عبدالله بن سنان

عَبدُالله بن سَنان (قرن ۲ق)
محدّث شیعی و از اصحاب امام صادق (ع) و امام کاظم(ع). نزد حکّام بنی العبّاس نیز موجّه بود و در زمان منصور و مهدی و هادی و رشید وزارت دارایی را به عهده داشت. احادیث بسیاری در کتب اربعه از طریق او منقول است. کتاب الصلاة؛ عمل یوم و لیله و کتابی در سایر احکام شرعی از آثار اوست.

[ویکی شیعه] عبدالله بن سِنان راوی امام صادق(ع) در قرن دوم قمری. آیت الله خویی نام عبدالله بن سنان را در سند ۱۱۴۶ روایت یافته و معتقد است او از زمان امام باقر(ع) تا امام جواد(ع) را درک کرده است. رجالیان شیعه، او را شیعه و ثقه می دانند. نجاشی آثاری به عبدالله بن سنان نسبت داده و شیخ طوسی به واسطه او روایتی از امام صادق(ع) نقل کرده که شامل دعا، زیارت و نماز در روز عاشورا است.
اطلاعات اندکی درباره عبدالله بن سنان وجود دارد و مکان و تاریخ تولد و مرگ و جزییات زندگی شخصی او مشخص نیست.
عبدالله بن سنان در منابع مختلف مولای بنی هاشم، مولای بنی ابی طالب، مولای قریش و مولای بنی عباس معرفی شده است. مولا (در عربی: مَولیٰ) در اصطلاح علم حدیث و رجال به معنای برده آزاد شده و گاهی به معنای فرد هم پیمان است.