زبان های ایرانی

زبان های ایرانی یکی از شاخه های زبان های هندوایرانی از خانواده بزرگ زبان های هندواریایی را تشکیل می دهد.منظور از اصطلاح زبان های ایرانی یا زبان های ایرانی تبار، گروهی از زبان ها است که همگی ریشه در یک زبان باستانی به نام زبان نیا-ایرانی داشته اند و به معنی زبان های مرتبط با واحد سیاسی کشور امروزی ایران نیست.
زبان های هندوایرانی
زبان های ایرانی
زبان های ایرانی دو ریشه مشترک باستانی دارد و به گویش های مختلف و هر گویش به لهجه های مختلف استعمال می شود. بعضی از گویش های زبان ایرانی به خاطر تفاوتهای ظاهری در نحوه استفاده از عبارات و ترکیب ها، امروزه خود به عنوان یک زبان نام برده می شوند.
زبان های ایرانی نو در ایران و افغانستان متمرکزند. نمایندگانی از این زبان ها را در تاجیکستان، عراق، سوریه، ترکیه، ازبکستان، ترکستان چین و شبه قاره هند هم می توان یافت.
مهم ترین زبان ها، لهجه ها و گویش های ایرانی نو عبارتند از: فارسی (پارسی، دری یا تاجیکی)، پشتو، آذری، کردی، لکی، بلوچی، لری، مازنی، و گیلکی.