زیمبابوه

مختصات: ۱۷°۵۰′ جنوبی ۳۱°۳′ شرقی / ۱۷٫۸۳۳°جنوبی ۳۱٫۰۵۰°شرقی / -17.833; 31.050
http://allafrica.com/stories/200801180772.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Zimbabwe
آشنایی با زیمبابوه
ویکی پدیای انگلیسی.
زیمبابوه، با نام رسمی جمهوری زیمبابوه (به انگلیسی: Republic of Zimbabwe) کشوری است محصور در خشکی در جنوب آفریقا. پایتخت و بزرگ ترین شهر آن هراره است. جمعیت زیمبابوه حدود ۱۶ میلیون نفر است. این کشور ۱۶ زبان رسمی دارد که انگلیسی، شونا و اِندِبِله رایج ترین آن ها هستند.
در اتحادیه آفریقا  (آبی روشن)
زیمبابوه بین رودخانه های زامبزی و لیمپوپو جای گرفته و با آفریقای جنوبی، بوتسوانا، زامبیا و موزامبیک هم مرز است.

آبشار ویکتوریا، زیمبابوِه (Zimbabwe)
موقعیت. جمهوری زیمبابوه (که تا ۱۹۸۰ رودِزیای جنوبی خوانده می شد) در مرکز جنوب شرقی قارۀ افریقا جا دارد. کشور زامبیا از شمال، موزامبیک از شمال شرقی و شرق، و جمهوری افریقای جنوبی و بوتسوانا از غرب آن را در میان گرفته اند. این سرزمین، که از هر سو در خشکی محصور است، ۳۹۰,۷۶۰ کیلومتر مربع مساحت دارد و شهر هرارهپایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور زیمبابوه فلات گرانیتی نسبتاً مرتفعی با ارتفاع میانگین ۱,۳۵۰ متر است و رشته چکادهای مرکزی آن، با نام های وِلداز جنوب غربی به سوی شمال شرقی کشیده شده اند. ارتفاع بلندترین نقطۀ کشور، کوه اینیانگانیکه در مرز شرقی کشور و جنوب شرقی شهر هراره واقع است، به ۲,۵۹۳ متر می رسد. کوه های مزبور، که ارتفاعاتشان به سوی شمال شرقی کاهش می یابد، حوضۀ رودخانه های مهم زامبزیدر شمال و لیمپوپودر جنوب را ازهم جدا می کنند. رودخانه بزرگ زامبزی، که در درّه ای ژرف جریان دارد، این کشور را از جمهوری زامبیا جدا می کند و آبشار زیبا و باشکوه ویکتوریا، با ارتفاع ۱۰۸ متر، و دریاچۀ سدّ مرزی کاریبایا طویل ترین دریاچۀ مصنوعی جهان را در بستر خود جا داده است. رود لیمپوپو در جنوب نیز مرز این سرزمین با کشور افریقای جنوبی است. زیمبابوه سرزمینی پرآب است و مهم ترین رودخانه های آن عبارت اند از زامبزی، لیمپوپو، موئِنِزی، لاندی، ساوِیدر جنوب و شانگانی، گوایی، و سانیاتیکه در شمال جریان دارند و به رود زامبزی می ریزند. چشم گیرترین عارضۀ طبیعی کشور زیمبابوه دیوالعظیمی است با درازای ۵۲ کیلومتر که تقریباً از شمال به جنوب کشیده شده و کانی های ارزشمند و سنگ های گرانبهایی چون طلا و الماس و غیره در آن نهفته است. زیمبابوه به هشت استان تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از هراره، بولاوایو، کوئه کوئه، ماشاوا، ماسوینگو، گوئرو، کادوما، و موتاره. این کشور در منطقه ای مدارگانیجا دارد، ولی به سبب ارتفاع نسبتاً زیاد، اقلیمی نسبتاً معتدل دارد. زمستان های زیمبابوه معمولاً خشک و خُنَک است و بارندگی های آن، که بیشتر در کوه های شرقی روی می دهد، مخصوص تابستان هاست. گرم ترین ماه های این کشور پیش از فصل بارندگی آن آغاز می شود و از آبان تا اسفند به درازا می کشد. میانگین دمای هراره در دی ماه۲۰.۶ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۱۳.۹ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۸۲۸ میلی متر است. بیشتر اراضی زیمبابوه پوشیده از علفزارهای ساوانایی است، درّۀ رودخانه ها از درختان انجیر هندی و اقاقیا و ساج پوشیده شده و ارتفاعات را جنگل های انبوه مستور کرده است. فیل، اسب آبی، شیر، ببر، کفتار، تمساح، بزکوهی، آهوی شاخ دار، ایمپالا، زرافه، بوزینه، و کرگدن نیز حیات وحش آن را تشکیل می دهند. پارک های ملی و حفاظت شدۀ متعددی، که بزرگ ترین آن ها پارک ملی هوانگهواقع در غرب کشور است، به منظور حفاظت از طبیعت و حیات وحش در بخش های مختلف زیمبابوه احداث شده است.
