ونزوئلا

مختصات: ۱۰°۳۰′ شمالی ۶۶°۵۸′ غربی / ۱۰٫۵۰۰°شمالی ۶۶٫۹۶۷°غربی / 10.500; -66.967
ایالت آمازون (پورتو آیاکوچو)
آنزوآتگویی (بارسلون ونزوئلا)
آپوره (سان فرناندو دی پور)
آراگوآ (ماراکای)
باریناس (باریناس)
بولیوار (سیوداد بولیوار)
کارابوبو (والنسیا)
کوجدیس (سان کارلوس)
دلتا آماکورو (توکوپیتا)
فالکون (کورو)
گوآریکو (سان خوآن دی لاس موروس)
لارا (بارکوئیزیمتو)
ونزوئلا با نام رسمی جمهوری بولیواری ونزوئلا کشوری است در شمال آمریکای جنوبی. پایتخت آن کاراکاس است. ونزوئلا در زبان لاتین به معنای ونیز کوچک است و از این رو این نام را یافته است که یابندگان این سرزمین دیدند که بومیان این سامان خانه های خود را بر روی آب ساخته اند.
ونزوئلا در گذشته مستعمره اسپانیا بوده است، اما در حال حاضر یک جمهوری فدرال است. در طول تاریخ، ونزوئلا با گویان بر سر قلمرو درگیری و مشاجراتی داشته است که عمدتاً مربوط به منطقه اسکیبو می شود و همچنین با کلمبیا بر سر خلیج ونزوئلا درگیری داشته است. ونزوئلا امروزه در بعد وسیع به خاطر صنعت نفت، تنوع زیست محیطی منطقه و مشخصه های طبیعی آن شهرت یافته است. کریستف کلمب وقتی در سال ۱۴۹۸ به کرانه های شرقی این کشور رسید، به قدری مجذوب چشم انداز منطقه شد که آن را Tierra de Gracia (سرزمین زیبایی) نامید که از آن زمان تاکنون لقب این کشور بوده است.
اعتقاد بر این است که نام ونزوئلا از نام یک نقشه کش (آمریگو وسپوچی) که به همراه آلونسو داوخدا در سال ۱۴۹۹ به سواحل شمال غربی خلیج ونزوئلا سفر کرد، گرفته شده باشد. گروه به محض رسیدن به شبه جزیره گوآخیرا، روستاهای پایه بلند متمایزی (پالافیتوها) را مشاهده کردند که مردم بومی آن بر روی آب ساخته بودند. دیدن این مناظر، صحنه شهر ونیز ایتالیا را در ذهن وسپوچی زنده کرد و در نتیجه نام ونیسیلا به منطقه داده شد. برخی بر این باورند که این واژه معنای ‹‹ ونیز کوچک›› داشته و بعدها پس از تغییراتی به ونزوئلا تبدیل شده است. مورخان دیگر (مخصوصا فرانسیسکو هرا لوک) خاطر نشان می سازند که پسوند اسپانیایی-zuela دارای بار منفی و تحقیرآمیز است (مثل mujerzuela, cazuela)، از این رو آن ها معتقدند که نام انتخاب شده بیشتر معنای ‹‹ ونیز درجه دوم›› را القا می کند.

