َب ْ با ] (اِخ ) ده کوچکی است از دهستان بارمعدن بخش سرولایت شهرستان نیشابور. واقع در 48هزارگزی جنوب باختری چکنه بالا. ناحیه ای است کوهستانی و هوای آن معتدل است و 2 تن سکنه دارد. آب آن از قنات تأمین میشود. محصول آن غلات است . اهالی به کشاورزی اشتغال دارند.راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9).

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِ) واحد پول معادل چهارشاهی . دوصددینار. دوصنار. رجوع به صنار و صددینار شود.

عباسی . [ ع َب ْ با ] (اِخ ) دهی است از دهستان زلقی بخش الیگودرز شهرستان بروجرد واقع در 68هزارگزی جنوب الیگودرز و کنار راه مالرو توزر به گوشه . ناحیه ای است کوهستانی و سردسیر و 280 تن سکنه دارد. آب آن از قنات و چشمه تأمین میشود. محصولات آن غلات ، لبنیات ، چغندر و پنبه است . اهالی به کشاورزی و گله داری اشتغال دارند. صنایع دستی زنان قالیچه بافی است .راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6).

واحد پول قدیمی به مقیاس چهارشاهی