حسن تخلص

حُسْنِ تَخَلُّص
(یا: حسن خروج) در اصطلاح بدیع، گریززدنی ماهرانه از تشبیب و نسیب و تغزّل به مدح ممدوح، چنان که میان این دو بخش از قصیده پیوندی مناسب پدید آید: خجسته باشد روز کسی که دیده بود/خجسته روی بت خویش بامداد پگاه/اگر نبودی بر من خجسته دیدن تو/خدای شاد نکردی مرا به دیدن شاه (فرخی سیستانی)

[ویکی فقه] حسن تخلص، انتقال از یک مطلب به مطلب دیگر، بدون التفات مخاطب به انتقال است.
از مهم ترین و ظریف ترین اسلوب های بدیعی قرآن «حسن تخلص» است که به آن «تخلص» و «براعت تخلص» نیز می گویند و در جایی است که سخنور از کلام آغاز سخن به کلام دیگری منتقل شود که مقصود اصلی او است؛ به گونه ای که شنونده، متوجه این انتقال نشود، ولی معنای اصلی در ذهن او جای گیرد. این عدم توجه شنونده به انتقال، به دلیل مناسبت و شدت ارتباط میان دو کلام است.
← مثال
ابن ابی الاصبع می گوید: حسن تخلص در قرآن، با دقت و شناخت وصل و فصل آیات فهمیده می شود. برخی از متکلمان، حسن تخلص را یکی از وجوه اعجاز شمرده اند