کاهو

برگی- یا برگ آزاد، کاهوی بریده و خوشه شده؛ این نوع برگ های بریده بریده ای دارد، متداول ترین نوع کاهوست و بیشتر در سالاد کاربرد دارد.
رومی بیشتر برای سالادها و ساندویچ ها از آن استفاده می شود، این نوع کله های بلند و گرد داشته و بیشتر در سالاد سزار کاربرد دارند.
موج دار- بیشتر با نام کاهوی «سردسیری» شناخته شده، بیشترین طرفدار را در آمریکا به خود اختصاص داده است، این نوع حساس به گرما است و در اصل برای رشد در آمریکای شمالی سازگار است. این گونه به آسانی قابل حمل است ولی مزه و مواد معدنی چندانی ندارد، و بیشتر از دیگر کاهوها از آب تشکیل شده است.
کله روغنی- با نام های کاهوی بوستون و سرکج شناخته شده، این نوع کاهو برگ هایی آزاد دارد و به دلیل مزه شیرین و بافت نازک و حساسش معروف است.
موج دار ییلاقی- که باتاویان یا موج دار فرانسوی نیز نام دارد، چیزی بین کاهوی موج دار و برگی است. این نوع از کاهوها بزرگتر، مقاوم تر، و خوشمزه تر هستند.
ساقه ای -این نوع بیشتر به خاطر ساقه اش پرورش می یابد و نه به خاطر برگ هایش، و در غذاهای آسیایی از جمله چینی، در تاس کباب ها و غذاهای خامه ای کاربرد دارد.
دانه روغنی- این نوع بیشتر به خاطر دانه هایش پرورش یافته، و با فشردن روغنی از دانه هایش به دست می آید که در پختن غذاها استفاده می شود. این نوع برگ های کمی دارد، به سرعت فاسد می شود و دانه هایش به مراتب ۵۰ برابر بزرگتر از دیگر کاهوهاست.
کاهو گیاهی یک ساله از خانوادهٔ گل مینا یا گل آفتابگردان کاسنیان است. کاهو بیشتر به صورت سبزی پرورش می یابد ولی در مواقعی به صورت ساقه یا بذر نیز یافت می شود. کاهو برای اولین بار توسط مصریان باستان کشت شد که آن را از یک علف هرز که دانه هایش برای تولید روغن استفاده می شد به دست آوردند. کاهو بعدها به روم و یونان نیز گسترش یافت که آنان نام لاکتوکا به آن دادند، که کلمه کاهو در انگلیسی از ریشه همین کلمه است. در سال ۵۰ قبل از میلاد، چندین گونه از آن توصیف شده بود و کاهو در نوشته های قرون وسطی از جملهٔ چندین گیاه نامه پدیدار گشته است. در طی قرون ۱۶ تا ۱۸ رشد چندین گونه از آن در اروپا مشاهده شده، و در اواسط قرن ۱۸میلادی به این نتیجه رسیدند که می توانند آن را در باغات نیز پرورش دهند. در ابتدا اروپا و آمریکای شمالی بازار فروش کاهو بودند و در اواخر دهه ۱۹۰۰ مصرف آن به صورت جهانی گسترش یافت.
در کل اگرچه کاهوی مقاوم یک ساله بسیار آسان کشت می شود، اما نیازمند دمای نسبی پایین تری است تا از گل دادن سریع آن جلوگیری شود. کاهو می تواند توسط موجوداتی که کمبود مواد غذایی دارند، همچون حشرات یا آفت های پستانداران و قارچ ها و باکتری ها دچار آفت زدگی شود. اگرچه این ویژگی می تواند برای باغداران خانگی در حفظ و نگهداری بذرها ایجاد مشکل نماید، اما زیست شناسان از آن برای گسترش خزانه ژنی گونه های مختلف کاهو استفاده می کنند. در سال ۲۰۱۳ تولید جهانی کاهو و کاسنی ۲۴٫۹ میلیون تن بود که چیزی بیشتر از نصف آن در چین تولید شده بود.
کاهو بیشتر در سالاد استفاده می شود، اگرچه می توان آن را در تعدادی از غذاها همچون سوپ ها، ساندویچ ها و غیره مشاهده کرد؛ هم چنین می توان آن را سرخ نمود. نوعی از آن را که کاهوی مارچوبه نام دارد و بخاطر ساقه اش پرورش می یابد، می توان به صورت خام یا پخته مصرف کرد. کاهو منبع خوبی برای ویتامین آ و پتاسیم است، همچنانکه منبع اصلی برای دیگر ویتامین ها و موادمعدنی است. برخلاف ویژگی های مفید و سودمند، کاهو منبع انواع باکتری، ویروس و انگل های قابل شیوع در بین انسان ها هم است. به علاوه مصرف اصلی آن به عنوان گیاه سبز پربرگ، بهره گیری مذهبی و دارویی بسیاری را در طول قرن ها برای انسان ها فراهم کرده است.

کاهو (lettuce)
گیاهی یک ساله، از جنس Lactuca، تیرۀ مرکبان۱. برگ های خوراکی بزرگی دارد که غالباً در سالاد مصرف می شوند. انواع فراوانی از کاهو یافت شده است که عبارت اند از کاهوی کلمی۲، با گل آذین هایی گرد و تُنُک؛ کاهوی کاس۳، با گل آذین هایی طویل و صاف؛ کاهوی پیچ۴، با برگ های متراکم و ترد و تازه؛ و کاهوی خوراکی۵. اعتقاد بر این است که همۀ انواع کاهو از گونه وحشی کاهوی زبر۶ مشتق شده اند. از این جنس نُه گونه در نقاط گوناگون ایران می روید.
Compositaecabbage lettuceCos lettuceIceberg lettuceLactuca sativaLactuca serriola

کاهو گیاهی یک ساله از خانواده گل مینا یا گل آفتابگردان کاسنیان است. کاهو بیشتر به صورت سبزی پرورش می یابد ولی در مواقعی به صورت ساقه یا بذر نیز یافت می شود.
• می گویند: «خوردن زیاد کاهو موجب خواب آلودگی می شود.» من هرگز بعد از خوردن کاهو احساس خواب آلودگی نکرده ام؛ پس من خرگوش نیستم.