استعانت صالح

[ویکی فقه] استعانت صالح (قرآن). هنگامی که غرور و طغیان کوردلان از حد گذشت و تمام پرده های حیا را دریدند، و بی شرمی را در انکار رسالت و معجزات و دعوت انسان ساز پیامبرشان را به آخرین حد رساندند، و خلاصه بر همه آنها اتمام حجت شد، این پیامبر بزرگ الهی (حضرت نوح) رو به درگاه خدا کرد و گفت: پروردگارا مرا در مقابل تکذیب های آنها یاری کن. (آنها هرچه توانستند گفتند و هر تهمتی می خواستند زدند، تو مرا کمک فرما).
حضرت صالح (علیه السلام) در برابر تکذیب گران قوم خود، از خداوند متعال استعانت جست: • «فَأَرْسَلْنَا فِیهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ؛ و در میان آنان رسولی از خودشان فرستادیم که: «خدا را بپرستید؛ جز او معبودی برای شما نیست؛ آیا (با این همه، از شرک و بت پرستی) پرهیز نمی کنید؟!».
← تفسیر آیه
۱. ↑ مؤمنون/سوره۲۳، آیه۳۲.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۱۵۱، برگرفته از مقاله «استعانت صالح (علیه السلام)».
...