ماه های حرام

در قرآن چهار ماه رجب، ذوالقعده، ذوالحجّه، و محرّم در سال هجری قمری. در قرآن حدود نُه بار از ماه های حرام یاد شده است (که از آن جمله است: بقره: ۱۹۴؛ ۲۱۷؛ مائده: ۲؛۹۷؛ توبه: ۵، ۳۶). خداوند (در توبه، ۳۶) جنگ در ماه های حرام را ناروا مقرر داشته، اما پیکار (به ویژه دفاعی) با مشرکان و دشمنان را بی عیب دانسته است. در بقره ۲۱۷ نیز جنگیدن در این ماه ها گناهی بزرگ و در حد شرک ورزیدن به خداوند دانسته شده است. حضرت محمد (ص) در خطبۀ حجة الوداع این چهار ماه را مؤکداً بیان فرموده اند. عرب ها همواره برای پیروی از هوای نفسانی خود ماه های حرام را به تأخیر می انداختند یا حرمت این ماه ها را می شکستند. حرمت ماه های حرام در آیین ابراهیمی از حکمتی برخوردار است تا آن جا که در (مائده، ۹۷) خداوند کعبه را که بیت الحرام است و ماه حرام و قربانی بی نشان و نشاندار را مایۀ قوام امور مردم دانسته است.

[ویکی شیعه] ماه های حرام، ماه هایی که خداوند رعایت حرمت آن ها را بر مؤمنان واجب کرده. این ماه ها عبارتند از: محرم، رجب، ذی القعده و ذی الحجه. از زمان حضرت ابراهیم، جنگ در این ماه ها حرام بوده. دیه قتل در این ماه ها، بیش از ماه های دیگر است.
اعراب گاه بر اساس اغراض شخصی، حرمت ماه محرم را به صفر منتقل کرده و ماه های دیگر را هم به تأخیر می انداخته اند. این عمل «نَسیء» نامیده شده و در قرآن گناهی بزرگ شمرده شده است.
مراد از ماه های حرام، ماه هایی است که خداوند رعایت حرمت آن ها را بر مؤمنان واجب کرده. از زمان حضرت ابراهیم و اسماعیل، جنگ در ماه های حرام ناروا دانسته شده است. این سنّت تا زمان ظهور اسلام در میان اعراب مورد احترام بود. قرآن کریم نیز بر آن صحه گذاشت و حرمت این ماه ها را تایید کرد.