ارزوی بهشت

[ویکی فقه] آرزوی بهشت (قرآن). موجودی که از نطفه ای بی ارزش آفریده شده از نظر مادی شرافتی ندارد، اگر شرفی هست به خاطر ایمان و عمل صالح است که کافران فاقد آنند، پس چگونه انتظار دارند در باغهای بهشتی گام بنهند؟
ورود کافران به بهشت امری ناممکن و آرزویی بی جاست: «ایطمع کل امری منهم ان یدخل جنة نعیم• کلا انا خلقنـهم مما یعلمون» آیا هر یک از آنها طمع دارد که در بهشت پر نعمت الهی وارد شود؟• هرگز چنین نیست، ما آنها را از آنچه خودشان می دانند آفریده ایم! .
معارج/سوره۷۰، آیه۳۸- ۳۹.
در این جمله طمع به داخل شدن در بهشت را به یک یک کفار نسبت داده، نه به جماعت آنان، و نفرموده : (ایطمعون ان یدخلوا - آیا طمع دارند که داخل شوند؟) ولی مسأله اهطاع را به همه نسبت داد و فرمود: «مهطعین» (این کافران را چه می شود که با سرعت نزد تو می آیند)
معارج/سوره۷۰، آیه۳۶.
مشرکان خود خواه و خودپرست از این ادعاهای بی اساس بسیار داشتند، و مرفه بودن زندگی مادی خود را که غالبا از طرق نامشروع و غارتگری و مانند آن حاصل شده بود، دلیل بر بلندی مقامشان در پیشگاه خدا و محبوبیت نزد پروردگار می پنداشتند، سپس با یک مقایسه بی معنی مقامات والائی در قیامت برای خود قائل بودند.درست است که آنها به معاد البته به آن صورتی که قرآن بیان می کرد، عقیده نداشتند ولی گاه به صورت احتمال روی آن بحث می کردند که اگر معادی باشد ما در جهان دیگر چنین و چنان خواهیم بود، شاید این سخن را از روی استهزا نیز می گفتند.
آب گندیده و غرور
...