گینه

مختصات: ۷°۳۲′۱۷″ شمالی ۸°۲۹′۵۰″ غربی / ۷٫۵۳۸۰۶°شمالی ۸٫۴۹۷۲۲°غربی / 7.53806; -8.49722
گینه با نام رسمی جمهوری گینه کشوری است در شمال غربی آفریقا در سواحل اقیانوس اطلس. پایتخت آن کوناکری است. جمعیت این کشور ۱۰ میلیون نفر و زبان رسمی آن فرانسوی است. زبان های بومی رایج آن عبارتند از فولانی، مالینکه و سوسو. این کشور در دوم اکتبر ۱۹۵۸ از فرانسه مستقل شده است. واحد پول گینه فرانک گینه است. ۸۵ درصد از جمعیت این کشور مسلمان هستند. ۱۰ درصد از مردم این کشور نیز مسیحی اند.
کشور گینه پیش از این گینه فرانسه و گاه گینه کوناکری نامیده می شد. امروزه نیز گاه به آن گینه کوناکری می گویند تا از گینه بیسائو و جمهوری گینه استوایی بازشناخته شود.گینه بیسائو، سنگال و مالی از شمال، اقیانوس اطلس از سوی باختر سیرالئون و لیبریا از جنوب و ساحل عاج و مالی از سوی خاور، این کشور را احاطه کرده اند. رودخانه نیجر، رودخانه گامبیا، و رودخانه سنگال، همگی از بلندی های گینه سرچشمه می گیرند.
شهرهای اصلی گینه عبارتند از کوناکری، کانکان، نزرکوره، کیندیا، لابه، گوئکدو، مامو و بوکه.

