سید محسن حکیم

سید محسن طباطبائی حکیم (۱۳۰۶هـ. ق – ۱۳۹۰ هـ. ق) فقیه، اصولی، مرجع تقلید شیعه امامیه و زعیم حوزه علمیه نجف بود. وی پس از درگذشت حسین بروجردی در سال ۱۳۴۰ مرجعیت عامه شیعیان را به مدت بیش از ۹ سال بر عهده داشت.نبو
سید محسن حکیم فرزند سید مهدی حکیم مرجع تقلید شیعیان بنت جُبَیْل لبنان بود. خانواده حکیم پس از درگذشت او مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق را بنیان نهادند. محمدباقر حکیم و عبدالعزیز حکیم (فرزندان محسن حکیم) رؤسای سابق و عمار حکیم (فرزند عبدالعزیز حکیم) رئیس کنونی مجلس اعلا هستند.وی کتابخانه ای در جنب مسجد هندی در ابتدای خیابان شارع الرسول در نجف تأسیس کرده است و مزار او نیز در همان جا می باشد.
پس از درگذشت میرزا محمدحسین نائینی (۱۳۱۵ش)، برخی مقلدان او به سید محسن حکیم رجوع کردند و پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی (۱۳۲۵ش)، مرجعیت او تثبیت شد. سید محسن حکیم پس از درگذشت آیت الله بروجردی در سال ۱۳۴۰ش، در جایگاه مؤثرترین مرجع شیعه قرار گرفت.
پس از کودتای عبدالکریم قاسم در عراق و به قدرت رسیدن او در ۱۳۳۷ش/ ۱۹۵۸م و ترویج افکار کمونیستی، حکیم با صدور فتوای معروف خود با عنوان «الشیوعیهٔ کفر و الحاد» (مرام اشتراکی یا کمونیسم، کفر و الحاد است) به مبارزه با کمونیست های عراق پرداخت.

[ویکی اهل البیت] آیت الله حکیم در سال 1306 هجری قمری در شهر نجف و در کانون یک خاندان اصیل به دنیا آمد.
جد اعلای ایشان - حدود چهار قرن پیش - طبیب حاذقی بوده به نام «میر سید علی طبیب» که اثر معروفش کتابی است به نام «مجربات طبیة». وی مورد علاقه خاص شاه عباس صفوی بود.
او به سبب دانش و فضلش مورد احترام همگان بود و در سفری که به آستان مقدس علوی مشرف شده بود، به اصرار مردم نجف اشرف که از داشتن یک طبیب ماهر محروم بودند در آن شهر مقدس رحل اقامت افکند و به «میر سید علی حکیم» معروف گشت و احترام مخصوصی در میان مردم عراق پیدا نمود.
در چهارمین نسل از خاندان او چهره عالم بزرگواری به نام سید مهدی حکیم درخشید و زمانی که خداوند فرزندی به او داد نام او را «سید محسن» گذاشت.
آیت الله سید محسن حکیم در سن 7 سالگی خواندن قرآن را آموخت و در 9 سالگی به تحصیل علوم اسلامی پرداخت. استعداد سرشار و نبوغ و هوش فوق العاده او از آینده درخشانش خبر می داد.
او دروس مقدماتی را نزد برادر بزرگش «سید محمد حکیم» فراگرفت و سطوح عالی را در محضر جمعی از فضلای نجف اشرف آموخت. در سال 1326 هجری قمری، در بحبوحه جوانی به حوزه درس زعیم بزرگ اسلام، آیت الله آخوند خراسانی راه یافت و سه سال از محضر پربرکت آن بزرگوار استفاده نمود.
پس از رحلت آن مرجع عالیقدر، به درس مرحوم آیت الله آقا ضیاءالدین عراقی که به پرورش شاگردان عالیقدر معروف است، قدم گذارد و دو دوره اصول را در محضر درس آن بزرگوار فراگرفت. همزمان، از درس مرحوم آیت الله نائینی و بعضی دیگر از بزرگان نجف نیز بهره های فراوان برد.
او از سال 1338 هجری قمری، حوزه درس خارج فقه و اصول خود را تشکیل داد و جمعی از فضلای جوان نجف از محضرش بهره مند شدند. ایشان در رسیدن به مقامات معنوی و اخلاقی بیشتر مدیون عالم پرهیزگار و ربانی، مرحوم «سید محمدسعید حبوبی» است.