[ویکی فقه] شعبده (شعوذه) به یک نوع تردستی گفته می شود
شعبده عبارت است از عمل سرگرم کنندهای که زیرکانه و با حرکات بسیار تند دست انجام میگیرد و موجب
فریب و شگفتی بیننده میشود. در حقیقت شعبده باز، کارهای عادی و
متعارف را با تردستی و سرعت زیاد، غیر متعارف و شگفت انگیز جلوه میدهد و از این طریق ذهن بیننده را به خود مشغول کرده، او را در برابر امری شگفت قرار میدهد. بنابر این، شعبده پدیدار شدن چیزی با اسباب عادی و متعارف است؛
اما از آنجا که با سرعت بسیار بالایی انجام میگیرد، بیننده تصور میکند، بدون سبب عادی پدید آمده است؛ از این رو، شگفت زده میشود.
فرق شعبده با سحر
بنابر این تعریف، آنچه با شعبده پدیدار میگردد، امری
واقعی است نه خیالی؛ برخلاف سحر که بسیاری از
فقها آن را
خیالی محض میدانند
برخی، شعبده را مرادف معنای سحر دانسته و گفتهاند: شعبده عملیات تأثیر گذار بر قوه خیال است و شعبده باز با
تصرف در مخیّله فرد، انواع شکلها و صورتهای خیالی را در آن ایجاد نموده و در مرحله بعد با قوه نفسانی خود آن اشکال را در فضایی حسّی به بینندگان منتقل میکند؛ به گونهای که آنان، آنها را امری واقعی میبینند؛ در حالی که حقیقت آنها نمود است نه بود.
بر اساس این تعریف، تردستی مصداق شعبده نخواهد بود. از احکام عنوان یاد شده در باب
تجارت سخن گفتهاند.
احکام شعبده
حکم: شعبده به معنای دوم از مصادیق سحر به شمار میرود و احکام آن را دارد؛ لیکن به معنای نخست (تردستی) آیا
حرام است یا نه، اختلاف میباشد.
مشهور فقها آن را نیز حرام میدانند. بنابر قول به حرمت، آموختن و آموزش دادن آن جهت عمل و نیز گرفتن
اجرت در ازای یاد دادن آن حرام و اکل مال بالباطل است.
در مقابل مشهور، گروهی از معاصران آن را حرام ندانستهاند، مگر آنکه عمل حرامی همچون
زیان رساندن به
مومن بر آن مترتب گردد.