گینِه (Guinea)
کوناکری، بزرگ ترین مسجد غرب افریقا
کوناکری، بزرگ ترین مسجد غرب افریقا
موقعیت. کشور گینه در افریقای غربی و در ساحل اقیانوس اطلس، بین کشورهای گینۀ بیسائو، سنگال، مالی، ساحل عاج، لیبریا، و سیرالئون واقع است. مساحت آن ۲۴۵,۸۵۷ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر کوناکری است.سیمای طبیعی. کشور گینه، که جزایر کوچک لوس با مساحت ۱۶ کیلومتر مربع را نیز شامل می شود، از جلگه ای ساحلی به درازای ۲۷۴ کیلومتر و درون بومی نسبتاً مرتفع که رودخانه های بسیاری از آن سرچشمه می گیرند تشکیل یافته است. تختال یا ارتفاعات فوتاجالون با ارتفاع ۱,۵۱۵ متر که فاصلۀ حدود ۲۲۰کیلومتری ساحل اقیانوس اطلس جای دارد، درون بوم این کشور را به دو ناحیۀ غربی و شرقی تقسیم می کند. آبریزهای بخش غربی به اقیانوس اطلس می ریزند و آبریزهای بخش شرقی مانند رودخانه های تینکیسو و میلو، سرچشمه ها و ریزابه های رودخانه های نیجر، سنگال، و گامبیا را تشکیل می دهند. دامنه های غربی کوه های فوتاجالون، که رطوبت بسیار دارد و تا جلگۀ ساحلی کشیده شده، پرجمعیت است و کشتزارهای وسیع برنج، موز، و نارگیل را در خود جای داده است. اقلیم گینه در جلگۀ ساحلی بسیار گرم و پرباران است و در ارتفاعات فوتاجالون نسبتاً خنک و تحمل پذیر است. فصل بارندگی آن از اردیبهشت تا آبان به درازا می کشد و میانگین دمای سالانه در نواحی ساحلی (کوناکری) بین ۲۶.۷تا ۲۵ درجۀ سانتی گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۴,۲۹۳ میلی متر می رسد. شهرهای گینه عمدتاً در بخش غربی این کشور قرار دارند و مهم ترین آن ها عبارت اند از کوناکری کیندیا، بوکه، لابه، و کانکان. ارتفاعات گینه، که کوه نیمبا بلندترین نقطۀ کشور با ۱,۷۵۲ متر ارتفاع در آن قرار دارد، از جنگل های انبوه پوشیده شده؛ و دیگر نواحی را علفزارهای استوایی فراگرفته و زیستگاه بسیار مناسبی را برای حیات وحش گینه تشکیل داده است و جانورانی چون شیر، ببر، شمپانزه، اسب آبی، و تمساح در آن زندگی می کنند.
اقتصاد. کشاورزی مهم ترین فعالیت اقتصادی گینه است و بیشترین نیروی کار در این بخش اشتغال دارند. آناناس، قهوه، بادام زمینی، روغن نخل، و ذرت در بخش های جنوب غربی جلگۀ ساحلی کشت می شوند و زمین های دوسوی رود نیجر نیز به کشت برنج و سایر غلات و حبوبات اختصاص یافته است. ارتفاعات فوتاجالون و علفزارهای استوایی نیز مخصوص گله داری و پرورش دام است. منابع زیرزمینی گینه عبارت اند از بوکسیت، آلومینیوم، الماس، طلا، گرافیت، کُرم، مس، منگنز، نیکل، اورانیوم، و روی. این کشور ۲۵ درصد از بوکسیت جهان را تولید می کند و بعد از استرالیا بزرگ ترین تولیدکنندۀ این ماده در جهان است.
حکومت و سیاست. حکومت گینه جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است و شمار نمایندگان مجلس ملی آن ۱۱۴ نفر است. براساس همه پرسی نوامبر ۲۰۰۱، مدت ریاست جمهوری کشور ۷ سال و تا سه دوره قابل تمدید است.
مردم و تاریخ. جمعیت گینه حدود ۹,۹۸۲,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۴۰.۶ نفر در کیلومتر مربع می رسد. حدود ۶۶ درصد از جمعیت گینه از اقوام فولانی و مالینکهاند و ۸۵ درصد از آنان از آیین اسلام پیروی می کنند. ۷۴ درصدشان روستانشین اند و زبان رسمی آنان فرانسوی است. رشد سالانۀ جمعیت گینه۲.۲ درصد و میانگین امید به زندگی ۴۷ سال است و حدود ۳۶ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. پیگمه ها ساکنان اولیه گینه بوده اند و سلطان اسلامی مقتدری بر آن حکومت داشته است. فرانسوی ها از۱۸۸۶ تا ۱۸۹۸ مبارزان گینه ای را قلع و قمع کردند و سرزمین آنان را به تصرف خود درآوردند. احمد سِکوتوره در ۱۹۵۸ رهبری استقلال طلبان گینه را به دست گرفت و این کشور را در ۲ اکتبر ۱۹۵۸ با اتکا به همه پرسی ای که صورت گرفت به استقلال رسانید و ارتباط پولی کشور را با فرانسه قطع کرد و خود با عنوان نخستین رئیس جمهور زمام امور گینه را در دست گرفت.

گینه با نام رسمی جمهوری گینه، کشوری در ساحل غربی آفریقا.
• «پرچم : رنگ های پرچم گینه قرمز، زرد و سبز است ولی طرز قرار گرفتن این سه رنگ به شکل عمودی بوده و خلاف پرچم های مالی و سنگال می باشد. قانون اساسی گینه در سال ۱۹۵۸ رنگ های پرچم کشور گینه را بدین صورت توصیف کرده است: قرمز سمبل فداکاری و کار، زرد نشانهٔ ثروت و عدالت و خورشید و سبز علامت جنگل و وحدت مردم گینه است. رنگ های مذکور علامت پان افریکانیسم نیز می باشد.» در اثرش چاپ ۱۳۷۰/ ۱۹۹۱م -> رسول خیراندیش

