بهرام پژدو

بهرامِ پژدو (بهرام پسر پژدو) شاعر ایرانی زرتشتی قرن هفتم و پدر زرتشت بهرام پژدو بود.
تنها اثر به جامانده از بهرام پژدو بهاریات نام دارد. این کتاب ۳۳۰ بیت دارد و در سال ۶۳۶ هجری خورشیدی نوشته است. بهرام در اشعارش به ستایش بهار، نوروز، راستی، شاهانِ پشتیبان مزداپرستی و کسانی که در آینده اشعارش را زنده نگاه دارند، می پردازد. با این حال، ژاله آموزگار معتقد است که بهاریات به لحاظ ادبی اثر قابل توجهی نیست.
قدیمی ترین نسخهٔ خطی بهاریات مربوط به سال ۱۰۳۲ است که بخشی از یک مجموعهٔ بزرگتر بوده است. این اثر هم اکنون در کتابخانهٔ عمومی سن پترزبورگ روسیه نگهداری می شود.
زرتشت بهرام، پسر بهرام پژدو، شاعری که برای اثر زرتشت نامه شناخته شده است، ارداویراف نامه را از زبان فارسی میانه به پارسی نو به نظم درآورده است. زرتشت بهرام در این اثر خود، پدرش را دبیر، ادیب، هیربد، و ستاره شناس خوانده است. او همچنین آورده است که پدرش به پارسی میانه و پارسی نو به خوبی شعر می سرود.

[ویکی فقه] بَهْرام پَژْدو (سدۀ ۷ق/۱۳م)، شاعر زرتشتی، اخترشناس و دانشمند آگاه به زبان دری و پهلوی است.
پژدو نام پدر اوست. وی در کرمان در قصبۀ بیژن آباد ـ که کیخسروآباد نیز خوانده می شد ـ می زیست. پسر او، زرتشت در همین قصبه چشم به دنیا گشود. بهرام شاعری را به پسر خود آموخت، اما پیش از آن که زرتشت به نظم ارداویراف نامه بپردازد، بهرام زندگی را بدرود گفت.
منظومه بهرام
منظومه ای از بهرام به نام بهاریات، در بحر هزج مسدس مقصور یا محذوف برجا مانده که در وصف بهار و نوروز و توصیه به اغتنام فرصت همراه با پرهیزگاری سروده شده است. نظم این اثر به گواهی ابیاتی چند از آن، در ۱۴ اسفند ارمذماه ۶۲۶ یزدگردی (۶۵۵ق/۱۲۵۷م) به پایان رسیده است. نسخۀ خطی بهاریات که در کتابخانۀ ملی لنینگراد نگهداری می شود. نیز اشعار بهرام به عنوان بهاریات در برخی از نسخه های ارداویراف نامه ثبت شده است.