یوسف بیگ امامی

یوسف بیگ امامی شاعری کرد از طایفهٔ امامی از ایل جاف که در دوران حکمرانی «محمد پاشای فرزند کیخسرو بیگ» در منطقهٔ دروله از توابع شهرستان جوانرود زیسته است و به گویش کردی هورامی شعر سروده است.
سیروان
بانه وره
طایفهٔ امامی
حسین کوهکن
دربارهٔ زندگی این شاعر، برای اولین بار علاءالدین سجادی، نویسنده و شاعر کرد، در کتاب «تاریخ ادبی کردی» از وی نام برده است و او را در زمرهٔ شاعران گمنام ذکر کرده است. برای دومین بار نیز پیرمرد، شاعر و روزنامه نگار کرد، شعری از او را در روزنامه ژین به چاپ می رساند و از وی نام می برد. دیوان اشعار وی توسط حکیم ملا صالح گردآوری شد و در سال ۲۰۰۹ در کردستان عراق چاپ و منتشر شد. موضوع دیوان او، بیشتر به مسائلی چون خداشناسی، عرفانی، دینی و آیینی می پردازد.
حال نیز قبر او در منطقه «بَرمیل» در درولهٔ سفلی از مناطق گرمسیری طایفه امامی از توابع شهرستان جوانرود می باشد.
در مورد این شعر، روزی برادر یوسف بیگ در کوه توسط پلنگی کشته می شود و به همین خاطر یوسف بیگ به کوه می رود و در آنجا پلنگ می کشد و به همین مناسب این شعر را می سراید. این شعر پس تبدیل آن از گویش هورامی به گویش کردی مرکزی لهجهٔ سلیمانیه ای توسط پیرمرد شاعر در سال ۱۹۵۵ در شماره ۱۳۰۲ روزنامه «ژین» به چاپ می رسد.