نمایی از کاخ آکادمی، ونزوئلا
40115100-2.jpg
40115100.jpg
وِنِزوئِلا (Venezuela)
موقعیت. جمهوری فدرال ونزوئلا در شمال نیم قارۀ امریکای جنوبی و در ساحل جنوبی دریای کارائیب جا دارد. از شمال شرقی به اقیانوس اطلس، از شرق به کشور گویان، از جنوب شرقی و جنوب به برزیل، از غرب به کلمبیا، و از شمال به دریای کارائیب محدود شده است. مساحت این کشور ۹۱۶,۴۶۵ کیلومتر مربع و شهر کاراکاس پایتخت آن است.سیمای طبیعی. رودخانۀ اورینوکو، بلندترین رودخانۀ امریکای جنوبی و مهم ترین رود ونزوئلا، با درازای ۲,۴۰۰ کیلومتر، کشور مزبور را از غرب به شرق می پیماید و این سرزمین را به دو نیمۀ شمالی و جنوبی تقسیم می کند: الف ـ نیمۀ جنوبی، یا ارتفاعات گویان، که از جنوب دلتای رود اورینوکو تا مرز گویان و برزیل گسترده شده، از رشته کوه های سیرا پاریما و سیرا پاکارایما تشکیل یافته است و آبشار آنجل، بلندترین آبشار جهان با ارتفاع ۹۷۸ متر، در پارک ملی کانائیما و در شرق همین ارتفاعات قرار دارد. بلندترین نقطۀ این قسمت، کوه رورایما، با ارتفاع ۲,۸۱۰ متر در مرز مشترک سه کشور ونزوئلا، گویان، و برزیل قرار دارد. رودخانه های بسیاری این نیمه را مشروب می کنند که مهم ترین آن ها عبارت اند از ونتواری، کوچیورو، کائورا، و کارونی. ب ـ نیمۀ شمالی ونزوئلا از سه بخش متفاوت به شرح زیر تشکیل شده است: ۱) جلگۀ یانوس که رودخانۀ اورینوکو از حاشیۀ جنوبی آن می گذرد و رشته کوه های کوردیرا دِ مریدا، و کوه های ساحلی ونزوئلا مرز شمالی آن را تشکیل می دهند. جلگۀ مزبور حدود یک سوم از سرزمین ونزوئلا را شامل می شود و با شیبِ ملایم به دلتای رود اورینوکو منتهی می شود و رودخانه های متعددی آن را مشروب می کنند که عبارت اند از رود مرزی مِتا در مرز کلمبیا، کاپاناپارو، آرائوکا، و آپوره. ۲) رشته کوه های کوردیرا دِ مریدا، که در دنبالۀ کوه های آند کلمبیا قرار دارند، از جنوب غربی به سوی شمال شرقی کشیده شده و به موازات خط ساحلی دریای کارائیب تا درّۀ رود اوناره ادامه یافته اند. بلندترین نقطۀ کشور، پیکو بولیوار، با ارتفاع ۵,۰۰۷ متر در همین کوه ها و در پارک ملی مریدا، در جنوب دریاچۀ ماراکایبو، جا دارد. بیشتر آبادی ها و تأسیسات ونزوئلا در این ارتفاعات، به ویژه در کوه پایه های شمالی آن، قرار گرفته اند و رودخانه های اوناره و توکویو مهم ترین زهاب های این منطقه اند. ۳) از حدود کوه پیکو بولیوار، رشتۀ دیگری با نام سیرا دِ پریخا از کوه های مریدا جدا می شود و در امتداد مرز کشور کلمبیا روبه شمال ادامه می یابد. ناحیۀ میان این رشته و کوه های مریدا را فروبومان ماراکایبو فرا گرفته است. ناحیۀ مزبور، که کوچک ترین بخش طبیعی کشور ونزوئلا است، حدود ۶۵هزار کیلومتر مربع مساحت دارد و تالاب ماراکایبو نواحی مرکزی آن را تشکیل داده است. این تالاب که ۱۲۰×۲۱۰ کیلومتر است، به وسیلۀ تنگه ای با پهنای ۱۵ کیلومتر و ژرفای ۱۱ متر با خلیج ونزوئلا، در کرانۀ جنوبی دریای کارائیب، مرتبط است و نفت کش ها و ناوهای بزرگ اقیانوس پیما را در خود جا می دهد. شهر ماراکای و نیز میدان ها و تأسیسات نفتی ونزوئلا در همین ناحیه قرار دارند و رود کاتاتومبو مهم ترین رودخانۀ آن است. کشور ونزوئلا از نظر اداری به یک ناحیۀ فدرالِ پایتخت و ۲۳ ایالت تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از کاراکاس، ماراکای، والنسیا، لوس تِکِس، لاسونسیون، سان کریستوبال، و سیودادگایانا. در آب های ساحلی این کشور نیز ۷۲ جزیره قرار دارد که جزو سرزمین ونزوئلا محسوب می شوند و بزرگ ترین آن ها عبارت اند از مارگاریتا و لا تورتوگا. اقلیم ونزوئلا از معتدل مایل به گرم تا مدارگانی متغیر است. نوسان دمای آن در طول سال اندک و بارندگی فراوان از ویژگی های اقلیمی آن است. فصل خشک این کشور آذر تا فروردین و فصل گرم آن تیر و مرداد است. میانگین دمای شهر کاراکاس در دی ماه۱۸.۵ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۲۰.۵ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۸۳۳ میلی متر است. حدود ۵۵ درصد از مساحت این کشور پوشیده از جنگل درختان نخل، انبه و پروانه آساست و جلگۀ یانوس، به ویژه دلتای رود اورینوکو، را علفزارهای بلند و باتلاق های پوشیده از درخت انبه فرا گرفته است. ببر و پلنگ، میمون، تنبل، مورچه خوار، خرس، آهو، آرمادیلو و نیز پرندگانی چون فلامینگو، حواصیل، لک لک و خزندگانی مانند تمساح و مارهای بزرگ حیات وحش آن را تشکیل می دهند.
اقتصاد. ونزوئلا از نظر اقتصادی به شدت به نفت و مواد معدنی وابسته است و بالطبع نوسان قیمت های بین المللی اقتصاد آن را دستخوش دگرگونی ها پیش بینی نشده می کند. نیروی الکتریسیتۀ این کشور با نفت و گاز و نیز به شیوۀ برقابی تولید می شود. بیشتر تأسیسات صنعتی ونزوئلا پیرامون شهر مورون، در غرب پایتخت، و نزدیک دریاچۀ ماراکایبو قرار دارند. شهر ماراکای، واقع در ساحل غربی دریاچۀ مزبور، نیز به تولید مواد غذایی و دارویی و ماشین آلات و وسایل الکترونیکی اختصاص یافته و صنایع فلزی در اطراف شهر سیوداد گایانا تمرکز یافته است. علاوه بر نفت و گاز، که ذخایر آن به ترتیب به۷۲.۵ میلیارد بشکه و ۳۲میلیارد متر مکعب می رسد، طلا، الماس، مس، روی، سرب از دیگر منابع معدنی این کشور محسوب می شوند. اراضی زیر کشت ونزوئلا نسبتاً کوچک و محدود است و بخشی از مواد غذایی مورد نیاز آن از خارج وارد می شود. موز، ذرت، قهوه، نیشکر، توتون، کاکائو، برنج، گندم، پنبه، و حبوبات از محصولات کشاورزی این سرزمین است و دامداری های آن، که بیشتر در جلگۀ یانوس متمرکزند، نقش مهمی دارند. صنعت شیلات این کشور نیز اهمیت بسیار دارد و محصول آن به حدود ۵۰۰هزار تن در سال می رسد.
حکومت و سیاست. نوع حکومت ونزوئلا جمهوری فدرال با یک نهاد قانون گذاری است. مجلس ملی ونزوئلا ۱۶۵ عضو دارد که مردم آنان را انتخاب می کنند و دورۀ نمایندگی آنان پنج سال است. رئیس جمهور این کشور نیز با رأی مردم و برای یک دورۀ ۶ساله برگزیده می شود. او دارای قدرت اجرایی است و تشکیل هیئت دولت از وظایف اوست.
مردم و تاریخ. جمعیت ونزوئلا ۲۹,۳۵۹,۰۰۰ نفر (۲۰۱۱) و تراکم نسبی آن۳۲ نفر در کیلومتر مربع است. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۱.۸ درصد است و مستیسوها ۶۹ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند. ۹۲ درصد از مردم این کشور مسیحی کاتولیک اند و ۸۷ درصد از آنان در شهرها به سر می برند. زبان رسمی ونزوئلا اسپانیایی است. ونزوئلا از ۲۰۰۰پ م مسکونی بوده و کاریبها پیش از کشف قاره جدید در آن زندگی می کردند. آلونسو دِ اخدا و آمریگو وسپوتچی در ۱۴۹۹ در کرانه های آن پیاده شدند و به شناسایی آن جا پرداختند. نخستین ماندگاه اروپایی را نیز اسپانیایی ها در ۱۵۲۰ در کومانا تأسیس کردند و شهر کاراکاس را در ۱۵۶۷ بنا نهادند. ونزوئلا در ۱۷۱۸ ضمیمۀ نایب السلطنۀ اسپانیا در نیوگرانادا (غرناطۀ جدید) شد و تا آغاز قرن ۱۹ عملاً در نظارت اداری اسپانیا قرار داشت. فرانسیسکو میراندا و پس از او سیمون بولیوار رهبری استقلال امریکای جنوبی را دردست گرفتند و اسپانیا را در نبرد ۱۸۲۱ شکست دادند؛ درپی آن ونزوئلا، کلمبیا، و اکوادور با هم متحد شدند و جمهوری گران کلمبیا را تأسیس کردند. ونزوئلا در ۱۸۲۹ از اتحادیۀ مزبور جدا شد و نظامیان ونزوئلایی حدود یک قرن خودکامانه بر آن فرمانروایی کردند. کشف معادن نفت در ۱۹۲۰ وضع را دگرگون کرد و رشد اقتصادی این کشور آغاز شد. نخستین قانون اساسی ونزوئلا در ۱۹۴۷ تدوین و تصویب شد و با کودتای نظامی ۱۹۴۸ نظام خودکامانۀ دیگری بر آن حاکم گردید. رومولو بتانوکورِ دموکرات در ۱۹۵۸ به ریاست جمهوری رسید و همراه با دیگر کشورهای تولیدکنندۀ عمدۀ نفت سازمان اوپک را پایه گذاری کرد. براساس قانون اساسی ۱۹۹۹ نام رسمی این کشور به جمهوری بولیواری ونزوئلا تغییر یافت و نظام جمهوری فدرال بر آن حاکم شد.

ونزوئلا با نام رسمی جمهوری بولیواری ونزوئلا، کشوری جمهوری فدرال در ساحل شمالی آمریکای جنوبی است.
• «پرچم رنگ های پرچم ونزئلا نخستین بار در سال ۱۸۰۶ م به وسیله سیمون بولیوار ابداع شد و به وسیله اتحادیهٔ آمریکای جنوبی مورد استفاده قرار گرفت. رنگ های پرچم آن کشور همانند پرچم اکوادور است ولی پنهای نوارهای آن با یکدیگر برابر است و در وسط نوار آبی آن هفت ستاره سفید به چشم می خورد. این هفت ستاره سمبل هفت استان اصلی کشور ونزوئلاست.در پرچم رسمی این کشور علامت رسمی ونزوئلا در گوشهٔ بالای سمت چپ نقش می گردد که به شکل سپری است که خوشه های گندم آن نشان دهندهٔ کشاورزی است و تصویر للانو (دشت های وسیع) و یک اسب سفید نیز در آن به چشم می خورد.» در اثرش چاپ ۱۳۷۰/ ۱۹۹۱م -> رسول خیراندیش

[ویکی شیعه] ونزوئلا کشوری در شمال آمریکای جنوبی و در ساحل جنوبی دریای کارائیب. ورود اسلام در این کشور همزمان با مهاجرت مسلمانان به دیگر مناطق آمریکایی لاتین است. آخرین مهاجرت گسترده به قرن بیستم برمی‎گردد که در آن مسلمانان قاره آسیا و به صورت دقیق از سه کشور سوریه، لبنان و فلسطین به سبب جنگ‎های داخلی و منطقه‎ای و بروز برخی مشکلات در کشور خود برای کسب و کار به این کشور مهاجرت کردند. در گزارش‎ها آمار مسلمانان در ونزوئلا را به حدود ۹۵,۰۰۰ تخمین زده‎اند که سهم شیعیان در آن حدود ۲۰ هزار نفر است. بیشتر شیعیان در کاراکاس و جزیره مارگاریتا ساکن هستند و برخی از آنان به تجارت مشغول هستند.