[ویکی شیعه] گینه کشوری در شمال غربی آفریقا است. حدود ۸۵ درصد جمعیت این کشور مسلمان هستند که اغلب آنها اهل سنت و پیرو مذهب مالکی و تعدادی نیز شیعه هستند. اولین شیعیان این کشور مهاجرانی از لبنان بودند.
حدود ۸۵٪ جمعیت کشور گینه مسلمان، و بقیه مسیحی و بت پرست هستند. مسلمانان اهل سنت گینه، پیرو مذهب مالکی هستند و تعدادی نیز شیعه هستند. صوفیان این کشور پیرو طریقت تیجانی هستند.
اولین شیعیان این کشور مهاجرانی از لبنان بودند که از سال ۱۹۰۷م. وارد این کشور شدند و بیشتر فعالیتشان متمرکز بر فعالیت های اقتصادی بود. فعالیت تبلیغی شیعیان در این کشور از حدود سال ۱۹۹۱ م. شروع شد. مبلغان تشیع در این کشور برخی از شیعیان لبنانی و سیرالئونی بودند.

[ویکی اهل البیت] جمهوری گینه با وسعت 25 هزار کیلومترمربع ،در غرب آفریقا در ساحل اقیانوس اطلس قرار دارد. این کشور به دلیل قرار گرفتن در منطقه استوایی،از آب و هوایی حارّه ای همراه با نزولات جوّی قابل توجه برخوردار است. مهم ترین شهر که مرکز حکومت آن هم هست، بندر آزاد کوناکری است که بر روی شبه جزیره ی کالوم احداث شده است. گینه پنج میلیون نفر سکنه دارد که از ویژگی های جمعیتی آن تنّوع نژادی است .
اسلام در حدود پنج قرن قبل به دست اقوام فولانی به این کشور راه یافت . اقوام فولانیز تحت تأثیر طوارق و دیگر اقوام مسلمان به اسلام گرویدند. اگر چه آنان پیرو مذهب مالکی هستنداما به حضرت مهدی علیه السلام (به عنوان منجی انسان ها)اعتقاد دارند. استقرار حکومت اسلامی در گینه،مدیون تلاش های ابراهیم سمبی کو است که مرکزیت آن در تیمبو –شهری که امروزه مامو نامیده می شود- قرار دارد ،
نخستین مدرسه اسلامی در سال 1821م به دست حاج سلیم درتوبا به وجود آمد. روند گسترش اسلام از سال های نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی شتاب بیشتر به خود گرفت ، اما با استیلای فرانسه بر گینه، نیروی استعماری قوای مسلمانان را در هم کوبید و تبلیغ اسلام در میان قبایل پول – که پیشقراولان نشر اسلام در غرب آفریقا بودند- ممنوع گشت. کشتارهای دسته جمعی و بزرگ مسلمانان ، صداها را در گلوها خفه ساخت.
در هر حال ورود اسلام به این منطقه ،موجب دگرگونی در فرهنگ و شیوه های زندگی مردم گردید. مساجد و مدارس متعددی در شهرها و روستاها ساخته شد و حرکتی گسترده برای انقلاب در افکار و سنن جامعه به وجود آورد . تنها در شهر کوناکری، 250مسجد کوچک و بزرگ فعال است و هر رهگذری در اوقات نماز مشاهده می کند که جمعیت ، حتی در پیاده روها مشغول اقامه ی نمازهستند. با وجود این ،به دلیل رقابت میان خاندان های حکومت گر مسلمان،فاصله ی زیاد تا مراکز عمده اسلامی ، آمیخته شدن اعتقادات با فرهنگ بومی، بی سوادی گسترده و فقر حاکم بر جامعه، آموزه های اسلام هنوز به طور عمیق در فرهنگ مردم نفوذ نکرده است. آمارهای رسمی، 95درصد جمعیت گینه را مسلمان می دانند. صادرات مهم گینه بوکسیت ،سنگ آهن،موز،چوب ،قهوه و عسل است.
گینه ، سایت رحماء بازیابی بیست و یکم تیر ماه 1394