اُمَیةِ بْن ِ خَلَف (مق ۳ق /۶۲۴م )، از سران قریش و یکی از مخالفان مشهور پیامبراکرم (ص ) در
می باشد.
وی از بنی جمح ، یکی از تیره های قبیله بزرگ قریش بود. پدرش خلف نیز از بزرگان و اشراف به شمار می رفت .
بر تیره خود، ریاست داشت و بنابر این ، به طور کلی در قبیله قریش پر نفوذ بود. وی مانند دیگر اعضای مهم این قبیله ، به کار بازرگانی می پرداخت و از این راه ثروتی نیز اندوخته بود. امیه در
wikifeqh:
استهزا می کرد و گفته اند سوره هُمَزه درباره او نازل شده است . یک بار امیه و تنی چند از بزرگان قریش به پیامبر (ص ) پیشنهاد کردند که آن حضرت و قریش معبودان یکدیگر را بپرستند، ولی
سوره کافرون در این باره نازل شد وی افزون بر آزار رسول اکرم (ص )، از آزار و شکنجه
اصحاب آن حضرت نیز روی گردان نبود.
بلال بن رباح حبشی ،
مؤذن آن حضرت در بردگی ِ امیه بود که اسلام آورد و امیه به همین سبب او را مورد سخت ترین شکنجه ها قرار می داد . امیه از کسانی بود که اندکی پیش از
هجرت پیامبر (ص )، در شورای سران قریش ، توطئه قتل آن حضرت را تأیید کردند. همچنین پس از آنکه پیامبر (ص ) پنهانی مکه را ترک کرد، امیه در شمار گروهی بود که آن حضرت را تا
غار ثور تعقیب کردند. .
جنگ باپیامبر
...
wikifeqh:
بعثت پیامبر(ص) وی از مخالفین سرسخت حضرت شد و برعلیه گسترش اسلام تا لحظه آخر تلاش می کرد. امیه و برادرش ابی بن خلف از بد ترین آزار دهندگان پیام(ص) و تکذیب کنندگان وی بودند. امیه نه تنها پیامبر(ص) بلکه
مسلمانان را نیز مورد آزار قرار می داد وی با اطلاع از اسلام آوردن بلال حبشی برده خود وی را مورد شکنجه و آزار قرار می داد. امیه و برخی سران قریش در محل عبور پیامبر و یارانش می نشستند و حضرت و اصحاب ایشان را مورد استهزاء قرار می دادند تا جایی که چندین آیه در رابطه با این کار نازل شد و استهزاء کنندگان را مورد نکوهش قرار داد. همچنین وی جزء مقتسمین نیز بوده است که هرساله در موسم حج با جای گرفتن در ورودی های مکه و تقسیم آن ها میان خود، مردم را از گرایش به اسلام و پیامبر(ص) بازمی داشتند و نسبت های ناروا به ایشان می دادند. وی همچنین در شان نزول چندین آیه نقش داشته ازجمله آنان: انکار قیامت و حشر و نشر، خودداری او از دادن حق یتیم، شدت کفر و ... . امیه همچنین از کسانی بود که در دارالندوه جمع شده بودند و برعلیه پیامبر نقشه می کشیدند که با خواست خداوند نقشه آنان نقش برآب شد، همچنین از مشرکانی بود که در تعقیب پیامبر(ص) تا دهانه غار ثور حضور داشت. وی از اطعام دهندگان لشکر کفر بوده است تا جایی که نقل شده با کشتن نُه
شتر در یک وعده همه سپاه قریش را اطعام کرد. سرانجام در
جنگ بدر کشته شد.
امیة بن خلف بن عمرو جُمَحی از اشراف طایفه بنی جُمَح، تیره ای از قریش به شمار می رفتو به «غِطْریف» یعنی بزرگ بزرگان اشتهار داشت.گفته اند که او در یکی از نبردهای فِجارفرماندهی تیره بنی جُمح را عهده دار بوده است.برخی او، پدر، برادر و فرزندش را از سخاوتمندان دوران جاهلی برشمرده اند.
در پی بعثت پیامبر اکرم(ص) او از مخالفان سرسخت ایشان شد و برای پیش گیری از گسترش اسلام، با سرسختی و عناد فراوان در همه مراحل برخورد قریش با پیامبر(ص)، همراه آنان بود و به شیوه های گوناگون در آزار ایشان کوشید.به گفته ابن اثیر، امیّه و برادرش ابیّ بن خلف، بد ترین آزار دهندگان پیام(ص) و تکذیب کنندگان وی بودند.عقبة بن ابی مُعیط به تحریک او به صورت ایشان آب دهان افکند.
