دروز

دُروز یک انجمن یا فرقه مذهبی بر پایه علوم خفیه و یکتاپرستی است. سکونت گاه های اصلی پیروان آن، کشورهای سوریه، لبنان، فلسطین و اردن هستند. دُروزی ها در سده ۱۱ میلادی از اسماعیلیان منشعب شدند و از مکاتب گنوسی و فلسفه نوافلاطونی و فلسفه های دیگر تأثیر پذیرفته اند. دُروزیان خود را اهل التوحید یا الموحدین می نامند.
جعفریان, رسول (1389). اطلس شیعه. سازمان جغرافیایی ارتش. pp. صفحه۲۹.
مذهب دُروزی شاخه ای از فرقه اسماعیلیه است. این مذهب نخستین بار در سال ۴۰۸ (قمری) در قاهره در مسجد ریدان پایه گذاری شد. بنیان گذار اصلی این مذهب یک ایرانی تبار به نام حمزه بن علی بن احمد زوزنی معروف به لباد می باشد. این مذهب معتقد به الوهیت (الحاکم بامر الله) و حتی خلفای سابق فاطمی از القائم به بعد بودند. بتدریج از سال ۴۳۵ (قمری) به بعد جامعه دروزیان به صورت یک جامعه بسته درآمد بدین صورت که نه گرونده جدیدی می پذیرفت و نه اجازه ارتداد و بازگشت از دین را به پیروانش می داد. پیروان این مذهب، بیشتر در مناطق تیم واقع در منطقه حاصیبا، حلب غربی، کوه هرمن و کوه حوران در کشورهای سوریه و لبنان امروزی گسترش یافتند.
دُروزی ها در کشورهای گوناگونی از جمله سوریه، لبنان، فلسطین و اردن سکونت دارند. در کشور سوریه، اکثر دُروزی ها در نواحی جنوبی سوریه همچون جبل العرب یا جبل الدُروز ساکن هستند. مؤسسه مطالعات دُروزی تخمین زده است که حدود چهل تا پنجاه درصد از دُروزی های جهان در سوریه سکونت دارند.