کلمه جو
صفحه اصلی

پیامبر اسلام

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] حضرت ابوالقاسم محمد بن عبدالله (عام الفیل–۱۱ق)، در اعتقاد مسلمانان آخرین و برترین فرستاده ی خدا و پنجمین پیامبر از پیامبران اولوالعزم است او در جزیره العرب مبعوث شد. اما دین او همه انسانها و در همه زمانها را مورد خطاب قرار داده است. قرآن کریم کتابی است که به او وحی شد و او مامور به تبلیغ و تبیین آن برای مردم گردید.
حضرت محمد صلی الله علیه و آله در راه تبلیغ دین اسلام با دشمنی ها و مخالفت های بسیاری بخصوص از طرف مشرکین مکه مواجه شد و رنج بسیاری را در این راه متحمل شد.
او در سال سیزدهم از دعوت خود، برای در امان ماندن خود و پیروانش از آزار مشرکان، به یثرب مهاجرت نمود و در آن شهر که بعدا به افتخار او مدینة النبی (به اختصار مدینه) نامیده شد حکومت اسلامی را پایه گذاری نمود.
نسب پیامبر از طرف پدر به تیره بنی هاشم از قبیله قریش می رسد و قبیله قریش نیز، نسب خود را به عدنان بن اسماعیل می رسانند. از طرف مادری نسب حضرت برابر است با: جناب آمنه (سلام لله علیها) دختر وهب بن عبد مناف بن زهره که در آن هنگام به سن و شرف، سالار بنی زهره بود و آمنه دختر وهب به نسب و مقام بهترین زن قریش بود . حضرت محمد صلی اللّه علیه و آله و سلّم قبل از هفت سالگی هر دو والدین خود را از دست دادند و سرپرستی آن حضرت ابتدا در دستان جدشان حضرت عبد المطلب و بعد از ایشان، در دستان عموی گرامیشان ابوطالب بود. همچنین دایه ایشان جناب حلیمه سعدیه بود .
اجماع علمای امامیه آنست که پدر و مادر حضرت رسول صلی اللّه علیه و آله و سلم و جمیع اجداد و جدات آن حضرت تا آدم علیه السلام همه یکتا پرست بوده اند و نور آن حضرت در صلب و رحم مشرکی قرار نگرفته است، و شبهه ای در نسب آن حضرت و آباء و امهات آن حضرت نبوده است، و احادیث متواتر از طرق خاصه و عامه بر این مضامین دلالت دارد.
اکثر محدثان و مورخان بر این قول اتفاق دارند که تولد پیامبر، در ماه «ربیع الاول» بوده، ولی در روز تولد او اختلاف دارند. معروف میان محدثان شیعه این است که آن حضرت، در هفدهم ماه ربیع الاول روز جمعه، پس از طلوع فجر چشم به دنیا گشود و در این سال حادثه اصحاب فیل اتفاق افتاد. مشهور میان اهل تسنن این است که ولادت آن حضرت، در روز دوشنبه دوازدهم همان ماه اتفاق افتاده است.
ولادت پیامبر با معجزاتی در جهان همراه بود که از آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

پیشنهاد کاربران

پیامبر گرامی ( صلی الله علیه وآله ) در انجیل، به وسیله اسم، به آیندگان معرفی شده است: �وَمُبَشِّراً برسول یَأْتِی من بعدی اسْمُهُ أَحْمَدُ [صف/6]و به فرستاده ای که پس از من می آید و نام او �احمد� است بشارتگرم. � هم چنین به صراحت، از حضرت داود ( علیه السلام ) در قرآن کریم، به عنوان خلیفه یاد شده است:�یا داوُدُ إِنّا جَعَلْناکَ خَلِـیفَةً فِـی الأَرْضِ [ص/26] ای داوود، ما تو را در زمین خلیفه [و جانشین] گردانیدیم�

خلاصه پرسش
از چه زمانی پیامبر اسلام ( ص ) به �یس� و �طه� نام گرفت؟
پرسش
از چه زمانی پیامبر اسلام ( ص ) به �یس� و �طه� نام گرفت؟
پاسخ اجمالی
پیامبر اسلام ( ص ) در میان مردم به �یس� و �طه� مشهور نبودند تا بگوییم از چه زمانی به این دو اسم نام گرفته است، بلکه در ابتدای بعضی از سوره ها حروفی به صورت رمزی آمده که مفسران - با توجه به روایات - این دو اسم را به نام پیامبر اسلام ( ص ) تفسیر کرده اند و بر اثر گذشت زمان، تدریجاً به صورت �اسم خاص� براى آن حضرت در آمده اند.
1. �یس�: این کلمه مرکب از �یا� ( حرف ندا ) و �سین�؛ یعنى شخص پیامبر اسلام است، و به این ترتیب پیامبر ( ص ) را براى بیان مطالب بعد مخاطب می سازد. [1]
در احادیث مختلفى نیز آمده است که این کلمه یکى از نام هاى پیغمبر اسلام است؛ زیرا در این آیات روى سخن تنها به پیامبر ( ص ) است؛ لذا در روایتى امام صادق ( ع ) می فرماید: �یس، نام رسول خدا ( ص ) است و دلیلش این است که بعد از آن می فرماید: تو از مرسلین و بر صراط مستقیم هستى�. [2]
محمد حنفیه گفته است: معنای �یس�، �یا محمد� است. بعضى دیگر گفته اند: معنایش �یا سید الاوّلین و الآخرین� است. [3]
2. �طه�: امام صادق ( ع ) می فرماید: �طه، از اسامى پیامبر است و معناى آن "یا طالب الحقّ، الهادى الیه" ( اى کسى که طالب حقى، و هدایت کننده به سوى آنى ) است�. [4]
�طه�، مرکب از دو حرف رمزى است؛ �طا� اشاره به �طالب الحقّ� و �ها� اشاره به �هادى الیه� می باشد. این کلمه مانند �یس� بر اثر گذشت زمان، تدریجاً به صورت �اسم خاص� براى پیامبر اسلام ( ص ) در آمده است، تا آن جا که آل پیامبر ( ص ) را نیز �آل طه� می گویند، و از حضرت مهدى ( عج ) در دعاى ندبه �یابن طه� تعبیر شده است.

[1]. مکارم شیرازى ناصر، تفسیر نمونه، ج 18، ص 315، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.
[2]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج ‏2، ص 211، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق.
[3]. طبرسى فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 8، ص 650، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[4]. شیخ صدوق، معانی الاخبار، قم، ص 22، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق.


کلمات دیگر: