ویدئو آرت یا هنر ویدئویی شامل داده های صوتی وتصویری است که ذخیره سازی و پخش projection و باز خورد اطلاعات در آن بسیار گوناگون است. این داده ها در بسیاری از موارد در زمان متوقف شده، تسریع شده یا به عقب برگردانده شده زمان واقعی بی درنگ یا زمانی مجهول معنا می یابند. مکان و محیط ارائه اثر و نیز گاه عمل تماشاگر -در حقیقت شرکت کننده- و بازخورد داده های حاصل از این تقابل نیز وجوه دیگر آثار ویدئویی هستند.
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «پرسش های کهنه از رسانهٔ نو»، تندیس، شمارهٔ ۶۶
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «ویدئوآرت آرت: دهه ۱۹۶۰»، تندیس شمارهٔ ۶۸
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «ویدئوآرت: دهه ۱۹۷۰»، تندیس شمارهٔ ۶۹
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «ویدئوآرت: دهه ۱۹۸۰»، تندیس شمارهٔ ۷۰
بخشی، علی، ۱۳۸۵، «ویدئوآرت: دهه ۹۰ هزارهٔ نو»، تندیس شمارهٔ ۷۱
دارابی، هلیا، ۱۳۸۶، سوزان حبیب، «پیام های بی صدا»، تهران
لوسی اسمیت، ادوارد، ۱۳۸۶، «جهانی شدن و هنرجدید»، علیرضا سمیع آذر، تهران، مؤسسه فرهنگی پژوهشی چاپ و نشر نظر، چاپ سوم
اسماگولا، هواردجی، ۱۳۸۱، «گرایش های معاصر درهنرهای بصری»، فرهاد غبرایی، تهران، دفتر پژوهش های فرهنگی، چاپ اول
ویدئو آرت قواعد سینما حتی سینمای تجربی را نیز به رسمیت نمی شناسد. چرا که ممکن است آشکارا فاقد روایت، دیالوگ و طرح باشد. در دایرهٔ تنگ برنامه سازی های تلویزیونی هم نمی گنجد. هر چند از رسانهٔ تلویزیون امکانات ایستگاه های تلویزیونی و حتی جعبهٔ تلویزیون به مثابه یک حجم استفاده می کند. ویدئو آرت همانگونه که در مرز میان تجدید، مفهوم، زمان و اجرا زندگی می کند، هنرهایعکاسی دیجیتال، سینمایی، اجرایی و خلاصه تمامی رسانه های نوین را به خدمت می گیرد. و این همه یک دستاورد بزرگ دارد:آزادی بی حد وحصر هنرمند، ویدئو گاه به تعاریف و باز تعاریف سیاست، جنسیت، هویت های فردی و فرهنگی از طریق روایت های خطی و غیرخطی نوین می پردازد و گاه یکسره به مثابه شعری چند وجهی عمل می کند. گاه به بدن هنرمندو اجرای اومی پردازد و گاه به تماشاگر، حضور او واکنش های فیزیکی او.»
«از نظر آیرا کنیز برگ، ویدئو، ریشهٔ لاتینی دارد و به معنی دیدن است. اما تعریف این واژه در روزگار ما طیفی از سیستم ها و دستگاه های الکترونیکی، فرمت های متفاوت ضبط و پخش تصویر و صدا، نوعی رسانه و شکلی از هنر را شامل می شود. در حقیقت، ویدئو رسانه ای است که ریشه در بسیاری ازابداعات تکنولوژیک دارد که البته سیل عظیم رویدادهای فرهنگی، سیاسی و هنری قرن بیستم را دربرمی گیرد.
از نظر فنی خاستگاه ویدئو را باید در تکمیل سیستم های صوتی، تصویری جستجو کرد که مبنای دیجیتال (۰ و ۱)دارند. فیلم رسانه ای آنالوگ است که فریم به فریم دنیای سه بعدی روبه روی لنز دوربین را به سطحی دوبعدی تبدیل می کند. این تبدیل با بازی نور بر سطح امولوسیون ایجاد می شود اما در مورد ویدئو، کامپیوتر و تلویزیون مسئله فرق می کند: صفرها و یک ها هستند که واقعیت را می سازند اگر که بتوان به آن نام واقعیت داد.»
