موسیقی کلاسیک

موسیقی کلاسیک (به انگلیسی: classical music، به فرانسوی: musique classique) اصطلاحی عام است که به موسیقی هنریِ اروپا اطلاق می شود. آغازِ این موسیقی را از سده های میانه در حدود سال ۵۰۰ میلادی می دانند.آنتونیو ویوالدی   یوهان سباستیان باخ   ولفگانگ آمادئوس موتسارت   یوزف هایدن   لودویگ فان بتهوون   فردریک شوپن   پیوتر ایلیچ چایکوفسکی   گوستاو مالر   کلود دبوسی   آرنولد شونبرگ   ایگور استراوینسکی   دمیتری شوستاکوویچ   جان کیج   کارل هاینز اشتوکهاوزن
موسیقی کلاسیک را ازنظر سبک و تحوّل تاریخی آن به چند دورهٔ کوچک تر تقسیم کرده اند:
این دوره با سقوط امپراتوری روم شروع و تا رنسانس در اروپا ادامه می یابد. این دوره، دورهٔ شروع و آغازین گام های موسیقی کلاسیک است.
در این دوره، که شامل سال های ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ م می شود، موسیقی کلاسیک به طور عمده در ایتالیا شکل گرفت و بیشتر قطعات آثار آوازی هستند.

موسیقی کلاسیک (classical music)
اصطلاحی برای متمایز کردن موسیقی «فاخر» از موسیقی های پاپ ، راک ، جاز، و محلی. این اصطلاح کلاً به موسیقی هنری غرب اشاره دارد، یعنی موسیقی ای مخصوص تالار کنسرت یا کلیسا که طبق سنت از موسیقی اروپایی قرون وسطا نشأت گرفته و از سبک های رنسانس ، باروک ، کلاسیک ، و رُمانتیک گذر کرده است. این اصطلاح را اغلب برای موسیقی دوران کلاسیک در تاریخ موسیقی نیز به کار می برند، تا آن را از موسیقی باروک و موسیقی رمانتیک متمایز سازند. موسیقی دوران کلاسیک بر خوش ساختی و سادگی بیشتر از بیان حالت فردی و عاطفی تأکید دارد. دوران کلاسیک از حدود ۱۷۵۰ تا حدود ۱۸۳۰ ادامه داشت ، و شامل آثار آهنگ سازانی همچون موتسارت و هایدن بود.