ابوطیب طبری

[ویکی فقه] اَبوطیِِّبِ طبَری، طاهر بن عبدالله بن طاهر (۳۴۸ ـ ۴۵۰ق/۹۵۹ ـ ۱۰۵۸ م)، فقیه بنام شافعی بود.ابوطیب در آمل به دنیا آمد.
و چنان که گفته اند، از ۱۴ سالگی در همان جا به کسب علم و استماع حدیث پرداخت. و در مجلس درس فقه ابوعلی زجاجی حاضر شد (که به اشتباه از ابوعلی ثقفی نام برده است).ابوطیب در طلب علم به اکناف سرزمین های اسلامی سفر کرد، چنانکه برای استماع از ابوبکر اسماعیلی رهسپار گرگان شد و به سبب مرگ ابوبکر (پس از ۳۷۰ق) موفق به دیدار او نگردید. ، اما در مجلس درس فرزند وی ابوسعد اسماعیلی و دیگر علمای آن دیار چون قاضی ابوالقاسم ابن کَجّ و ابواحمد غِطربفی حضور یافت.وی همچنین در نیشابور به مدت ۴ سال نزد ابوالحسن ماسرجسی فقه آموخت و در اسفراین از ابوالسحاق اسفراینی اصول فقه را فراگرفت.آنگاه به بغداد رفت و همان جا اقامت گزید و از مجالس علمای بنام آن دیار چون دارقطنی ، ابوحامد اسفراینی ، علی بن عمر سکری ، ابن عرفه و معافی بن زکریا ابن طرارا بهره برد. و از آن پس در بغداد به درس و بحث پرداخت، تا آن جا که گویند علمای عراق علم را از او آموختند.
شاگردان
ابوالسحاق شیرازی که از خواص اصحاب اوست، بیش از ۱۰ سال در محضر وی از مریدان درس او بود. خطیب بغدادی هم از شاگردان بنام وی بوده که به گفته خود سال های از محضر وی بهره برده است. از دیگر شاگردان او در فقه می توان از ابوعبدالله قزوینی ، یعقوب بن سلیمان خارن شافعی و ابوالولید باجی نام برد.
تلاش برای ترویج مذهب شافعی
ابوطیب در ترویج مذهب شافعی در عراق سهم بسزایی داشت و مناظرات وی با پیروان دیگر مذاهب از جمله حنفیان، چون ابوالحسن طالقانی قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری از تلاش پی گیر وی در این راه حکایت می کند. از همین روی معمولاً از او به صورت شیخ عمید و یا شیخ عراقی نام می بردند و هر زمان که ابوسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق، لفظ قاضی را به طور اطلاق در علم فقه ذکر می کردند، منظور آنان قاضی ابوطیب طبری بود.
مقام علمی
...