مرجعیت شیعه

[ویکی فقه] مراجع و فقیهان شیعه که توانایی استنباط احکام دینی از طریق ادّله شریعت را دارند به منظور تعیین و رفع مسئولیّت از خود و دیگران به امر اجتهاد اشتغال می ورزند و در این باب کوشش می نمایند که از این عمل در عرف متشرعه اجتهاد و در اصطلاح قرآنی به تفقّه تعبیر می شود.
فقه در لغت به معنای فهمیدن و درک کردن می باشد و در اصطلاح بنابر اینکه فقه یک علم می باشد، به علم و استنباط احکام شرع از روی رای و اجتهاد اصطلاحاً فقه اطلاق می شود.فقیه در لغت به معنای دانشمند و فرد دانا گفته می شود و در اصطلاح به کسانی که احکام شرعیه را توسط رای و اجتهاد خویش به واسطه قرآن کریم، سنّت، عقل و اجماع بدست می آورند فقیه گفته می شود.
لغت نامه دهخدا ذیل حرف «ف»، ج۳۷، ص۲۹۴، نشر افست تهران، چاپ دوم، ۱۳۴۱.
تقریباً می توان گفت از عصر نبی اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) و ائمه اطهار (علیه السّلام) به گونه ای فقه و فقاهت آغاز شده و علماء و دانشمندان اسلامی در این زمینه گام برداشته اند.پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) نمایندگانی را در عصر خویش که آگاه تر به مسائل دینی و قرآنی بودند برای بیان احکام و آشنا کردن مردم با اسلام و قرآن کریم به میان طوائف و اقوام دیگر می فرستادند، همانند ماموریت جعفر بن ابیطالب به حبشه و اعزام مصعب بن عمیر به مدینه.
ضرورت فقه و فقاهت
بنابر تصریح قرآن کریم وجود علماء درر جامعه ضرورت داشته است:چونان که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) آیه ای نازل شد که «و ما کان المؤمنون لیَنْفروُا کافة فلولا نفر من کل فرقةٍ منهم طائفةٌ، لیتفقهوا فی الدّین و لینذروا قومهم اذا رجعوا الیهم لعلهم یحذرون؛
توبه/سوره۹، آیه۱۲۲.
...