الخسائیه

الخسائیه (به لاتین: Alchasai یا Elchasaites) فرقه ای از مسیحیان نخستین بودند. اندیشهٔ الخسایی در سده های یکم و دوم میلادی برپا بود. مرکز فعالیت این گروه جنوب میانرودان بود که در آن زمان بخشی از ایران اشکانی بود. پیروان الخسایی یهودیان مسیحی شده بودند که به گرد هم جامعه ای را پدید آورده بودند. اخسائیه را امتداد جنبش ابیونی می دانند.
دانشنامهٔ ایرانیکا
Wikipedia contributors، "Elcesaites،" Wikipedia، The Free Encyclopedia، http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Elcesaites&oldid=375426061 (accessed July ۳۱، ۲۰۱۰).
مانی پیامبر چندی را در میان الخسائیه زیسته و از آموزه های آنها برداشت هایی کرده بود.
الخسائیه نام خویش را وامدار بنیادگذار این اندیشه الخسائی می باشد. الخسایی صورت دگرگون شدهٔ واژهٔ سریانی الاها کَیسا به معنای خدای نهان می باشد.
از آگاهی های اندکی که از اندیشه های آنان برجای مانده است بر می آید که زناشویی برای پیروان الخسایی واجب شمرده می شده است. همچنین گونه ای تقیه برای آنان حلال بوده است، بدین معنا که برای رهایی از آزار و شکنجه می توانسته اند به پرستش بتها روی آورند. فرد الخسائی رو به سوی اورشلیم نیایش می نمود. قربانی نمودن جانوران نزد آنان نکوهیده بود. همچنین پیامبران و حواریون را نمی پذیرفتند. الخسائیه به هفت گواه برای زدوده شدن گناهان باورمند بودند و بدان ها سوگند می خوردند؛ آسمان، آب، روان های مقدس، فرشتگان دعاگو، روغن، نمک و زمین.