سفره

سفره، زیراندازی از جنس پارچه یا پلیمر است که آن را در هنگام صرف غذا بر روی زمین، فرش یا میز پهن می کنند تا لوازم غذاخوری مانند قاشق، چنگال، کارد و بشقاب بر روی سطحی بهداشتی قرار گیرد و اگر چیزی از غذا ریخت، فرش یا میز را کثیف نکند. جنس سفره را چنان انتخاب می کنند که پس از صرف غذا بتوان آن را تمیز کرد و برای وعدهٔ بعدی دوباره استفاده کرد. به علاوه، سفره، جنبهٔ زیباسازی نیز دارد. نوعی از سفره که برای میز استفاده می شود رومیزی نام دارد.
سفره هفت سین
دسترخوان
قلمکاری
سفره همچنین در ایران با محلی که در آن به صورت سنتی و روی زمین خورده می شود گفته می شود که معادل آن در افغانستان و آسیای میانه دسترخوان است.
طرز نشستن در جوامعی که از سفره به هنگام صرف غذا استفاده می کنند تفاوت هایی دارد، برای مثال ترک ها چهار زانو روی زمین می نشینند. به این طرز نشستن می توان بدون زحمت زیاد عادت کرد. ایرانی ها روی زمین، اما دو زانو روی پاشنه پا می نشینند.
در برخی مواقع کلمهٔ سفره در معنای نمادین آن به کار می رود. در حقیقت با سیری در تاریخ ایران باستان می توان دریافت که سفره عامل گریستن و طلب کردن باران برای زمین خشک و برهوت و نماد مزرعه و باغ است که هنگام دروی محصول و چیدن میوه توسط زنان به دست آمده است. اگر زنان را عامل پیدایش سفره های ایرانی بدانیم، باید سفره را نماد دانست، از آنجا که زنان ایرانی از ابتدای تمدن بشری کشت گندم را عهده دار شدند باید سفره های ایرانی را نمادی از مزارع بدانیم.

[ویکی فقه] سفره چیزی است که بر زمین پهن می شود و روی آن غذا می خورند‏.
سفره تکه‏ای از جنس پارچه یا نایلون و مانند آن است که بر روی آن غذا می‏چینند و می‏خورند.
کاربرد سفره در فقه
از آن به مناسبت در باب حج و اطعمه و اشربه سخن گفته‏اند.
برداشتن و خوردن غذای بیرون ریخته از سفره استحباب دارد، مگر در بیابان که مستحب است برای جانوران از آن صرف نظر شود. از دیگر مستحبات، زیاد نشستن سر سفره و طول دادن غذا خوردن است.
بعد از گذاردن نان بر سفره، منتظر ماندن برای دیگر غذاها مکروه است. نشستن و خوردن از سفره‏ای که در آن شراب نوشیده می‏شود حرام است.

[ویکی الکتاب] معنی سَفَرَةٍ: رسولان - فرستادگان (جمع سفیر)
معنی مَائِدَةً: سفره یا طبقی که در آن طعام باشد (هم به خود آن طبق وسفره، مائده گفته میشود و هم به غذایی که درآن است)
ریشه کلمه:
سفر (۱۲ بار)