ابوا

اُبوا (فرانسه: hautbois، ترجمه: چوب اعلا) ساز بادی چوبی دو قمیشی یا از مواد مصنوعی است که معمولاً در موسیقی کلاسیک غربی بکار می رود. ابوا تقریباً دارای ۶۵ سانتی متر طول، کلیدهای فلزی، سوراخ های مخروطی شکل است که صدا با دمیدن در آن تولید می شود.
سازهای بادی چوبی
بادی
گفته می شود که ابوا (از طریق ساز قرون وسطایی «شاوم» که بعد از جنگ های صلیبی به اروپا آورده شد) ریشه در سرنای عربی و ایرانی دارد.
اولین ابوای باروک در اواخر سدهٔ ۱۷ در فرانسه ظهور کرد. ابواهای اولیه از سازی به نام شاون گرفته شده است؛ شاون سازی بود که در دوره های قرون وسطی و رنسانس بسیار مورد استفاده قرار می گرفت.
نواختن ابوا سخت تر از نواختن سازهای بادی دیگر مانند فلوت و کلارینت است و مهارت زیادی لازم دارد.

ابوآ. اُبوآ (oboe)
ساز موسیقی از خانوادۀ بادی های چوبی. نوعی شاوم تربل (سوپرانو) اصلاح شده با لوله ای که قطر آن در قسمت بالا کم می شود و زبانۀ دوگانه ای بر آن سوار شده است. اُبوآ را خانوادۀ هوتتر۱ که سازندگان آلات موسیقی بودند در حدود ۱۷۰۰ ساختند و در گروه موسیقی دربار لوئی چهاردهم به کار رفت. اُبوآی دو، با محدوده ای معمولاً حدود۲.۵ اکتاو، آوایی غنی و بسیار پالایش یافته و شکوهمند دارد. آهنگ سازانی همچون ویوالدی۲، آلبینونی۳، ریشارد اشتراوس۴، مارتینو۵ و دیگران برای این ساز کنسرتو ساخته اند. هاینتس هولیگر۶ از استادان امروز نوازندگی اُبوآ است. بعد از اُبوآ، کاربردی ترین عضو این خانواده کر آنگله است، که یک فاصلۀ پنجم بم تر صدا می دهد. انواع آلتوی این ساز عبارت اند از اُبوآ د آمور (یک سوم کوچک بم تر) و اُبوآ دا کاچا (یک پنجم بم تر) که در آثار یوهان سباستیان باخ۷ و سایر آهنگ سازان قرن ۱۸ یافت می شوند، و در ارکسترهای امروز جای خود را به کر آنگله داده اند. ساز کمیاب هکلفون۸ نیز نوع باریتون اُبوآ است.