لوله لارنژیال یا لارنژیال تیوپ وسیله ای برای مدیریت راه هوایی بوده که به عنوان جایگزینی برای سایر تکنیک ها و وسایل مدیریت راه هوایی مانند تنفس با آمبوبگ، لارنژیال ماسک و لوله گذاری تراشه استفاده می شود. می توان بدون دید مستقیم این وسیله را در حلق قرار داد و یک راه هوایی مطمئن در هنگام بیهوشی و احیای قلبی ریوی استفاده کرد.
مدل استاندارد که به هر دو صورت یکبار مصرف و چندبار مصرف تولید شده است. مدل چندبار مصرف آن قابلیت ۵۰ بار استریل در دستگاه اتوکلاو را دارد.
مدل اصلاح شده که علاوه بر لوله لارنژیال مسیری برای ساکشن هم دارد. آنهم به هر دو شکل یکبار مصرف و چندبار مصرف در دسترس است.
این وسیله در شکل استاندارد و اصلی خود دارای دو کاف می باشد. کاف اول که بزرگتر است و در قسمت میانی حلق قرار می گیرد و یک کاف کوچکتر که در قسمت انتهایی لوله قرار دارد و در قسمت ابتدایی مری قرار می گیرد. لوله لارنژیال در قسمت میانی با یک زاویه ۳۰ تا ۴۵ درجه مسدود شده و این انسداد کمی پایین تر از کاف بزرگ تعبیه شده است.همچنین از طریق منفذی که بین همین دو کاف وجود دارد امکان تهویه فراهم است. هردو کاف از طریق یک لوله کوچک در قسمت ابتدای لوله باد می شوند. کافها در این نوع لوله بر اساس سایز مقدار متفاوتی حجم دارند، مثلاً برای لوله لارنژیال سایز صفر ۱۰ سی سی هوا و برای لوله با سایز ۵ میزان ۹۰ سی سی هوا برای پر کردن کاف مورد نیاز است. برای این منظور یک سرنگ بزرگ که دارای درجه بندی بر اساس سایز است نیز وجود دارد. همچنین می توان از یک فشارسنج برای تشخیص میزان پرشدگی کاف استفاده کرد بدین منظور فشار کاف لوله باید ۶۰ سانتیمتر آب باشد. سه خط مشکی در ابتدای لوله وجود دارد که می توان با استفاده از آنها عمقی که لوله قرار در حلق قرار داده شده را مشخص کرد.
لوله لارنژیال در آلمان ساخته و توسعه داده شد و اولین بار در فروشگاه اروپایی (به انگلیسی: VBM) در سال ۱۹۹۹ ارائه شد.پس از آن چندین بار طراحی آن اصلاح شد. در حال حاضر چهار مدل از این وسیله موجود است:
در مدل اصلاح شده یک لوله اضافه موجود است که از طریق آن می توان ساکشن کرد یا لوله معده قرار داد.شش سایز از لوله لارنژیال موجود است که سایز نوزاد (سایز صفر) تا سایز بزرگسال (سایز پنج) ساخته شده است. قسمت ابتدایی لوله لارنژیال که به سیستم تنفسی متصل می شود در رنگهای مختلف موجود است که هر رنگ برای سایز خاصی استفاده شده است. استفاده از هر سایز بسته به وزن بیمار است.مجوز استفاده از لوله لارنژیال اولین بار در سال ۲۰۰۲ در کنگره احیا قلبی و ریوی در ژاپن صادر شد و در سال ۲۰۰۳ سازمان غذا و دارو آمریکا (به انگلیسی: FDA) مجوز آن را برای استفاده در آمریکا صادر کرد. همچنین در سال ۲۰۰۵ انجمن احیا قلبی و ریوی اروپا اعلام کرد می توان از لوله لارنژیال در احیا قلبی ریوی پیشرفته (به انگلیسی: ALS) در زمانی که فرد امدادگر به صورت حرفه ای قادر به لوله گذاری داخل تراشه نیست استفاده کرد.
مدل استاندارد که به هر دو صورت یکبار مصرف و چندبار مصرف تولید شده است. مدل چندبار مصرف آن قابلیت ۵۰ بار استریل در دستگاه اتوکلاو را دارد.
مدل اصلاح شده که علاوه بر لوله لارنژیال مسیری برای ساکشن هم دارد. آنهم به هر دو شکل یکبار مصرف و چندبار مصرف در دسترس است.
این وسیله در شکل استاندارد و اصلی خود دارای دو کاف می باشد. کاف اول که بزرگتر است و در قسمت میانی حلق قرار می گیرد و یک کاف کوچکتر که در قسمت انتهایی لوله قرار دارد و در قسمت ابتدایی مری قرار می گیرد. لوله لارنژیال در قسمت میانی با یک زاویه ۳۰ تا ۴۵ درجه مسدود شده و این انسداد کمی پایین تر از کاف بزرگ تعبیه شده است.همچنین از طریق منفذی که بین همین دو کاف وجود دارد امکان تهویه فراهم است. هردو کاف از طریق یک لوله کوچک در قسمت ابتدای لوله باد می شوند. کافها در این نوع لوله بر اساس سایز مقدار متفاوتی حجم دارند، مثلاً برای لوله لارنژیال سایز صفر ۱۰ سی سی هوا و برای لوله با سایز ۵ میزان ۹۰ سی سی هوا برای پر کردن کاف مورد نیاز است. برای این منظور یک سرنگ بزرگ که دارای درجه بندی بر اساس سایز است نیز وجود دارد. همچنین می توان از یک فشارسنج برای تشخیص میزان پرشدگی کاف استفاده کرد بدین منظور فشار کاف لوله باید ۶۰ سانتیمتر آب باشد. سه خط مشکی در ابتدای لوله وجود دارد که می توان با استفاده از آنها عمقی که لوله قرار در حلق قرار داده شده را مشخص کرد.
لوله لارنژیال در آلمان ساخته و توسعه داده شد و اولین بار در فروشگاه اروپایی (به انگلیسی: VBM) در سال ۱۹۹۹ ارائه شد.پس از آن چندین بار طراحی آن اصلاح شد. در حال حاضر چهار مدل از این وسیله موجود است:
در مدل اصلاح شده یک لوله اضافه موجود است که از طریق آن می توان ساکشن کرد یا لوله معده قرار داد.شش سایز از لوله لارنژیال موجود است که سایز نوزاد (سایز صفر) تا سایز بزرگسال (سایز پنج) ساخته شده است. قسمت ابتدایی لوله لارنژیال که به سیستم تنفسی متصل می شود در رنگهای مختلف موجود است که هر رنگ برای سایز خاصی استفاده شده است. استفاده از هر سایز بسته به وزن بیمار است.مجوز استفاده از لوله لارنژیال اولین بار در سال ۲۰۰۲ در کنگره احیا قلبی و ریوی در ژاپن صادر شد و در سال ۲۰۰۳ سازمان غذا و دارو آمریکا (به انگلیسی: FDA) مجوز آن را برای استفاده در آمریکا صادر کرد. همچنین در سال ۲۰۰۵ انجمن احیا قلبی و ریوی اروپا اعلام کرد می توان از لوله لارنژیال در احیا قلبی ریوی پیشرفته (به انگلیسی: ALS) در زمانی که فرد امدادگر به صورت حرفه ای قادر به لوله گذاری داخل تراشه نیست استفاده کرد.
wiki: لوله لارنژیال