عبدالله بن مسعود

عبدالله بن مسعود (نام کامل: عبدالله بن مسعود بن غافل بن حبیب الهذلی) معروف به ابن مسعود، از صحابه و یاران پیامبر خدا بود و ششمین مردی بود که در زمانی که محمد در مکه دعوت به اسلام را آغاز کرد، به اسلام گروید. وی از اولین حافظین قرآن در زمان پیامبر بوده و از مسلمانانی است که هر دو گروه سنی و شیعه به او احترام می گذارند.
داستان اسلام صحابه نوشتهٔ دکتر عبدالله بن عبدالعزیز الجبرین
تحلیل وقایع زندگی پیامبر اکرم نوشتهٔ علی محمّد صلّابی
زندگانی امام حسین نوشتهٔ زین العابدین رهنما
او در نوجوانی تحت تأثیر شخصیت پیامبر خدا قرار گرفت و مسلمان شد و از محمد خواست تا به او قرآن بیاموزد. عبدالله بن مسعود در این باره می گوید: .mw-parser-output blockquote.templatequote{margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite{line-height:1em;text-align:right;padding-right:2em;margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite cite{font-size:85%}
وقتی مسلمان شدم از دهان محمد هفتاد سوره را فرا گرفتم که کسی دربارهٔ آن ها با من اختلاف و منازعه نمی کرد.
ابن مسعود بعد از پیامبر اسلام نخستین کسی بود که در مکه با صدای بلند و آشکار قرآن را تلاوت نمود که منجر به ضرب و شتم وی توسط قریش و غیر مسلمانان گردید و از ناحیهٔ صورت مجروح شد.

عبدُالله بن مسعود
رجوع شود به:ابن مسعود، عبدالله ( ـ مدینه ۳۳ق)

عبدالله بن مسعود (نام کامل: عبدالله بن مسعود بن غافل بن حبیب الهذلی) از صحابه و یاران محمد بود و ششمین مردی بود که در زمانی که محمد در مکه دعوت به اسلام را آغاز کرد، به اسلام گروید. وی جز اولین حافظین قرآن در زمان پیامبر بوده و از مسلمانانی است که هر دو گروه سنی و شیعه او را حرمت می گذارند.بعد از وفات حضرت محمد ، او به یکی از بزرگ ترین مفسرین قرآن مبدل گردید. به طوریکه بسیاری از مردم اگر در مورد قرآن سئوالی داشتند به او رجوع می کردند.
• بر شما باد قرآن، که سفره ضیافت خداوند است. هر که از شما بتواند از این ضیافت الهی بهره گیرد، چنین کند.• پرهیزکاران، سرورانند و فقیهان، پیشوایان، و نشست و برخاست با آنان، مایه فزونی (در علم) است.• راست ترین سخن، قرآن است و استوارترین دست گیره ها، تقواست و بهترین روش ها، روش محمد (ص).• بدترین پشیمانی، پشیمانی در قیامت است و بدترین کوری، کوریِ دل.• فحش دادن به مؤمن، فسق است و جنگ با مؤمن، کفر. احترام مال مؤمن همچون احترام جان اوست.• سعادت مند کسی است که از دیگری پند گیرد؛ ملاک کار به پایانِ آن است.• اگر «منکَر» را دیدی و نتوانستی آن را تغییر دهی، لااقل چنان باش که خداوند بداند در دلت از آن بیزاری.• کسی که از صحنه گناه غایب باشد، ولی در دل به آن راضی باشد، همچون کسی است که در صحنه گناه بوده است.• قسم به کسی که خدایی جز او نیست هیچ چیزی بر روی زمین به مانند زبان نیاز به زندانی طولانی ندارد.• «دنیا همه اندوه و مصیبت است و هرچه از آن میان به شادی بگذرد، غنیمت است.»از «لطائف الظرفاء من طبقات الفضلاء » نوشته ابومنصور عبدالملک ثعالبی ، به اهتمام قاسم السامرائی ، چاپ لیدن ، ۱۹۷۸ ، بارگذاری شده در ویکی نبشتۀ عربی

[ویکی فقه] اِبْن مَسْعود، ابوعبدالرحمان عبدالله بن مسعود بن غافل (د۳۲ یا ۳۳ق/۶۵۳م)، از اصحاب مشهور پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) می باشد.
در برخی منابع نام نیای او را حبیب و حارث نیز ضبط کرده اند. اصل او از بنی هذیل بود، اما چون پدرش در جاهلیت حلیف بنی زهره شده بود، او نیز بعدها به «حلیف بنی زهره» شناخته می شد. همچنین وی را به سبب آن که مادرش نیز از صحابه بود، «ابن ام عبد» می خواندند.