کلمه جو
صفحه اصلی

محمد ابن بزاز

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبْن بَزّاز، محمد بن محمد بن شهاب بن یوسف عمادی کَردَری ملقب به حافظ الدین (د ۸۲۷ق /۱۴۲۴م)، فقیه حنفی می باشد.
از آن جا که وی به «ابن بزاز»، «بزازی»، و گاه «ابن بزازی» معروف بوده، می توان احتمال داد که لقب یکی از پدران وی «بزاز» بوده است. چنانکه از نسبت های «کردری»، «خوارزمی» و «بریقینی» برمی آید و برخی از شرح حال نویسان متذکر شده اند، اصل این خاندان از «کردر خوارزم» بوده است.خاندان ابن بزاز به دلایلی که بر ما معلوم نیست، خوارزم را ترک کرده و به شهر «سرای» واقع در ساحل رود اتل ( ولگا ) هجرت نمود و این در زمانی بود که شهر مذکور به عنوان مرکز «آلتین اردو» رونق به سزایی یافته بود.
زندگینامه
اینکه ابن بزاز در شهر سرای تولد یافته باشد حدسی بیش نیست، لیکن به هر حال وی از عنفوان جوانی در کنار پدرش در سرای زندگی می کرد و از محضر استادان بزرگ سرای از جمله پدرش «ناصرالدین» بهره جست و روز به روز در کسب علم پیشرفت نمود تا حدی که در آن دیار شهرتی به دست آورد. وی در سرای در مسند تدریس و فتوا قرار گرفت و با علمای مختلف به مناظره و مباحثه می پرداخت، تا این که مرجع یگانه فتوا گشت.ابن بزاز نزد حکام سرای از نفوذ کلام بسیار برخوردار بود و در اجرای احکام دینی از کسی پروایی نداشت و چون شهر سرای از طرفی به علت ضرباتی که در جنگ بر آن وارد شده بود، و از طرف دیگر به علت انتقال مرکزیت منطقه اتل از سرای به «قازان» و «حاج طرخان»، رونق سابق خود را از کف داده بود، شاید نیز به دلایل سیاسی ، ابن بزاز پیش از ۸۱۴ق /۱۴۱۱م آن شهر را ترک کرد و به حاج طرخان رفته در آن جا سکنی گزید.
← نظر علما
از شاگردان ابن بزاز می توان از ابن عربشاه یاد کرد که حدود ۴ سال را برای فراگرفتن فقه و اصول نزد وی گذراند. نیز «محیی الدین کافیه جی» و «شرف الدین قریمی» از وی بهره جسته اند.
فعالیت های علمی
...


کلمات دیگر: