یشت

یَشت از نظر لغوی هم ریشه با کلمهٔ یسن است و معنی تحت اللفظی آن نیز پرستش و نیایش است. یشت ها سرودهایی هستند که عموماً به ستایش خدایان قدیم ایرانی مانند مهر، ناهید و تیشتر و غیره اختصاص دارند. همهٔ یشت ها از نظر قدمت یکسان نیستند.
یشت اول، هرمزد یشت
یشت دوم، اَمِشَ سپنتَه (هفتن یشت)
یشت سوم، اردیبهشت یشت
یشت چهارم، خرداد یشت
یشت پنجم، آبان یشت
یشت ششم، خورشید یشت
یشت هفتم، ماه یشت
یشت هشتم، تیر یشت
یشت نهم، گوش یشت یا درواسپ یشت
یشت دهم، مهریشت
یشت یازدهم، سروش یشت
یشت دوازدهم، رشن یشت
یشت سیزدهم، فروردین یشت
یشت چهاردهم، بهرام یشت
یشت پانزدهم، رام یشت
یشت شانزدهم، دین یشت
یشت هفدهم، ارد یشت
یشت هیجدهم، اشتاد یشت
یشت نوزدهم، زامیادیشت
یشت بیستم، هوم یشت
یشت بیست و یکم، ونند یشت
در اوستا یشت، نام بخشی از کتابِ اوستا، کتاب دینی زرتشتیان است. یشتن در زبانِ پهلوی، بمعنای ستودن و عبادت کردن است. در اوستا، ۲۱ یشت و به نام های گونه گون وجود دارد و در آن ها عناصرِ مهم از دیدگاهِ مزدیسنا ستوده می شوند.
هر یک از یشت های بزرگ در نسخه های خطی به بخش هایی تقسیم می گردد که اصطلاحاً کرده نامیده می شوند. لازم به تذکر است که تقسیم بندی هر یشت به بندها که در چاپ های کنونی اوستا معمول است، در نسخه های خطی دیده نمی شود و یک روش ابداعی است که توسط دانشمندان اوستاشناس عصر حاضر و به منظور سهولت استفاده و ارجاع به وجود آمده است. گرشویچ تاریخ سرایش آن ها را حدود سال های 430 تا 420 پ.م می داند.
بویس دربارۀ جایگاه چنین ایزدهایی گفته است: «از آن جا که آفرینش او (اهورامزدا) در برگیرنده همۀ خدایان بخشندۀ دون پایه تر است، آنان، یَزَتَه های دین زرتشتی، را احتمالاً نمی توان به درستی «خدا» دانست؛ زیرا این واژه موجودات آسمانی و مستقل مشرکان را تداعی می کند.... از سوی دیگر، منشأ بیشتر یزته ها در مقام خدایان مشرکان و جایگاه آن ها در مقام موجوداتی که بشخصه شایان پرستش هستند، آنان را فراتر از فرشتگان قرار می دهد که در ادیان یک خدایی واسطۀ بین انسان و خدا به شمار می روند.»