اقتصاد. اقتصاد زیمبابوه در دوران جنگ های داخلی و تحریم اقتصادی دهۀ ۱۹۷۰ از آسیب در امان نمانده است، ولی موجب رشد و تقویت بعضی از بخش ها که با امکانات داخلی هماهنگ بودند، شده است. مثلاً، کشاورزی بیشتر روبه تنوع و توسعه نهاد و کشتزارهای بزرگی که عمدتاً به اروپاییان متعلق بوده است به تولید و بالابردن کیفیت محصولات و ارزآوری آن ها روی آورده اند و توتون و تنباکو، پنبه، نیشکر، چای، و قهوه را جزو اقلام صادراتی و ارزآور قرار داده اند. در مقابل مزارع بومیان معمولاً کوچک و مختصر است و به کشت ذرت و کاساو و گندم منحصر شده است. زیمبابوه از نظر پرورش دام های گوشتی و تولید لبنیات، خودکفاست و حتی این محصولات را صادر می کند. منابع زیرزمینی این کشور غنی است و مهم ترین آن ها عبارت اند از طلا، نیکل، الماس، پنبۀ کوهی، زغال سنگ و دیگر کانی های فلزی و غیر فلزی. صنایع زیمبابوه نسبتاً پیشرفته است و پس از تحریم دهۀ ۱۹۷۰ پر رونق تر شده است. تولید ماشین آلات سبک و فرآوری مواد گوناگون کشاورزی و غذایی، منسوجات و مبلمان و لوازم منزل ازجمله فعالیت های صنعتی این کشورند. وسعت جنگل های زیمبابوه به ۸.۷ میلیون هکتار (۲۲.۵ درصد از مساحت کل کشور) می رسد و میزان تولید چوب و الوار آن ۹.۵میلیون متر مکعب است.
حکومت و سیاست. زیمبابوه دارای حکومت جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون گذاری است. مجلس ملی این کشور ۱۵۰ نمایندۀ منتخب دارد که مردم آنان را برای یک دورۀ شش ساله انتخاب می کنند. رئیس جمهور که عالی ترین مقام اجرایی است به وسیلۀ نمایندگان مجلس ملی برگزیده می شود و نخست وزیر در مسئولیت اجرایی کشور وی را یاری می دهد.
