حنبلی

[ویکی اهل البیت] عبدالله بن محمدبن حنبل ابن هلال شیبانی مروزی که از خاندان عرب شیبان بن ذهل یا بنی ذهل بن شیبان است پیشوای حنبلیان و چهارمین امام اهل سنت و جماعت است . او در سال 164 ق/ 780 م ولادت یافت . زندگی ابن حنبل با فقر و تنگدستی همراه بود ایشان برای امرار معاش بافندگی می کرد . او ابتدا قرآن را آموخت و سپس به فراگیری علم فقه پرداخت و بعد هم به فراگیری فن نوشتن و نگارش مشغول شد . او مدتی به خواندن کتاب های اهل رای مشغول بود . احمد حنبل از راه های مختلف برای به ثبوت رسانیدن حدیث استفاده می کرد . زیرا او حدیث را پایه و اساس دین می دانست . او از تاریخ 86 ق/802 م در جستجوی علم حدیث به بصره ، کوفه ، حجاز ، یمن و شام سفر کرد .
امام احمد حنبل از محضر کسانی چون وکیع ، یحی بن آدم ، یحی بن سعید قحطان و یحیی بن معین ، احادیث بسیاری را دریافت کرد . از شاگردی ابو یوسف که خودش شاگرد ابو حنیفه بود و همچنین از میثم بهره ها برد . شافعی نیز از اساتید او به شمار می رود .
شاگردان احمد که او را در نقل میراث حدیثی یاری می کردند عبارتند از : ابوالعباس اصطخری ، احمد بن ابی خیثمه ، ابویعلی موصلی ، ابوبکر اثرم ، ابوالعباس ثعلب ، ابوداود سجستانی و ... او در سال 241ق/855م در شهر بغداد چشم از جهان فرو بست .
موسس این مذهب آنچنان خود را متوجه جمع حدیث و بررسی اقوال کرده بود که به قول برخی مانند طبری او اساسا فقه جداگانه ای ندارد . اما می توان ادعا کرد که فقهی متمایز و مجزا از سایر مذاهب به نام فقه حنبلی داریم که خصوصیت اصلی آن توجه به احادیث پیامبر می باشد .
این مذهب قرآن و سنت را مبنای اصلی فقه خود به حساب می آورد ، بزرگان این فرقه فرقی بین قرآن و سنت قائل نیستند و با کسانی که این دو را از هم جدا دانسته اند و به خاطر یکی دیگری را فدا می کنند به سختی مخالفت می ورزند . مشخصه عمومی این مکتب فقهی مخالفت با هر گونه اجتهاد و رای و نیز استناد مطلق به احادیث می باشد . قول صحابه و فقها نیز می تواند نزد حنابله از حجیت برخوردار باشد . نزد آنها بعد از قرآن و حدیث و قول صحابه و فقها ، موارد دیگری هستند که از اهمیت کمتری نسبت به موارد مذکور برخوردار هستند ولی به طور کل در فقه می شود به آنها استناد کرد که این موارد عبارتند از :
حنبلیه در جایی استفاده از حدیث ضعیف را جایز می شمارد که با قرآن و سنت تعارضی نداشته باشد . از دیگر ویژگیهای فقه آنان که شهرت هم یافته است سختگیری در امر عبادات و معاملات و طهارت می باشد . یک نمونه از این سختگیریها واجب بودن مضمضه و استنشاق در وضو می باشد .
از دیگر ممیزات آنان که امری پسندیده به نظر می رسد در مورد تعیین حدود و شرایط مفتی می باشد . چند نمونه از این ویژگیها بدین نحو است :