فخ

( اسم ) دام شکاری جمع : فخاخ فخوخ
وادیی است در مکه قبل از وادی الزاهریه که عبدالله بن عمر و گروهی از یاران پیغمبر در این وادی مدفونند .

(فَ ) [ معر. ] (اِ. ) دام ، تله . ج . فخاخ ، فخوخ .

فخ. [ ف َ ] ( اِ ) تله ، و آن آلتی است که بدان جانور گیرند. نَژْنَک. ( برهان ). حباله. مصیده. احبول. احبوله. ( منتهی الارب ). لاتو. ( برهان ). طرق [ طُ / طِ ]. ( منتهی الارب ) :
تو نشسته خوش و عمر تو همی پرّد
مرغ کردار و بر او مرگ نهاده فخ.چو طوق فاخته خط درکشید وزخط او
رمیده شد دل من همچو فاخته از فخ.جمله دانسته که این هستی فخ است
ذکر و فکر اختیاری دوزخ است.فخم. ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ). رجوع به فخم شود. || شکار. ( برهان ). صید. ( منتهی الارب ). || شکارگاه. ( برهان ). عرب این لغت رابه تشدید ثانی به کار برد. رجوع به فَخ شود.

---

فخ. [ ف َخ خ ] ( ع اِ ) دام شکاری. ج ، فخاخ ، فخوخ. ( منتهی الارب ). و خلیل گوید آن مأخوذ از لغت عجم است. ( اقرب الموارد ). رجوع به فخ ( بی تشدید ) شود.

---

فخ. [ ف َخ خ ] ( ع مص ) خرخر کردن نائم در خواب. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || آواز دادن مار. ( اقرب الموارد ). رجوع به فح شود. || ( اِمص ) فروهشتگی هر دو پای. ( منتهی الارب ). فروهشتن هر دو پای. ( اقرب الموارد ).

---

فخ. [ ف َخ خ ] ( اِخ ) وادیی است در مکه قبل از وادی الزاهریه که عبداﷲبن عمر و گروهی از یاران پیغمبر در این وادی مدفونند. ( معجم البلدان ). موضعی است به مکه ، و در آن قبر ابن عمر است. ( منتهی الارب ).

دام، تله.