مردم و تاریخ. جمعیت زیمبابوه حدود ۱۲,۵۷۱,۰۰۰ نفر (۲۰۱۰)، و تراکم نسبی آن۳۲.۲ نفر در کیلومتر مربع است. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۰.۷ درصد است و بانتوهای شونا ۷۱ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. حدود۴۰.۵ درصد از مردم آن پیرو باورهای قبیله ای و سنتی اند؛ ۶۵ درصد از آنان در روستاها به سر می برند و زبان رسمی آنان انگلیسی است. وجه تسمیۀ زیمبابوه، که در زبان بومیان شونا به معنای خانۀ کدخداست، نام ویرانه های بزرگی است که در جنوب کشور قرار دارد و بنابر افسانه ها، محل گنج های حضرت سلیمان بوده است. سابقۀ تاریخی کهن ترین بخش ویرانه های مزبور به قرن ۹ م زمانی که بانتوها به این سرزمین مهاجرت کرده اند بازمی گردد. زیمبابوه در نیمۀ اول قرن ۱۹ به دو بخش شونا نشین در شمال شرقی و زولو نشین در جنوب شرقی تقسیم شد. سسیل رودز، استعمارگر معروف انگلیسی، در ۱۸۸۹ به این کشور وارد شد و امتیاز استخراج معادن آن را برای کمپانی انگلیسی افریقای جنوبی، که به خودش تعلق داشت، دریافت کرد. دولت انگلستان او را مسئول ادارۀ سرزمین مزبور کرد و رودز آن جا را به نام خودش رودزیای جنوبی نامید. در ۱۹۵۳ رودزیای جنوبی و رودزیای شمالی (زامبیا) و سالزبری(مالاوی) کشور واحدی را با نام اتحادیۀ رودزیا به پایتختی سالزبری (هرارۀ امروزی) تشکیل دادند. در پی آن اروپاییان بسیاری برای کشف و استخراج معادن طلا و الماس به این سرزمین روآوردند که موجب نارضایتی و شورش بومیان شد. بومیان که خواستار انحلال اتحادیۀ رودزیا بودند و از تبعیضات نژادی و رعایت نشدن حقوق بومیان در مقایسه با سفیدپوستان اروپایی به شدت برانگیخته بودند، از اعلام استقلال یان اسمیتِ نژادپرست، در رودزیای جنوبی استقبال کردند و مبارزات هشت سالۀ ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۸ را به دور از دخالت بریتانیا طرح ریزی کردند. فشار افکار جهانی و حمایت کشورهای طرفدار آزادی از اقدامات مردم رودزیا، در ۱۹۷۸ به برکناری یان اسمیتمنجر شد و رابرت موگابه که در انتخابات آزاد ۱۹۸۰ به پیروزی رسیده بود، نخستین دولت ملی رودزیای جنوبی را تشکیل داد و نام این کشور را از رودزیای جنوبی به زیمبابوه تغییر داد.

زیمبابوه با نام رسمی جمهوری زیمبابوه، کشوری خشکی فراگرفته در منطقهٔ آفریقای جنوبی است.
• «پرچم (پرچم کنونی): پرچم قدیمی زیمبابوه (هنگامی که رودزیا خوانده می شد) شامل نوارهای سبز و سفید بود که در زمینهٔ سفید علامت رسمی کشور نقش شده بود. با استقلال زیمبابوه در سال ۱۹۸۰م پرچم جدیدی (هنگامی برای این کشور طراحی شد که اغلب رنگ های موجود در پرچم کشورهای آفریقایی در آن به کار رفته است. پرچم کنونی زیمبابوه از پرچم جنبش های استقلال طلبانهٔ این کشور گرفته شده است و دارای رنگ های سبز، زرد و قرمز است. این رنگ ها به طور معکوس یکبار دیگر از پایین به بالا در پرچم زیمبابوه تکرار شده و خطِّ سیاهی که نشانهٔ مردم سیاه پوست این کشور است. دو رنگ قرمز را در وسط از هم جدا کرده است.مثلث سفید در پرچم زیمبابوه نشانهٔ اقلیت سفیدپوست ساکن در کشور است که از نسل مهاجران اروپایی می باشند و در وسط مثلث سفید پرنده ای زردرنگ بر روی سطلی از صابون نشسته است. در همین مثلث سفید، پرندهٔ زرد در زمینهٔ یک ستارهٔ سرخ که نشانهٔ حرکت آزادی خوانه و استقلال طلبانهٔ مردم زیمبابوه است، نقش شده است.» در اثرش چاپ ۱۳۷۰/ ۱۹۹۱م -> رسول خیراندیش