علی اشرف درویشیان

علی اشرف درویشیان (زاده ۳ شهریور ۱۳۲۰ - درگذشته ۴ آبان ۱۳۹۶) داستان نویس و پژوهشگر سوسیالیست و چپگرای ایرانی و عضو کانون نویسندگان ایران بود. درویشیان برخی از نوشته هایش را پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران با نام مستعار «لطیف تلخستانی» منتشر می کرد. وی پیش و پس از انقلاب چند بار به علت فعالیت های سیاسی زندانی شد. درویشیان یکی از نویسندگان اعلامیه ما نویسنده ایم بود.
سال های ابری (۴ ج)، چاپ اول: ت‍ه‍ران، اس‍پ‍رک، ۱۳۷۰.
سال های ابری (۴ ج در دو م‍ج‍ل‍د)، ت‍ه‍ران: چ‍ش‍م‍ه، چاپ اول ناشر:۱۳۷۹، چاپ هفتم: ۱۳۸۷.
علی اشرف درویشیان در ۳ شهریور سال ۱۳۲۰ در یک خانواده کارگری کُرد در محله آبشوران شهر کرمانشاه به دنیا آمد. به دلیل فقر، در سال ۱۳۳۲ به کارگری مشغول شد. وی تحصیلات ابتدایی تا دبیرستان خود را در کرمانشاه و در سال ۱۳۳۷ دانشسرای مقدماتی را گذراند و سپس برای معلمی به روستاهای اطراف کرمانشاه و گیلانغرب رفت. در سال ۱۳۴۵ تحصیل در رشته ادبیات فارسی را در دانشگاه تهران آغاز کرد و پس از دریافت مدرک کارشناسی، تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی ارشد در رشته روان شناسی تربیتی ادامه داد و هم زمان در دانشسرای عالی تهران در رشته مشاوره و راهنمای تحصیلی به تحصیل پرداخت. وی همچنین در اواخر سال ۱۳۵۲ با شهناز دارابیان ازدواج کرد.
درویشیان نویسندگی را به طور جدی در تهران و پس از آشنایی با جلال آل احمد و سیمین دانشور و امیرحسین عالم پور آغاز کرد ودریافت که سلیقه اش متوجه داستان کوتاه و رمان است. در داستان هایش به مردم فرودست می پردازد. همچنین بسیاری از داستان های درویشیان بخش هایی از زندگی اجتماعی خودش را به تصویر می کشد و به گفته وی الهام های داستانی اش را هنگامی که در روستا ها معلم بوده از دانش آموزان و خانواده های آنها و تفاوت های فکری این دو گروه گرفته است .وی آغاز آشنایی خود با قصه و قصه گویی را از سنین کودکی و از طریق داستان های مادربزرگ و پدرش عنوان می کند. همچنین فضای فرهنگی ابتدای دهه سی خورشیدی را در بارور شدن ذهنیت خود مؤثر می داند. درویشیان نخستین داستان خود را که هرگز منتشر نشد در زندان دیزل آباد کرمانشاه نوشت. وی در آثارش به شاگردان خود و نیز محیط فقرزده شهر کرمانشاه و روستاهای اطراف آن می پردازد و بسیاری از ناملایمات و محرومیت های مردم را بیان می کند.
او ترجمه ها و فرهنگ هاب لغاتی را از زبان های کردی منتشر کرده است. ام به دلیل محدودیت هایی که در آن زمان برای زبان کردی قائل می شدند از ادامه این راه بازماند. همچنین به جمع آوری و ثبت فرهنگ عامه نیز علاقه داشت.

علی اشرف درویشیان ( ۳ شهریور ۱۳۲۰، کرمانشاه - ۴ آبان ۱۳۹۶، تهران) نویسنده ایرانی بود.
• «ممیزی باعث شده نویسندگان جوان به سمت رمان نروند».• «سال های پر تب و تاب حکومت دکتر مصدق و رونق روزنامه ها و مجله ها، آزادی مطبوعات و دموکراسی بی نظیری که دراثر مبارزه مردم به وجود آمده بود، همه اینها در من و همسالان من، تحرک، امید و تکاپوی عجیبی پدیدآورده بود. معلم های ادبیات ما، موضوع های زنده و پر جذبه ای برای زنگ انشا می دادند و ما با شوق و ذوق هر چه دل مان می خواست می نوشتیم. رقابت در خواندن، رقابت در نوشتن و رقابت در کسب بینش اجتماعی و سیاسی، اینها همه در رشد فکری ما در نهایت، در عشق و علاقه ما به ادبیات مؤثر بود.»، ۱۳۹۴ -> مصاحبه با روزنامه اعتماد

[ویکی فقه] علی اشرف درویشیان متولد سال ۱۳۲۰، نویسنده داستان های کوتاه و رمان که با قلمی روان و ساده نگاشته است.وی همچنین آفاتی در نویسندگی دارد از جمله تکرار و تمسخر، مذهب هست. از ایشان آثاری چند بجای مانده است.
علی اشرف درویشیان متولد سال ۱۳۲۰، نویسنده ی داستان های کوتاه و رمان است که اولین اثرش را در سال ۱۳۵۲ به دست چاپ سپرد.
سادگی روایت داستان نویس
او در نویسندگی از این نظر که از زاویه دید کودکان و نوجوانان روایت می کند، از پیروان «صمد بهرنگی» است، اما آثارش به جانداری آثار او نیست. آنچه در داستان های وی بیش تر مورد توجه است، محتوا و زمینه های معنایی آثار است، با این توضیح که توجه به تکنیک و فرم کمتر در داستان های او لحاظ شده، بلکه تکیه اصلی نویسنده به روایت ساده و بی پیرایه از مضمون است.او «فقر» را با زبانی ساده و گاه کودکانه روایت می کند و از دردها و رنج های مردمی فرودست حرف می زند که همه آنها -از پدر و مادر و کودک– در شرایطی اسف بار دست و پا می زنند.
توصیف میرصادقی از درویشیان
جمال میر صادقی، درویشیان را در گروه نویسندگانی قرار می دهد که به ادبیات فرو دستان یا پوپولیسم (populism) گرایش دارند؛ ادبیاتی که برای خود رسالتی قایل است و او ل بار از جانب گروهی از نویسندگان فرانسه مطرح شد. این نویسندگان، ادبیاتی را به وجود آوردند که زندگی طبقه متوسط و طبقه پائین اجتماعی را توصیف می کند.
میرصادقی جمال، داستان نویس های نام آور ایران، ج۱، ص۳۴۰، تهران، اشاره، ۱۳۸۲.
...