عالم لاهوت

wikifeqh: صفات الهی و... است که یکی از عوالم چهارگانه محسوب می شود. از جمله ویژگی های لاهوت در اندیشه اسلامی، خالق و روح عالم ناسوت و منشا عقل و حکمت است. گروهی از مفسران قائلند برخی از آیات قرآنی به عالم لاهوت اشاره دارد. این عالم یکی از مقاصد سفرهای عرفانی سالک معرفی شده و بازتاب فراوانی در عرفان و ادب و شعر داشته است.
لاهوت کلمه ای مشتق از «لاه» به معنای الله بوده است که واو و تاء برای مبالغه و تأکید به آن اضافه شده است که در اصل به معنای «لا هو إلّا هو» یعنی جهانی مختص به خداوند می باشد و در لغت به همین معنی یعنی خدای تعالیو عالم خداوند آمده است. هرچند برخی این لغت را با ریشه ای عبرانی دانسته اند. جهان لاهوت نیز به همین اساس به معنای عالم اختصاصی خداوندی و مرتبه ذات پروردگار است که به معنای جهان معنا و عالم امر و غیب هم آمده است. و حتی از آن به بهشت ذات خداوند و یا نور ذاتی او نیز تعبیر شده است. از دیگر تعابیری که برای مفهوم شناسی این جهان به کار رفته است می توان به عالم اعیان ثابته و یا عالم اسماء و صفات هم اشاره کرد.
لاهوت با نام ها و استعاره های گوناگونی چون عالم سرمد، عالم ربوبی، «بارگاه الَست»، حَظیره قُدس، خانِه بَقاء، دُبِّ اصغَر، سَراپرده راز، صَوامِع، مَجْمَعِ لاهوت، مَنْزِل قُرب، «جانان»، مونس آباد قدس و میخانه آمده است. حتی یکی از نام های هابیل پسر آدم را نیز لاهوت گفته اند چرا که به عالم الوهیت رجوع خواهد کرد.