صف در فقه

[ویکی فقه] صف به دو معنا به کار رفته است: ۱. مجموعه ای از افراد یا اشیای معمولاً مرتب و کنار هم قرار گرفته، ۲. خط یا ردیفی که بر اثر ایستادن منظم اشخاص یا اشیا به وجود می آید.
از احکام آن در باب طهارت و صلات سخن گفته اند.
حکم صف در نماز میّت
در نماز بر میّت اگر امام زن باشد، با دیگر زنانی که با او نماز می گزارند در یک صف قرار می گیرد و مقدم بر آنان نمی ایستد، لیکن در وجوب آن اختلاف است. قول به وجوب به ظاهر کلمات اکثر فقها نسبت داده شده است برخی، تقدم امام را مکروه دانسته اند
حکم صف در نماز جماعت
در نماز جماعت ، اگر امام مرد باشد و مأمومان متعدد باشند، مأمومان باید پشت سر امام بایستند و بر امام مستحب است نسبت به صف مأمومان در میانه آن بایستد اما اگر امام زن باشد، بنابر قول به جواز امامت زن برای زنان، مأمومان در ردیف امام جماعت و نه پشت سر و دو طرف او می ایستند در این صورت، در این که ایستادن امام در میانه مأمومان و عدم تقدّم، واجب و شرط صحّت نماز جماعت است یا نه، بلکه مستحب و ترک آن مکروه می باشد، اختلاف است از شرایط صحّت نماز جماعت در فرض مرد بودن مأموم نبودن حایل مانع مشاهده امام بین امام و مأموم است. حایل بودن صف یا صفهای جلو اشکال ندارد در نماز جماعت نباید بین امام و مأموم ، بین مأمومان و نیز بین صفهای جلو و عقب فاصله زیاد و غیر متعارف باشد، مگر آن که در صورت نخست مأموم در صفی باشد که افراد تا امام متصل به هم اند
حکم صف در استحباب در نماز جماعت
...