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «پرسش های کهنه از رسانهٔ نو»، تندیس، شمارهٔ ۶۶
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «ویدئوآرت آرت: دهه ۱۹۶۰»، تندیس شمارهٔ ۶۸
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «ویدئوآرت: دهه ۱۹۷۰»، تندیس شمارهٔ ۶۹
بخشی، علی، ۱۳۸۴، «ویدئوآرت: دهه ۱۹۸۰»، تندیس شمارهٔ ۷۰
بخشی، علی، ۱۳۸۵، «ویدئوآرت: دهه ۹۰ هزارهٔ نو»، تندیس شمارهٔ ۷۱
دارابی، هلیا، ۱۳۸۶، سوزان حبیب، «پیام های بی صدا»، تهران
لوسی اسمیت، ادوارد، ۱۳۸۶، «جهانی شدن و هنرجدید»، علیرضا سمیع آذر، تهران، مؤسسه فرهنگی پژوهشی چاپ و نشر نظر، چاپ سوم
اسماگولا، هواردجی، ۱۳۸۱، «گرایش های معاصر درهنرهای بصری»، فرهاد غبرایی، تهران، دفتر پژوهش های فرهنگی، چاپ اول
ویدئو آرت قواعد سینما حتی سینمای تجربی را نیز به رسمیت نمی شناسد. چرا که ممکن است آشکارا فاقد روایت، دیالوگ و طرح باشد. در دایرهٔ تنگ برنامه سازی های تلویزیونی هم نمی گنجد. هر چند از رسانهٔ تلویزیون امکانات ایستگاه های تلویزیونی و حتی جعبهٔ تلویزیون به مثابه یک حجم استفاده می کند. ویدئو آرت همانگونه که در مرز میان تجدید، مفهوم، زمان و اجرا زندگی می کند، هنرهایعکاسی دیجیتال، سینمایی، اجرایی و خلاصه تمامی رسانه های نوین را به خدمت می گیرد. و این همه یک دستاورد بزرگ دارد:آزادی بی حد وحصر هنرمند، ویدئو گاه به تعاریف و باز تعاریف سیاست، جنسیت، هویت های فردی و فرهنگی از طریق روایت های خطی و غیرخطی نوین می پردازد و گاه یکسره به مثابه شعری چند وجهی عمل می کند. گاه به بدن هنرمندو اجرای اومی پردازد و گاه به تماشاگر، حضور او واکنش های فیزیکی او.»
«از نظر آیرا کنیز برگ، ویدئو، ریشهٔ لاتینی دارد و به معنی دیدن است. اما تعریف این واژه در روزگار ما طیفی از سیستم ها و دستگاه های الکترونیکی، فرمت های متفاوت ضبط و پخش تصویر و صدا، نوعی رسانه و شکلی از هنر را شامل می شود. در حقیقت، ویدئو رسانه ای است که ریشه در بسیاری ازابداعات تکنولوژیک دارد که البته سیل عظیم رویدادهای فرهنگی، سیاسی و هنری قرن بیستم را دربرمی گیرد.
از نظر فنی خاستگاه ویدئو را باید در تکمیل سیستم های صوتی، تصویری جستجو کرد که مبنای دیجیتال (۰ و ۱)دارند. فیلم رسانه ای آنالوگ است که فریم به فریم دنیای سه بعدی روبه روی لنز دوربین را به سطحی دوبعدی تبدیل می کند. این تبدیل با بازی نور بر سطح امولوسیون ایجاد می شود اما در مورد ویدئو، کامپیوتر و تلویزیون مسئله فرق می کند: صفرها و یک ها هستند که واقعیت را می سازند اگر که بتوان به آن نام واقعیت داد.»
wiki: هنر ویدئویی