نظریه مرد بزرگ

نظریه مرد بزرگ نظریه ای است که در قرن ۱۹ مطرح شد و بر اساس آن تاریخ با توجه به اثر مردان بزرگ یا پهلوانان توضیح داده می شود که افرادی هستند که تأثیر گذاری بالای تاریخی دارند که دلایل مختلفی می تواند داشته باشد. مانند: فره (جذابیت و نفوذ و قدرت کلام و پیشگامی که برخی از مردم به ویژه رهبران از آن برخوردارند) شخصی، هوش، خرد یا توانایی های سیاسی. این نظریه در سال های ۱۸۴۰ توسط نویسنده اسکاتلندی توماس کارلایل مطرح و متداول گردید. وی در سال ۱۸۶۰ هربرت اسپنسر آن را تثبیت کرد که تا کنون باقیست. او گفت که این افراد حاصل اجتماع خود هسند و تأثیرگذاری آن ها مدیون شرایط ایجاد شده قبل از آنهاست. در بررسی های اخیر نفرات اول تا سوم تأثیر گذارترین افراد، اول محمد بن عبدالله، دوم آیزاک نیوتن و سوم عیسی مسیح شناخته شده اند.