ورود اسلام در ونزوئلا برای نخستین بار در دوره استعمار اسپانیایی‎‏ها توسط مهاجران مسلمان گزارش شده است. از آن پس مهاجرت‏هایی از هند صورت گرفت. چون مهاجران از آغاز ورود با دشواری هایی روبرو بودند، از این رو اسلام در ونزوئلا جایگاه قابل توجهی در این کشور به دست نیاورد. مسلمانانی که در نیمه دوم قرن بیستم میلادی از کشورهایی چون سوریه، لبنان، فلسطین و پاکستان برای اشتغال به ونزوئلا مهاجرت کردند، گروه جدیدی را تشکیل دادند. این افراد توانستند اولین جماعت مسلمان را پدید آورند. در سال ۱۹۹۶م در کاراکاس (مرکز حکومت ونزوئلا) اولین مرکز اسلامی تأسیس شد که در ابتدا مسجد بود امّا بعدها برخی پروژه‏ های فرهنگی، آموزشی و اجتماعی دراین مرکز شکل گرفت و مدرسه‎ه‏ایی برای آموزش زبان عربی راه اندازی شد. یک کتابخانه و چاپخانه از ضمائم آن است. در این مرکز اسلامی، آثار دینی به زبان عربی و زبان‏‎های دیگر ترجمه و منتشر می‎شود. به گزارش مرکز تحقیقات پیو، در سال ۲۰۱۰م جمعیت تخمینی مسلمانان در ونزوئلا ۹۵,۰۰۰ نفر است که بیشتر آنان در پایتخت زندگی می‎کنند. مسلمانان در کاراکاس، جزیره مارگاریتا و سان‏فلوبه مساجدی دارند و علاوه بر آن، دارای کلوپ و انجمن‏‎های متعددی هستند. در سال ۱۹۸۰م بخش‏‎ فلسفه اسلامی و تحقیقات عربی در دانشگاه کاراکاس افتتاح شد. از سال ۱۹۸۸م نیز فعالیت‎‏هایی برای تأسیس این بخش‎‏ها در دانشگاه مریدا آغاز گردیده است بیشتر مسلمانان ونزوئلا کارگر و خرده ‏فروش‏‎اند و برخی نیز تاجر یا متخصص هستند.
گسترش تشیع در ونزوئلا همانند دیگر مناطق آمریکای لاتین با مهاجرت شیعیان لبنان به این منطقه رقم خورد. این مهاجرت‎ها از نیمۀ دوم قرن بیستم آغاز و تاکنون ادامه دارد. انگیزه مهاجرت اتباع لبنان به این منطقه بیشتر فعالیت‎های تجاری و اقتصادی بوده است. طبق برخی گزارش‎ها شمار شیعیان ساکن در ونزوئلا به حدود ۲۰ هزار می‎رسد که به صورت پراکنده در این کشور زندگی می‎کنند. بیشتر آنان در شهر کارکاس و در جزیره مارگاریتا ساکن هستند، شغل شیعیان مهاجر در کشور ونزوئلا تجارت و بازرگانی است، شیعیان دو گروه سیاسی مطرح امل و حزب الله و هم چنین عراقی ها و سوری های شیعه اکثریت جامعه شیعیان ونزوئلا را تشکیل می دهند.