زناشویی

زواج

زناشوهری، زن وشوهری، زن گرفتن مرد، شوهرکردن
همسر گرفتن ازدواج .

(زَ ) (حامص . ) ازدواج ، برقراری رابطة زن و شوهری .

زناشوئی. [ زَ ] ( حامص مرکب ) مباشرت. انعقاد نکاح. محبت و آمیزش و وصال. ( شرفنامه منیری ) ( آنندراج ). ازدواج. نکاح. ( ناظم الاطباء ). همسر گرفتن. ازدواج. ( فرهنگ فارسی معین ). ازدواج. نکاح. علقه و رابطه زوجیت. مزاوجت. تزویج. زواج. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). زناشوهری :
این زال شوی کش چو تو بس دیده ست
از وی بشوی دست زناشوئی.بلی در زناشوئی سنگ و آهن
به جز نار بنت الزنائی نیابی.صبوحی زناشوئی جام و می را
صراحی خطیبی خوش الحان نماید.نثار اشک من هر شب شکرریزیست پنهانی
که همت را زناشوئی است با زانو و پیشانی.عروسانی زناشوئی ندیده
بکاوین از جهان خود را خریده.فرستاد از سرای خویش خواندش
به آیین زناشوئی نشاندش.تو خود دانی که وقت سرفرازی
زناشوئی بهست از عشقبازی.کرد بر سنت زناشوئی
هرچه باید ز شرط نیکوئی.رجوع به زناشوهری شود.
- در زناشوئی شدن ؛ نکاح و ازدواج کردن.
- || کنایه از بهم برخوردن و اتصال یافتن. ملازم یکدیگر شدن :
در زناشوئی شده سنگ و قدمشان لاجرم
سنگ را از خون بکری رنگ مرجان دیده اند.- زناشوئی دادن ؛ به عقد و ازدواج رساندن زن و مرد را.
- || کنایه از نزدیکی و پیوستگی دادن دو چیز را :
خون بکری کجاست گر دادی
گریه و دیده را زناشوئی.- زناشوئی کردن ؛ نکاح کردن. عروسی نمودن. ( ناظم الاطباء ) :
او رومی و با هندو چون کرد زناشوئی
رومی سزد از هندو دیدار همی پوشد.- عقد زناشوئی بستن ؛ عقد ازدواج بستن. عقد نکاح بستن. ( ناظم الاطباء ).

ازدواج، زناشوهری، زن و شوهری.

مزاوجت