ابن خراسانی

[ویکی فقه] اِبْن ِ خُراسانی ، ابوالعِزّ محمد بن محمد بن مواهب (۴۹۴- رمضان ۵۷۶ق /۱۱۰۱ - ژانویة ۱۱۸۱م )، شاعر ، عروضی ، نحوی و کاتب بغدادی است .
به سبب نام نیایش از او به ابن مواهب نیز یاد کرده اند.
زندگی
از جزئیات زندگی وی چندان اطلاعی در دست نیست. احتمالاً در خراسان زاده شده و در طلب علم به بغداد رفته و همان جا مسکن گزیده است . از این رو به بغدادی نیز شهرت یافته است . ابن خراسانی در اواخر عمر به ضعف قوای دماغی دچار گشت و سرانجام در اوایل ماه رمضان ۵۷۶ درگذشت و در قبرستان الوردیة بغداد که امروز به مقبره شیخ سهروردی مشهور است ، به خاک سپرده شد.
اساتید
وی ادب عرب را نزد جوالیقی فرا گرفت و از ابن نَبْهان و ابوالحسین بن الُطّیوری و دیگر مشاهیر عصر خویش حدیث شنید. بزرگانی چون ابن دبیثی از او حدیث روایت کرده اند. ذهبی ، چنانکه خود اشاره کرده اجازه روایت نیز از او گرفته بوده است ، اما از آن جا که در اواخر عمر فراموش کاری و غفلت بر ابن خراسانی غالب آمده بود، ذهبی - برخلاف گفته خود در سیر اعلام النبلاء - بعید می داند که ابن دبیثی از او حدیث شنیده باشد. ابن حجر نیز بر همین عقیده است ، حال آنکه ابن دبیثی در روایت خود تصریح کرده که قبل از پدید آمدن این عارضه از او حدیث شنیده و اجازه روایت گرفته بوده است . وی به شوخ طبعی و ذکاوت شهرت داشت و نکته های او نقل محافل علمی بغداد بود.
فعالیت ها
...